22 فروردین
درباره مناسبات
با امریکا ما چه گفتیم!
 

بدنبال انتشار شماره 515 راه توده که در سرمقاله آن اشاره به نظر ما پیرامون مناسبات دیپلماتیک با امریکا شده بود، شماری از خوانندگان راه توده خواهان بازانتشار مقاله ای شدند که ماهها پیش منتشر کرده و در سرمقاله راه توده به آن اشاره کرده بودیم. آن مقاله در 22 فروردین سال جاری و پیش از توافق اخیر اتمی منتشر شد که در ادامه آن را می خوانید:
 
«مهم ترین دستآورد اجتماعی مذاکرات اخیر اتمی حساسیت و پیگیری مذاکرات توسط میلیون ها ایرانی بود. تاکنون توسط حکومت های ایران قراردادهای تاریخی و مهمی منعقد شده اما به جرات می توان گفت که هرگز مردم ایران چنین با حساسیت مراحل انعقاد یک قرار داد را دنبال نکرده بودند و نسبت به آن حساس نبودند. این گفتگوها مردم ایران را با روند سیاسی قراردادهای بین المللی آشنا کرد و نشان داد که حکومت دیگر نمی تواند مردم را بی خبر و منزوی نگهدارد و خود هرچه را صلاح میداند انجام دهد. لغو تحریم ها مافیای ثروت و قدرت را در جمهوری اسلامی نگران کرده اما همسو با آن نگرانی این مافیا را از حضور آگاهانه مردم در صحنه نیز مضطرب کرده است.
آنچه ما را امروز در چنین شرایط دشواری قرار داده، تنها به دلیل آن نیست که غرب خواستار این نیست که ما برنامه انرژی هسته ای مستقل و ملی داشته باشیم، بلکه آن سیاست های نابخردانه و  ماجراجویانه ای هم هست که در دوران احمدی نژاد به مردم تحمیل شد. آن سیاست ها، راهکارهای دستیابی به یک سیاست منطقی برای هدایت برنامه های اتمی ایران را غیر قابل دستیابی کرد و یا لااقل دستیابی به آنها را دشوار کرد. چنان دشوار که با تمامیت ارضی ایران نیز گره خورده بود.
دولت های منطقه، از جمله عربستان از سیاست های غیر خردمندانه ایران بهره بردند و باید بیمناک بود که حوادث یمن را به ادامه بهره گیری های خود از سیاست های ایران تبدیل کنند.
میخواهیم بگوئیم که برخی سیاست های شعاری در جمهوری اسلامی موجب پیروزی نتانیاهو در انتخابات اخیر پارلمانی در این کشور شد. شاید اگر مقداری عاقلانه تر در ایران حرف زده می شد، نتیجه انتخابات اخیر اسرائیل آن نمی شد که شد.
برای خنثی سازی تخریب های گذشته، باید هرچه سریع تر مناسبات سیاسی و اقتصادی با مصر و ترکیه را نجات داد و مانع شکل گیری مثلث نظامی مصر- ترکیه و عربستان علیه ایران شد. دست از شعار علیه مصر باید کشید. حکومت اخوان المسلمین در مصر ضررش برای ایران بمراتب بیشتر از حکومت نظامی ها در مصر بود. دست از حرف ها و سیاست های شعاری علیه امریکا هم باید برداشت و با این کشور هم باید سیاستی مستقل و در چارچوب منافع ملی ایران برقرار کرد تا از این طریق حداقل فاصله کنونی کاخ سفید و تل آویو را حفظ کرد.
این که در داخل حکومت ایران کسانی این روش و سیاست را بر نمی تابند و در برابر آن مقاومت می کنند، اهمیت دارد، اما اهمیت آن کلیدی نیست زیرا نیازهای واقعی و حمایت مردم پشتوانه اجرای آنهاست. از نظر ما مانورهای رهبر جمهوری اسلامی هم برای راضی کردن این بخش از نیروهای درون حاکمیت که عمدتا هم نظامی هستند می باشد والا خود وی هم باید به این واقعیات واقف باشد، اما مانند همه دورانی که رئیس جمهور بود و بعد رهبر شد، درعین حال که در اعمال خشونت دست و دل باز است، در جسارت تصمیم های مهم سیاسی ناتوان است.
 

        پیج فیسبوک راه توده