موضع گیری سوم خرداد راه توده

چرا نباید از ایران

تجیزات نظامی

به سوریه ارسال شود؟

سوریه در آستانه فاجعه ایست که شاید در آینده آن را نه حتی با عراق، بلکه با افغانستان بتوان مقایسه کرد. این سرنوشتی است که اسرائیل و امریکا در درجه اول و سپس کشورهای بزرگ اتحادیه اروپا با کمک ترکیه برای این کشور رقم زده اند. 50 درصد خاک این کشور اکنون زیر کنترل داعش است و مرزهای این محدوده از شرق و جنوب به ترکیه و عربستان وصل است. یعنی دو حامی اصلی داعش در منطقه. اما پشت فتوحات داعش، واقعیت دیگری نیز نهفته است. این که ارتباط عراق با سوریه قطع شده و بدین ترتیب دست های ایران برای کمک رسانی به حزب الله لبنان و سوریه کوتاه شده است. این که جمهوری اسلامی خوب است یا بد است، چقدر نقش – بویژه با سیاست های جنون آمیز دوران احمدی نژاد- در این فاجعه داشته و یا نداشته و یا حضوری که سپاه پاسداران در عراق و سوریه تاکنون داشته مفید بوده یا نبوده؟، مورد بحث نیست. آنچه مورد بحث است، سرنوشتی است که اسرائیل – که از نظر ما سازمانده اصلی داعش است- برای لبنان و سوریه در نظر دارد و در چشم انداز، میرود تا با ایران روبرو شود. این روبروئی بر خلاف آنچه که فرماندهان سپاه و شخص رهبر جمهوری اسلامی به اشاره و گاه مستقیما مطرح می کنند حمله اسرائیل به ایران نیست، بلکه حمایت همه جانبه از داعش برای رسیدن به مرزهای ایران و بهره گیری از نارضائی وسیعی است که در ایران وجود دارد. وحدت ملی ایران بشدت ضربه دیده و اگر نبود تلاش های دولت روحانی، ای بسا تاکنون انفجار حادثه در برخی مناطق ایران حریق را آغاز کرده بود.  سخنان روزهای اخیر (خرداد ماه) فرمانده سابق سپاه سرلشکر رحیم صفوی، حرف های بیهوده ای نبود و اگر بخش های اساسی آن حرف ها و تحلیل ها را از شعارها و صفات و اصلاحاتی که در جمهوری اسلامی استفاده از آنها عادت شد و اتفاقا نتیجه معکوس در اذهان عمومی می دهد را کنار بگذاریم، به این حقیقت می رسیم که حتی برخی فرماندهان سپاه نیز زنگ خطر را شنیده اند، اما با کمال تاسف هنوز راه حل را تقابل با خواسته های عمومی مردم میدانند و تصور می کنند قدرت از لوله تفنگ بیرون می آید ( نقل قولی از مائو رهبر انقلاب چین). شاید این قدرت – بویژه رساندن ابزار نظامی به سوریه و جلوگیری از فاجعه نتیجه بدهد، اما قطعا در داخل کشور و علیه مردم نه تنها نتیجه نمی دهد بلکه زمینه ساز فروپاشی بازهم بیشتر وحدت ملی و آب و جارو کردن جاده برای رسیدن آوار فاجعه به ایران می شود. بموجب همین ارزیابی است که توصیه می کنیم پیش از آنکه غرق تبلیغات مخرب رسانه های فارسی زبان خارج از کشور- که حداقل در این ارتباط ها بلندگوی فاجعه سازهای جهانی هستند- قرار بگیریم و متمرکز شویم روی مخالفت خود با جمهوری اسلامی و نقش سپاه در سوریه و عراق، متمرکز شویم روی ضرورت حمایت از ارتش سوریه. حتی اگر این حمایت بصورت پشتیبانی از رساندن سلاح و ابزار نظامی به ارتش سوریه باشد. البته ما شک نداریم که روسیه در این زمینه پیشگام است و نقش اصلی را تاکنون ایفاء کرده و می کند، اما چرا نباید با توصیه به عدم دخالت مستقیم واحدهای نظامی ایران در سوریه، از ارسال همه نوع کمک های نظامی و انساندوستانه به سوریه حمایت کنیم؟ مقاومت و جلوگیری از فاجعه کار مردم سوریه است و ما با دخالت مستقیم نفراتی در هر نقطه ای، از جمله سوریه که میتواند ایران را یک پای جنگ منطقه ای کند مخالفیم اما از رساندن هر نوع کمک نظامی و تجهیزاتی و انساندوستانه به سوریه حمایت می کنیم. درعین حال که باز هم معتقدیم، با هر نوع ماجراجوئی منطقه ای – به هر دلیل و بهانه- و بویژه تبلیغ جنگ مذهبی باید مخالفت کرد. چنان که در مورد یمن پیش از آن که مسئله شیعیان حوثی مطرح باشد، یک جنبش نارضائی وسیع مطرح است و تاکنون سیاست جمهوری اسلامی که بزرگ نمائی در مورد شیعه بودن حوثی بوده و عملا به جنگ شیعه- سنی دامن زده غلط و مخرب بوده است.

        پیج فیسبوک راه توده