برخی نظرات و حرف ها و انتقادها، بیش از آن که جدی باشد، خنده دار است. خنده دار است زیرا حرف ها و نظراتی فضائی است و پای آن روی زمین ایران نیست. مشتی حرف کلی برای سرگرم کردن این و آن است. از آن جمله است در رسای "حکومت دمکراتیک" سخن گفتن و یا پایه های یک جبهه ضد دیکتاتوری را بر مبنای حرف ها و شرایط 40 – 45 سال پیش حزب توده ایران بر شمردن. آنها که پشت این حرف ها و نظرات سنگر می گیرند، ناتوان از بیان و نوشتن چهار خط مطلب و نظر مشخص و مردم فهم درباره شرایط حاکم بر کشور و منطقه اند و لاغیر. کلی بافی و نظر گوئی آسان است اما بیان سخن منطبق با شرایط و عامه فهم بسیار دشوار تر از تئوری بافی است.

یک نمونه از حرف ها و نظراتی که مطرح می کنند و از راه توده هم انتقاد که چرا به آن نمی پردازد، سمت گیری اقتصادی دولت روحانی است و این که این سمت گیری "لیبرالیسم اقتصادی" است و....

پاسخ بسیار صریح و در یک جمله است:

رفقا! دوستان! الان در این مرحله هستیم که خصوصی سازی لجام گسیخته سالهای گذشته که همگی درجهت انتقال اقتصاد به شرکت های وابسته به سپاه و بسیج بوده و تحت کنترل و نظارت هم نبوده، اسکله های غیر قانونی هم داشته و مالیات هم نمی داده و .... برگردانیم به زیر چتر کنترل قانونی دولت. نه این که آنها را دولتی کنیم – که اتفاقا برخی ها را بتدریج بازگردانده اند به دولت- بلکه اگر هم خصوصی شده، به بخش خصوصی واقعی واگذار شود که هم مالیات بدهد، هم تحت کنترل دولت و قانون باشد و هم اسکله قاچاق نداشته باشد و هم برای حفظ این بی قانونی و لجام گسیختگی تفنگ در دست نداشته باشد و برای آینده هم نقشه حاکمیت مطلق نداشته باشد.

مسئله به همین سادگی است. این که چه خوب است اقتصاد لیبرالیستی نباشد، این که خوب است اصل 44 را بازگردانیم به هویت اصلی آن در قانون اساسی و دهها مسئله دیگر، پس از عبور از این مرحله ایست که به آن اشاره کردیم. دست از رویاها و تئوری بافی ها باید شست و به صحنه واقعی که در برابرمان قرار دارد توجه کرد. درهمین شماره راه توده دو مقاله می خوانید در همین ارتباط. یعنی نقشه های بسیج و سپاه و بیت رهبری برای سلطه بر اقتصاد کشور و ادامه واردات و نابودی بازهم بیشتر صنایع داخلی و ....