شریعتمداری در دانشگاه

به هوش باشیم

که می خواهند

تشنج ایجاد کنند!

مراسم های ادامه دار 16 آذر امسال نشان از تغییر روحیه و وضع دانشگاه ها در پیامد انتخاب حسن روحانی دارد. نقطه مرکزی در تمام این مراسم ها و اصولا در هر اجتماع و جلسه ای امروز مسئله حصر موسوی و کروبی و رهنورد است و این خود نشان می دهد که ادامه حصر به زنجیری بر دست و پای کل حکومت تبدیل شده است. اکنون زیانی که بقول خودشان "نظام" از ادامه حصر می دهد به مراتب بیش از سودی شده است که از آن بدست می آورد. رسیدن حصر به نقطه بن بست نکته ای نیست که برای دوراندیشان اطراف حکومت قابل فهم نباشد، ولی بخشی از قدرت یا کسانی که نقشه قبضه کامل قدرت را می کشند، حضور سیاسی خود را با بحران گره زده اند و ادامه حصر وسیله ای برای این بحران سازی است. سخنرانی حسین شریعتمداری در دانشگاه تهران نمونه ای از این بن بست و در عین حال کوشش برای برونرفت از آن با ایجاد بحران است، در شرایطی که این بار "نظام" ظرفیت برونرفت از بحران را ندارد، مگر با یک کودتای نظامی. شرایط دیگر شرایط 23 تیر 78 یا خرداد 88 نیست و این بار اگر بحران درگیرد دیگر با لباس شخصی و واحدهای بسیجی نمی توان بر آن غلبه کرد. این بار با برقراری حکومت نظامی باید به مصاف آن رفت. شاید هم امید امثال حسین شریعتمداری و بخشی از فرماندهان سپاه که با کودتاچیان 88 هماهنگ هستند به همین است و با این محاسبه که روند حوادث به زیان آنهاست در همه جا به حجم سخنان موهن و تحریک آمیز علیه میرحسین موسوی و مهدی کروبی افزوده اند، در شرایطی که خواست رفع و پایان حصر به یک مطالبه و خواست ملی تبدیل شده است. از امام جمعه دروغگوی مشهد، تا فلان سردار و  فرمانده لشگر تا شریعتمداری و ضرغامی و نقدی و... که هر کدام به نوعی علیه موسوی دروغ های تحریک آمیز می گویند.

این وضع قاطعیت توام با هشیاری را می طلبد. در همه جا باید قاطعانه خواست پایان حصر را مطرح و از آن دفاع کرد ولی در چارچوب کاملا مدنی و سیاسی و مسالمت آمیز. این مسالمت نه تنها گرایش های خشونت طلب حکومتی را منزوی و ناتوان از مقابله می کند، بلکه ضامن گسترش آن در میان خود دانشجویان و به وسیع ترین قشرهای مردم نیز هست. مردم بنا بر ماهیت خود و بدرستی از هر نوع حرکتی که از آن بوی خشونت به مشام آید استقبال و پشتیبانی نمی کنند. به همین دلیل است که در ایران مثلا انتخابات به شکل دهها میلیونی برگزار می شود زیرا شکل مداخله مسالمت آمیز مردم در سرنوشت خودشان است.

سخنرانی حسین شریعتمداری در دانشگاه تهران به همان اندازه که نشان از عصبانیت وی از تغییر وضع در دانشگاه ها و کل کشور و کوشش برای بحران سازی دارد، نشان از هوشیاری دانشگاه ها و دانشجویان و جنبش سبز نیز داشت. شریعتمداری در واقع برای ایجاد یک درگیری به دانشگاه تهران رفته بود. او می خواست اثبات کند که وزارت و وزیر علوم دولت روحانی آرامش دانشگاه ها را برهم خواهد زد. ولی همه سویه شکست خورد. هم معلوم شد که خود با هدف تحریک و درگیری آمده است، هم همه شعارها و اعتراضات را شنید و خودش و ادعاهایش آبروباخته تر از آنچه بود شد، هم اینکه دانشجویان با مسالمت سالن را ترک کردند و او را با کسانی که دعوتش کرده بودند تنها گذاشتند. و این شیوه درستی است. باید همه جا حضور داشت، خواست خود را مطرح کرد، حرف را زد و رفت. نه شریعتمداری ها با سخن و استدلال و شعار عوض می شوند، نه سخن آنان ارزش شنیدن دارد، نه می توان درگیر تحریکات امثال او شد و نه می شود به آنان اجازه داد که بیایند و جولان دهند و دروغ و جفنگ ببافند و بروند. آنچه روی داد همه اینها را در خود داشت.

        پیج فیسبوک راه توده