پاسخ به دو پرسش

استقلال تسلیحاتی

و نقش آفرینی

 در سوریه

با آنکه تاکنون چندین بار در باره تولید سلاح در ایران و همچنین، درباره حکومت سوریه و نقش جمهوری اسلامی در رویدادهای سالهای اخیر این کشور نوشته ایم، باز هم در پیام هائی که دریافت می کنیم در این دو مورد از ما سئوال می شود. البته این سئوالات همراه با پیشداوری ها و ارائه برخی نظراتی است که ما آنها را بخشی از کم اطلاعی پیام نویسان می دانیم.

در ارتباط با تولید سلاح در ایران بهترین و مناسب ترین توضیح آنست که با ساده ترین استدلال سئوالات زیر را مطرح کنیم:

1- آیا کشوری را در جهان می شناسید که ارتش نداشته باشد؟

2- آیا کشوری را می شناسید که ارتش و قوای نظامی آن سلاح نداشته باشد؟

اگر پاسخ هر دو سئوال منفی است که بی شک منفی است، سئوال زیر در ادامه آن مطرح است:

1- سلاح برای ارتش و قوای نظامی را از کجا و چگونه باید تهیه کرد؟

دو راه حل بیشتر در برابر ما قرار ندارد:

الف- سلاح را باید از کشورهای تولید کننده خرید. کاری که در زمان شاه می شد و بسیاری از کشورهای جهان – بویژه کشورهای ثروتمند و نفت خیز و نفت فروش- می کنند و مشتری بازار پر رونق فروش تسلیحات نظامی امریکا و اروپا هستند. بازاری که همان فروشندگان سلاح برای گرم نگهداشتن آن پیوسته مشغول تولید تنش های نظامی در جای جای جهان اند.

ب- بهتر است بجای خرید سلاح، پول آن را صرف صنایع نظامی و تولید سلاح در داخل کشور کرد.

ما فکر می کنیم، پاسخ پرسش هائی که از ما در باره تولید سلاح و پیشرفت صنایع نظامی در جمهوری اسلامی می شود عملا در همین چند سئوال و پاسخ بالا داده شده و هیچ ایرانی خواهان استقلال کشور نیست که جز این بیاندیشد. بنابراین، ما قویا با استقلال تسلیحاتی ایران موافقیم و این را هم طبیعی می دانیم که برای پیشرفت این صنایع از کارشناسان و دانشمندان دیگر کشورها استفاده شود. چنان که تاکنون از همین کارشناسان، از کشور کره شمالی استفاده شده است. حمایت ما از استقلال تسلیحاتی ایران این پایه استدلالی را دارد و این کوچکترین ارتباطی به نظر ما نسبت به حاکمیت و قدرت در جمهوری اسلامی و همچنین نقش منفی سپاه پاسداران در عرصه های غیر نظامی ندارد. انتقادی که بی وقفه مطرح کرده ایم. در ارتباط با فعالیت های اتمی در ایران نیز تقریبا همین نظر را داریم و تاکنون چند بار نیز در مقاطع حساس مذاکرات اتمی آن را مطرح کرده ایم. هرگز نباید فراموش کرد که حکومت ها و رژیم ها می آیند و می روند، اما زیر ساخت های تولیدی در کشور می مانند. چنان که ذوب آهن و حتی نیروگاه اتمی بوشهر ماند، اما رژیم شاه رفت.

ما و سوریه

از ابتدای رویدادهای سوریه که با تظاهرات مردم در شهر "خمس" آغاز شد، ما نظر خود را بارها و در مقاطع مختلف منتشر کرده ایم. چکیده این نظر که در مطالب مختلف تا کنون در راه توده منتشر شده چنین است:

این آب را باید تلاش می شد در همان سر چشمه با چند بیل خاک بست. یعنی در همان آغاز تظاهرات در شهر خمس فورا اصلاحات را در دستور روز قرار میدادند. ما نمی توانیم مدعی شویم که دراینصورت "ناتو" و در راس آن امریکا و اسرائیل دست از توطئه علیه سوریه می کشیدند و آتش را در نقطه ای دیگر روشن نمی کردند، اما حداقل، تلاش برای جلوگیری از حریق توسط دولت بشار اسد آغاز شده بود. متاسفانه دراین مرحله، تا آنجا که گفته شده و شواهد نیز نشان میدهد؛ کارشناسان نظامی سپاه که به فرمان رهبر جمهوری اسلامی عازم سوریه شدند تا نسخه سرکوب جنبش سبز را در سوریه پیاده کنند، توانستند آتش بیار معرکه شوند. آنها مردم خسته از مرگ و جنگ و کشتار و اعدام ایران را با مردم انقلاب ندیده سوریه و جنبش مسالمت آمیز سبز را با جنبش اعتراضی مردم سوریه اشتباه گرفتند و از آن فاجعه بار تر، این که زبان و فرهنگ عربی مردم سوریه و مشترکات آنها با همسایه های عرب منطقه را در محاسبات خود نگنجاندند. چنان که سیل عرب زبان ها در قالب انواع گروه های نظامی بعدها توانستند چنان وارد سوریه شوند که تشخیص آنها با مردم خود سوریه دشوار شد. حتی در دوران اخیر که جنگ و ویرانی در سوریه حاکم است، با توجه به همین مسئله زبان و فرهنگ مشترک عربی، واحدهای حزب الله لبنان و کردهای سوریه و حتی کردهای ترکیه که به سوریه رفته اند، بسیار موفق تر و جا افتاده تر از حضور نا مشخص واحدهای اعزامی سپاه به سوریه عمل می کنند و مردم آنها را راحت تر از "فارس" ها پذیرفته اند.

این ارزیابی مربوط به مرحله اول رویدادهای سوریه است. در مرحله دوم، تهاجم همه جانبه ترکیه و عربستان و قطر با حمایت ناتو و پشتیبانی اسرائیل به سوریه آغاز شد. ما دراین مرحله شاید یگانه نشریه ای بودیم که با صراحت اعلام کردیم باید از دولت و ارتش سوریه همه جانبه حمایت کرد. این حمایت باید با ارسال وسیع تسلیحات نظامی به سوریه و رساندن آن به ارتش و واحدهای نظامی- مردمی سوریه انجام شود اما از اعزام، حضور و دخالت نیروی نظامی ایران در سوریه پرهیز شود.

ما همچنان بر همین نظر هستیم و گزارش های درست یا غلطی که در روزهای اخیر درباره بازگشت برخی نیروهای اعزامی ایران به سوریه منتشر شده را اگر واقعیت باشد، اقدامی واقع بینانه میدانیم. اقدامات نظامی روسیه در سوریه عملا نشان داد که در این جنگ، آنچه که تعیین کننده است، نخست جلب حمایت مردم سوریه و تجهیز نظامی آنها برای دفاع از میهنشان و در درجه دوم حمایت قاطع نظامی با مدرن ترین ابزارهای نظامی از دولت حاکم و سرکوب اشغالگرانی است که در ارتش 120 هزار نفره داعش بخش های وسیعی از خاک سوریه و عراق را اشغال کرده اند.

در پایان این توضیحات لازم است یکبار دیگر تاکید شود که هیچ نیرو، حزب، جریان و حتی نشریه سیاسی نمی تواند در اطراف خود نیروئی را بسیج کند مگر با بیان صریح و بدون لکنت زبان و "اما" و "اگر" نظر. مردم منتظر مقاله نویسی این و آن نیستند و میان چند صندلی نشستن را هم خیلی زود متوجه می شوند. باید صریح و کوتاه و مشخص گفت و نوشت که درباره هر موضوعی چه نظری داریم و یا اگر هنوز به نظر واحد و روشنی نرسیده ایم از قلمفرسائی خود داری کرد و گفت که هنوز نمیدانیم و باید بیشتر فکر و مشورت کنیم.

        پیج فیسبوک راه توده