تحریم ها

این چه نعمتی است

که شرط تفاهم اتمی

لغو آنهاست؟

هفته گذشته و بدنبال سخنان حسن روحانی درباره فلج شدن کشور براثر تحریم ها، روزنامه های وابسته به سپاه، امامان جمعه، دست نشاندگان بیت رهبری، رئیس و مسئولان قوه قضاییه، نمایندگان دست راستی مجلس و ... بطور یکپارچه به حسن روحانی یورش بردند و مدعی شدند که او همه چیز و از جمله آب خوردن کشور را با تحریم ها گره زده است.

این آقایان فراموش کرده اند که اولین کسی که همه چیز را با تحریم ها گره زد خود رهبر بود که اعلام کرد توافق اتمی بدون لغو یکجای همه تحریم ها ناممکن است! تحریم هایی که قبلا گفته می شد کاغذ پاره است، کاسبان و دلالان تحریم و واردکنندگان خودروها و کالاهای لوکس و امام جمعه ها می گویند نعمت است، عده ای دیگر آن را اسباب "خودکفایی" ما معرفی می کنند از نظر آقای خامنه ای آنقدر مهم است که بدون لغو آن توافق اتمی ممکن نیست.

با موضعگیری وابستگان بیت رهبری و نمایندگان آیت‌الله خامنه ای در حمایت از تحریم ها و نعمت دانستن آنها این پرسش پیش می اید که آقای خامنه ای ضرورت لغو تحریم ها در توافق اتمی را برای تبلیغات و جلب نظر مردم زد؟ یا برای گذشتن مانع و خط قرمز تازه در برابر کوشش های دیپلماتیک دولت برای دستیابی به تفاهم اتمی؟ اگر تحریم ها نعمت است پس می توان توافق اتمی را بدون لغو یکپارچه همه تحریم ها در همان مرحله اول انجام داد و گام به گام به پیش رفت؟ یا نه! هم نعمت است و هم باید در همان مرحله اول همه آنها لغو و مردم ایران یکجا و بدون فوت وقت از این نعمت محروم شوند؟ یا اینکه آقای خامنه ای وظیفه خودش را علیه دولت انجام می دهد و آنان وظیفه خود را؟

وقتی صداقتی با مردم و احساس مسئولیتی نسبت به سرنوشت کشور در کار نباشد، این تناقض ها در اندیشه و گفتار و کردار طبیعی می شود. آنچه روشن است آن است که وضعیت کشور بسیار وخیم است و البته همه آن هم به تحریم ها مربوط نمی شود. بخش عمده این وضع ناشی از حاکمیت دولت احمدی نژاد و جناح راست بر کشور، نابود کردن و وسیله نابودی قرار دادن صدها میلیارد دلار ثروت ایران، سپردن کشور به مشتی نالایق و فاسد و اختلاسگر و دزد و بالاخره کودتا علیه رای مردم برای حفظ و ادامه این فاجعه است. تحریم های جهانی علیه ایران یکی از پیامدهای آن مدیریت به اصطلاح "اصولگرا"ست که ضمنا به پیامدهای فساد و سوء مدیریت و بی برنامگی ابعادی بیسابقه داده و اجازه حل آنها را نمی دهد.

کسانی که می گویند تحریم ها نعمت است و موجب خودکفایی شده ظاهرا فراموش می کنند که اتفاقا در دوران همین تحریم ها بود که بیشترین حجم بریز و بپاش و آتش زدن ثروت ملی و سفرهای استانی و توزیع ضبط صوت و دوچرخه و پول میان جمعیت و وارد کردن کالاهای لوکس و غیرلوکس در تاریخ ایران انجام شد. در همین دوران تحریم ها بود که نظام حکومتی در ایران شد "عربستانی" و کمیته امدادی. بجای ایجاد کار و اشتغال و تشویق تولید و صنعت، مردم تشویق شدند که به احمدی نژاد نامه بنویسند تا وی صدقه ای به آنها بدهد و رایی بدست آورد و این وسط عده ای هم بخشی از این پول های بی حساب و کتاب را به جیب خود بریزند.

مشکل ایران بیش از آنکه تحریم ها باشد کاسبان تحریم است. عده ای که کشور را به تحریم کشاندند و سپس بر سفره آن نشستند. آنها که هم تحریم را نعمت می دانند و هم لغو آنها را تبدیل به شرط و خط قرمز می کنند. آنها که خود را نماینده وحدت ملی جا می زنند ولی در تنور ادامه حصر و بند می دمند. آنها که اقتصاد و تولید کشور را با واردات به نابودی کشاندند و از "اقتصاد مقاومتی" دم می زنند. آنان که سرنوشت خود را با شکست مذاکرات اتمی و ادامه تحریم ها گره زده اند و امیدوارند در اینصورت خواهند توانست مجلس شورا و خبرگان را تصرف کنند. مردم ایران برای رها کردن کشور از شر این جمع که در تحریم و بلبشو و بی قانونی نفع دارند باید فکری اساسی کنند. 

        پیج فیسبوک راه توده