نشانه های چرخش در سیاست ترکیه نسبت به روسیه موجب نگرانی پاره ای محافل اقتصادی در ایران شده است. در واقع آنان نگران هستند که این چرخش به نزدیکی ایران و روسیه منجر شود که بدنبال خود بر روی سمتگیری اقتصادی ایران نیز اثر بگذارد. مثلا روزنامه "جهان صنعت" که برخلاف نامش یکی از ارگان های متعدد مافیای واردات ایران است در مقاله ای به قلم "مسعود سلیمی" چنین می نویسد:

"اردوغان و پوتین هر دو دلایل و توجیهات زیادی برای این آشتی‌کنان سیاسی- اقتصادی دارند و می‌توانند ابراز کنند که به طور قطع تمام و کمال در راستای اهداف و سیاست‌های بلندپروازانه و سلطان‌مآبانه آنها تعریف می‌شوند در حالی که تفاوت منافع آنها در بحران سوریه به حدی است که با وجود آگاهی بر عدم وجود راه‌حل سیاسی و با توجه به این همه مرگ و میر و ویرانی و آوارگی هیچ‌کدام حاضر به عقب‌نشینی حتی یک قدم هم نیستند. در حالی که اردوغان و پوتین در راستای سیاست‌های ضدغربی و امپراتوری‌گرایانه خود حاضر به هر نوع سازش و آشتی‌کنان هستند، هنگامی که سخن از سوریه به میان می‌آید، آینده سوریه را به مذاکرات محرمانه پشت درهای بسته حواله می‌کنند و انگار نه انگار که روزانه صدها انسان بی‌گناه مثل برگ خزان به دامن مرگ ریخته می‌شوند و هزاران کودک به جای اسباب‌بازی، با دست و پای مصنوعی خود بازی می‌کنند!"

باید پرسید نویسنده مقاله با این ادبیات پوپولیستی چه کسی را می خواهد فریب دهد؟ وزارت خارجه و دولت روحانی را؟ یا توده مردم را؟ گناه هزاران کودک با دست و پای مصنوعی سوری به گردن روسیه است؟ داعش را روسیه ساخته است؟ همه، و بیش از هرکس کارگزاران سیاست خارجی ایران، می دانند که اگر مقاومت نظامی روسیه در سوریه نبود تا به امروز داعش نه تنها سوریه بلکه عراق و بخشی از  لبنان و لیبی را هم شاید گرفته بود و احتمالا به مرزهای ایران هم رسیده بود. البته برای دست اندرکاران مافیای واردات شاید بد نمی شد و آنها می توانستند میلیادرها تومان دست و پای مصنوعی به منطقه وارد کنند و کلی سود کنند!

این را هم همه می دانند که مسئله سوریه نه تنها از مذاکرات و مناسبات امروز ترکیه و روسیه غایب نیست، که در مرکز آن است. بدون عقب نشینی ترکیه از مواضع خود درباره سوریه بازسازی مناسبات آن با روسیه ناممکن بود. این همان چیزیست که هم در سخنان اردوغان و هم نخست وزیر ترکیه در روزهای اخیر شاهد بودیم و ما از این تغییرموضع بسیار خشنود و خوشحالیم و امیدواریم که تداوم آن به مساعدتر شدن شرایط برقراری صلح در منطقه منجر شود.

البته گردانندگان مافیای واردات در ایران با این کارها کاری ندارند. نه روسیه و سوریه برایشان مهم است؛ نه ترکیه؛ نه داعش؛ نه کودکان سوری و غیرسوری. آنها نگران چیزی دیگر هستند. نگران اینکه مبادا گسترش مناسبات ایران با روسیه موجب شود که ایران به پیمان شانگهای و اتحادیه بریکس – در کنار افریقای جنوبی، هند، برزیل، روسیه و چین- بپیوندد و از پیوستن به سازمان تجارت جهانی امتناع کند یا در موقعیتی قرار گیرد که بتواند شرایط سختی برای آن بگذارد. در حالیکه اینان روی عضویت ایران در این سازمان و باز شدن چهارطاق دروازه های کشور به روی واردات و بقول خودشان پایان دادن سیاست به حمایت از صنایع داخلی حساب کرده اند. اینان از هم اکنون شب ها نه با کابوس دست و پای کودکان سوری که با رویای جهش موشکی حساب های بانکی خود در دوران پس از عضویت در سازمان تجارت جهانی به خواب می روند؛ واگرنه این اندازه ناراحت نزدیکی روسیه و ترکیه نبودند. همه درد اینها از گسترش مناسبات ایران با روسیه هم در همینجاست. البته قشرهای مرفه جامعه و مصرف کننده کالاهای لوکس مخاطبان اینان هستند و در این درد شریکند چون می دانند روسیه کالای لوکسی ندارد که به ایران صادر کند و ممکن است اندکی از زندگی تجملاتی و پراسراف آنها که با نابودی تولید ملی زرق و برق گرفته کاسته شود.  

دلیل مخالفت محافل وابسته به واردات در ایران را با گسترش مناسبات ایران و روسیه باید در وحدت منافع با سرمایه‌داران غربی و اینگونه ملاحظات "فوق استراتژیک" مربوط به چشم انداز سودجویی جستجو کرد و نه در جایی دیگر.

به کانال تلگرام راه توده بپیوندید:

https://telegram.me/rahetudeh

        پیج فیسبوک راه توده