آقای خامنه‌ای هفته گذشته در دیدار با اعضای مجلس خبرگان به مسئله تفاهم اتمی پرداخت و با بیان اینکه "مصلحت نیست، مجلس شورای اسلامی از موضوع بررسی برجام کنار گذاشته شود" گفت: "من در مورد نحوه بررسی و اینکه آن را رد کنند و یا تصویب کنند هیچ توصیه ای به مجلس ندارم و این، نمایندگان ملت هستند که باید تصمیم بگیرند."

آقای خامنه ای در ادامه سخنانش با اشاره به سخنان مقامات امریکایی مبنی بر حفظ چارچوب تحریم‌ها، تأکید کرد: "اگر ما در مذاکرات در برخی موارد کوتاه آمدیم و برخی امتیازات را دادیم برای این بود که تحریم ها برداشته شود و گرنه چه لزومی به حضور در مذاکرات بود ... اگر قرار است تحریم ها برداشته نشود، پس معامله ای هم در کار نخواهد بود، بنابراین باید تکلیف این موضوع مشخص شود."

سخنان آقای خامنه ای بیانگر چندین نکته است:

1- مهمترین بخش سخنان و در واقع بزرگترین خبط سیاسی وی در آنجاست که صریحا اعتراف می کند امتیازهایی که ایران به امریکا و غرب داده بابت لغو تحریم ها بوده است. یعنی اگر مدیریت سیاسی و اتمی آقای خامنه‌ای و احمدی نژاد و سعید جلیلی کار کشور را به تحریم نمی کشاند ضرورتی به دادن این امتیازها و کوتاه آمدن ها نبود. بنابراین اگر سخن سعید جلیلی راست باشد که ما در این تفاهم 100 امتیاز داده ایم یا از 100 حق خود صرفنظر کرده ایم، پاسخگوی این عقب نشینی و امتیاز دادن‌ها خود وی و آقای خامنه ای باید باشند که چرا کار کشور را به تحریم کشاندند که ملت ایران بابت لغو آن مجبور به دادن 100 امتیاز به امریکا و غرب شود.

2- آقای خامنه ای رد یا تصویب برجام و تفاهم اتمی را به مجلس و بقول خودش "نمایندگان ملت" واگذار کرد. ولی هدفش بالا کشیدن مجلس نبود بلکه سلب مسئولیت از خود بود. با آنکه از روز نخست مذاکرات از دوران خاتمی و احمدی نژاد و سپس روحانی، آقای خامنه ای در تمام مراحل و بطور مدام دخالت کرده و بقول خودش خط قرمز گذاشته و نظاره گر تحریم شدن ایران بوده و در دوران اخیر پیشنویس مذاکرات و متون تصویب شده را از نظر گذرانده و ... اکنون که کار تمام شده و معلوم شد که مجلس امریکا هم تفاهم را تایید خواهد کرد، ناگهان پای خود را از مسئولیت همه آنچه شده کنار کشیده و اعلام می کند که در مورد رد یا تصویب آن توصیه ای به مجلس ندارم. تا دیروز نمایندگان مجلس برای رای دادن یا ندادن به این طرح و آن لایحه باید "نیت خوانی" رهبر را می کردند. اکنون رهبر مسئولیتی در رد یا قبول تفاهم نمی پذیرد. تا دیروز مشکل مردم ایران با آقای خامنه ای پاسخگو نبودن وی بود، اکنون مسئولیت ناپذیری وی هم بدان افزوده شده است.

3- ایشان دوباره همه مسائل کشور و نظام و رد یا قبول تفاهم را به لغو تحریم ها گره زد، تحریم‌هایی که تا پیش از این بعنوان دستپخت خود و عامل "خودکفایی" کشور آن را "نعمت" می نامید. ولی سخنان آقای خامنه ای در این مورد مشروط و همراه با اگر و مگر است که موقعیت شکننده و ناگوار خود وی و جناح راست و مخالفان دولت را نشان می دهد. اینان نه شهامت رد تفاهم اتمی را دارند و نه شهامت پذیرش آن را. اینکه مخالفان تفاهم اتمی از دولت می خواهند که متن آن را بعنوان یک "لایحه" به مجلس تقدیم کند نیز همین است. یعنی می خواهند بدون آنکه آن را رد یا قبول کنند همراه با ضرورت تفسیر و اصلاحاتی به دولت پس بفرستند و در واقع مملکت را بلاتکلیف کنند و مسئولیت را بر دوش دولت بگذارند.  

4- کشاندن پای مجلس به تفاهم اتمی در واقع جز اینکه برای مخالفان دولت فرصت و زمینه ای برای حضور در صدا و سیما و جلوه فروشی و انتقاد از دولت فراهم کند، هدف دیگری ندارد. بیت رهبری، فرماندهان سپاه، دلواپسان، مخالفان تفاهم اتمی، نمایندگان چاپلوس مجلس هیچیک شهامت رد این تفاهم و پذیرش مسئولیت کشاندن کشور به عرصه درگیری و جنگ حتمی را ندارند. در این شرایط دولت اتفاقا باید از بررسی برجام و تفاهم اتمی در مجلس استقبال کند و خواهان علنی بودن جلسات آن شود و بطور شفاف به مردم توضیح دهد که برای لغو تحریم های دستپخت آقایان خامنه ای و احمدی نژاد و جلیلی چه امتیازهایی ناگزیر شده است از حساب مردم ایران بپردازد. مجلس باید موظف شود بدون طفره و اما و اگر تفاهم اتمی را یا بپذیرد و یا رد کند.

5- اگر بیت رهبری و فرماندهان سپاه و جناح راست کشور سرانجام بخواهند در ماجراجویی خود تا کشاندن کشور به مرز رد تفاهم و جنگ پیش روند، در آنصورت طبیعی خواهد بود که آقای روحانی نیز نمی تواند در قبال وعده ای که به مردم داده ساکت بماند و همانگونه که خود پیشتر نیز به اشاره گفته است ناگزیر از مراجعه به آرای عمومی و رفراندم خواهد شد. رفراندمی که وزن مجلس، شورای نگهبان که مجلس کنونی دستپخت آن است، و خود رهبر و بیت رهبری را در میان مردم روشن و سرنوشت آنان را تعیین خواهد کرد. 

        پیج فیسبوک راه توده