نسیم خوش

استقلال و آزادی

در امریکای لاتین

ترجمه و تدوین- ژاله نیاکان

تحولات انقلابی در آمریکای لاتین از سال 1998 وارد مرحله تازه ای شد که همچنان ادامه دارد. استقلال امریکای لاتین از شعارهای انقلابی "ارنستو چه گوارا" انقلابی مشهور امریکای لاتین بود. منظور او از این شعار استقلال از مراکز قدرت اقتصاد سرمایه داری جهانی بود که اکنون در دو نهاد بانک جهانی و صندوق بین المللی پول متمرکز است. اکنون در این قاره شماری از کشورها خود را از زیر یوغ اسارت بدهی های سنگین همین دو نهاد بیرون کشیده اند. سیاست توزیع عادلانه در آمدها از جمله اهداف اقتصادی و اجتماعی دولت های انقلابی و متمایل به چپ در امریکای لاتین است که در یک دهه اخیر قدرت را در شماری از کشورهای امریکای لاتین بدست گرفته اند تا به سلطه نئولیبرالیسم در  کشور و بتدریج در منطقه خاتمه بدهند.

حاصل این سیاست آنست که فقر در کشور های منطقه لاتین از 48% در سال 1990 به کمتر از 28% در سال 2013 کاهش یافته و روند نزولی اقتصاد از نوع تخریبی یونانی آن فاصله گرفته است.

با وجود مشکلات اقتصادی، اندیشه و عمل چپ موجب کسب پیروزی های انتخاباتی گردید و این امر دقیقاً بخاطر ایستادگی بر سر سیاست های مترقی و اصولی دولت های ملی و دمکراتیکی است که در منطقه قدرت را در دست دارند. استاندارد های زندگی بتدریج بهتر شده، فقر کاهش یافته و نظم جدید توزیع در آمدها جانشین بی نظمی و غارت این کشورها شده است.

در امریکای لاتین به استثنای هندوراس، پاراگوئه، گواتمالا و مکزیک، چپ و یا ائتلاف چپ میانه در دولت های مترقی را در دیگر کشورها تشکیل داده و در هر انتخاباتی که برگزار شده به پیروزی رسیده اند. از جمله در کشور نیکاراگوئه، السالوادر، آرژانتین، بولیوی، اکوادر، اورگوئه، برزیل، شیلی، کاستاریکا و البته کشور نفت خیز ونزوئلا.

این درحالی است که هر انتخاباتی رسانه های مهم جهان سرمایه داری در کنار نامزد های جناح راست قرار گرفته و پر سر و صدا ترین تبلیغات را برای آنها سازمان داده اند.

در هندوراس و پاراگوئه الیگارشی های داخلی در اتحاد با ایالات متحده آمریکا سرنگونی دولت های دمکراتیک را در سال های 2009 و 2012 مدیریت کردند اما سیر حوادث و رویدادها به در جهت تقویت آنها نبوده و باد در این دو کشور نیز در پرچم تحولات دمکراتیک می وزد. بطور مثال انتخاب "خوان مانوئل سانتوس" در کلمبیا (حتی بر خلاف انتظار جناح چپ) موجب دمیده شدن روح تازه ای در جنبش انقلابی در این کشور شده است. در همین کشور اکنون گفتگوهای صلح برای رسیدن به مصالحه ملی و پایان جنگ داخلی جریان دارد. روندی که اگر به موفقیت بیانجامد تاثیر مستقیم روی انتخابات آینده این کشور خواهد داشت و این احتمال قوی است که در کلمبیا نیز از درون یک انتخابات آزاد، دولتی دمکراتیک و همسو با دیگری دولت های مترقی منطقه بیرون بیاید.

این گفتگوها به ابتکار کوبا و ونزوئلا شکل گرفت. نقش آمریکا در جلوگیری از روند گفتگو ها محدود شده است.

انزوای ایالات متحده آمریکا در منطقه امریکای لاتین شانس پیروزی "خوان کارلوس وارلا" را در انتخابات ریاست جمهوری پاناما بیشتر کرده است. پیش از "کارلوس وارلا"، مسئولان حکومتی پاناما پایبند به قطعنامه ای بودند که با کشور ونزوئلا سر خصومت و دشمنی داشت، اما رئیس جمهور جدید پاناما پس از پیروزی در انتخابات، این قطعنامه را رد کرد و علیرغم مخالفت آمریکا و کانادا، حمایت خود را از ونزوئلا  اعلام کرد.

در بولیوی چپ تثبیت شده است. "اوا مورالس" با 61% آرا در آخرین انتخابات ریاست جمهوری در این کشور بر رقیب خود پیروز شد.

خانم "دیلما روسف" نیز در انتخابات ریاست جمهوری برزیل با کسب 52% آرا بار دیگر به پیروزی رسید. در این راستا مهم است که این نکته یادآوری گردد که موج خشونت های خیابانی توسط راست های افراطی به منظور برکناری "نیکلاس مادوراس" رئیس جمهور ونزوئلا همواره از حمایت مقامات ایالات متحده آمریکا برخوردار بوده است.

طی چند سال گذشته تلاش های آمریکا برای بی ثبات سازی  کشورهای آمریکای لاتین شامل کودتایی در سال 2010 علیه "رافائل کوریا" در اکوادر می شود که تا مرز ترور رئیس جمهور پیش رفت. در بولیوی مبارزات انتخاباتی در سال 2008 توسط راست های افراطی به خشونت کشیده شد. تهدید های مداوم از همه نوع در نیکاراگوئه و اکنون محاصرۀ کوبا با دیدار روسای جمهور امریکا و کوبا می رود تا به نقطه شکست و خاتمه آن بیانجامد همه و همه نشان دهنده تحولات در امریکای لاتین است. گام تازه و مهمی که امریکا ناچار شد برای خاتمه بخشیدن به محاصره کوبا بردارد حاصل فشار افکار عمومی جان و حتی کشورهای عضو سازمان ملل برای خاتمه این تحریم هاست. پس از 23 سال در مجمع عمومی سازمان ملل متحد در مورد تحریم ها علیه کشور کوبا رای گیری شد. 188 کشور موافق لغو محاصره اقتصادی کوبا و ونزوئلا شدند، در مقابل آنها 2 رای مخالف داده شد. یکی از این دو رای متعلق به اسرائیل بود. 3 کشور نیز رای ممتنع دادند.

 اخیراً درخواست هایی برای بازپرداخت بدهی های دولت پیشین آرژانتین (منظور دولت دیکتاتور این کشور در سال 1980) آغاز شده که چیزی جز تلاش برای شکست دولت کنونی آرژانتین به ریاست جمهوری خانم "کریستینا دکیرشنر" نیست.

برای تنظیم این نوشته از مقاله مونینگ استار نیز استفاده کرده ام که علاقمندان می توانند خود نیز این مقاله را به زبان اصلی بخوانند:

http://www.morningstaronline.co.uk/a-0fbc-Forward-march-of-Latin-America#.VI4Uh7ktCM9

        پیج فیسبوک راه توده