هیئت سیاسی سازمان فداییان خلق ایران (اکثریت) در روزهای گذشته با انتشار بیانیه ای مواضع خود را در قبال انتخابات آینده مجلس شورا و مجلس خبرگان اعلام کرد. در این بیانیه آمده است :

"کشور ما نیازمند "تغییر" است. بلوک قدرت و در راس آن ولی فقیه در مقابل "تغییر" ایستاده است. جامعه مدنی و نیروهای سیاسی با شعار "تغییر" می  توانند در کارزار انتخابات فعالانه شرکت کنند، در سمت دهی تحولات سیاسی تاثیر بگذارند و روندها را به زیان بلوک قدرت و تغییر سیاست های فاجعه بار و به سود نیروهای آزادیخواه رقم زنند."

سازمان "اتحاد جمهوریخواهان ایران" در خارج کشور نیز با انتشار بیانیه ای اعلام کرد :

"اتحاد جمهوریخواهان ایران در همسوئی با جبهه اصلاح طلبان و همگام با فعالان جامعه مدنی کشورمان برای تغییر وضعیت نابسامان کنونی تلاش می کند و عرصه انتخابات را امکانی برای حرکت در جهت تغییر توازن قوا برای تامین خواست‌ها و مطالبات مردم کشورمان و مهار سیاست‌های خودسرانه‌ی نیروهای مسلط بر حکومت می داند."

نظیر همین مواضع را جبهه ملی در داخل کشور داشت و حتی از مرکزیت آن نیز برای نامزدی انتخابات ثبت نام کردند.

انتشار این بیانیه ها و دعوت از مردم و فعالان سیاسی به شرکت در مبارزات انتخاباتی گامی بخودی خود مثبت است. به ویژه اگر با یک ارزیابی و بازنگری عمیق به شرایطی منجر شود که چنین دعوت و چنین شرکتی را ناگزیر کرده است و می کند. با چنین بازنگری، خودزنی مداوم و توهین به این یا آن شخصیت فدایی که چرا دهسال یا بیست سال یا سی سال پیش طرفدار شرکت در انتخابات یا بقول خودشان "شکوفایی جمهوری اسلامی"‌ بوده است بی معنا و بدتر از آن بی ارزش و نشاندهنده نداشتن ثبات عقیدتی و سیاسی و شرکت در دعواهای ارزان قیمت بر سر رهبری است. هرکس که از کمترین اندیشه منطقی بهره داشته باشد از خود می پرسد: چطور 30 سال پیش که فداییان خلق در ایران آزاد بوده اند باید علیه حکومت مبارزه مسلحانه می کرده اند ولی الان که ممنوع و در خارج کشور هستند درست است که در انتخابات شرکت کنند؟ البته برای کسانی که دنبال بهانه می گردند بررسی عمق روش ها و منش ها و سیاست ها مطرح نیست. آنها دنبال یک ابزار و دستآویز برای حمله به رقبای خود هستند، حالا نام این دستآویز در داخل کشور "همراهی با فتنه" است در خارج برعکس شکوفایی جمهوری اسلامی.

ولی همه اینها هنوز بخشی از مسئله است. از صدور بیانیه حضور در انتخابات تا تبدیل کردن انتخابات به یک کارزار راه درازی وجود دارد که در سخنان رهبران فدایی، نوشته های ارگان این سازمان، نشریه کار، سایت های اینترنتی وابسته یا نزدیک به آن هیچ نشانه ای از چنین کارزاری دیده نمی شود. کارزار شرکت در انتخابات این نیست که یک بیانیه صادر کنیم و تصور کنیم رفع تکلیف شده و بعد از انتخابات می توان آن را نشان داد و گفت ما چنین و چنان گفتیم. این کار را نامه مردم هم می کند و بیانیه های آن نیز در ابهام و چندپهلو بودن و قابل انواع و اقسام تفاسیر بودن انصافا بی نقص است! حتی در این زمینه اکتشاف هایی هم کرده اند مانند فرمول "ممکن نیست مگر..." یعنی هم ممکن است و هم ممکن نیست که هر اتفاقی بیفتد جزء یکی از این دو قرار می گیرد.

در حالیکه ما اگر در انتخابات شرکت می کنیم برای آن است که آن را به یک کارزار، به جزئی از فعالیت روزمره تبدیل کنیم، فعالیت تبلیغی کنیم، بر نتیجه آن اثر بگذاریم، در جریان این کارزار آگاهی خود از وضع جامعه و آگاهی مردم را ارتقا دهیم، نه اینکه یک بیانیه برای رفع تکلیف یا نگران از نتیجه و عقب ماندن از جامعه صادر کرده باشیم.

تا زمانیکه بیانیه انتخاباتی به حضور جدی در کارزار انتخابات تبدیل نشود جامعه آن بیانیه و صادرکنندگان آن را جدی نمی گیرد، بلکه آن را نوعی موج سواری و نشستن به انتظار نتیجه تلقی می کند. ما البته اعتقاد نداریم که صادرکنندگان این بیانیه ها قصد موج سواری داشته اند ولی آیا اراده لازم برای شرکت واقعی و فعال در کارزار انتخاباتی را هم بنوبه خود دارند؟

        پیج فیسبوک راه توده