ته مانده یک

تئوری کهنه؟

فرخ نگهدار

نگاهی که این مقاله (سرمقاله راه توده 467) عرضه کرده است در حقیقت نوعی ته مانده بازسازی شده ی همان تئوری «راه رشد غیر سرمایه داری» است. نگاهی که جهان را به دو قطب تقسیم کرده و سپس این سوال را در مقابل تو قرار می دهند که: تکلیف را روشن کنید! کشور شما باید از جهان اول حمایت کند یا از جهان دوم ؟

اولا این بازسازی اساسا غیر ممکن است. چون نقشی که در دوران جنگ سرد بر عهده اتحاد شوروی بود اکنون وجود ندارد. آن سبو بشکست و آن پیمانه ریخت.

دوم- اشتباه استراتژیک مرگ باری است هرگاه ایران را کسی با لیبی و عراق و سوریه و افغانستان یکی بگیرد. ایران یک قدرت منطقه ای و یک بازیگر موثر بین المللی بوده و هست.

سوم این که از این نوشته بوی توهم پراکنی پیرامون استراتژی کلی دولت حسن روحانی برمی خیزد؛ بویی که برای جریان دلواپسان سخت دلنشین است. آنها نیز متوهم اند که خط مشی دولت روحانی و سیاستی که آقای ظریف پیش می برد کشانیدن ایران زیر بردگی «امریکای جهانخوار» است. بارها نوشته ام که این حرف آقای ظریف کاملا درست است که هیچ قدرت مستقل و تاثیر گذاری در دنیای معاصر وجود ندارد که فاقد مستحکم ترین مناسبات سیاسی و اقتصادی با ایالات متحده امریکا و متحدان آن باشد.

دیدگاه مستتر در مقاله در باره مناسبات قدرت در جهان معاصر تلخ، مرعوب و بشدت مخرب است. معنای منازعات گلوبال در دنیای معاصر منازعه برده داران و بردگان نیست. مضمون این مناسبات نیز، برخلاف دوران جنگ سرد، رقابت میان دو نظام اجتماعی اقتصادی متفاوت، سرمایه داری و سوسیالیسم، نیست. مضمون این رقابت ها کنترل منابع تولید، نیروی انسانی، انرژی، مواد خام ... کنترل بازارها و تکنولوژی است.

مقاله فکر می کند ایران نباید در کنار ۷ قدرت G7 بایستد، زیرا دنیا آنها دنیای برده داری است. مقاله مایل است ایران پشتیبان ۵ قدرت BRICS باشد چون این علیه نظام برده داری است و حق است.

حق و امید این است که این ۵ قدرت تلاش می کنند و باید تلاش کنند که کشورشان هرچه زودتر به نظامات و دست آوردهایی دست یابد که آن ۷ قدرت در جوامع خود رشد داده اند.

فکری که، در درون خود، آن ۷ قدرت را «باطل» و این ۵ قدرت را «حق» توصیف می کند، چنانچه اجرایی شود، بعید است ایران را به سویی جز کره شمالی سوق دهد.

August 11, 2014

        پیج فیسبوک راه توده