آیا جمهوری اسلامی یک نظام ابدی است؟

پاسخ از روز روشن تر است: خیر! هزار بار "خیر"!

هیچ نظام و حکومت و رژیمی در طول تاریخ ابدی نبوده که جمهوری اسلامی نمونه دوم آن باشد. حتی در تاریخ اسلام و سرانجام حکومت "علی" که روحانیت شیعه آن را می ستاید و ضعفی در آن نمی بیند. نه تنها حکومت "علی" که برحکومت های مثلث ابوبکر، عمر و عثمان نیز همان رفت که بر حکومت علی رفت. نه حکومت خلفای راشدین ابدی بود و ماند و نه امپراطوری ها و حکومت های دیگر جهان.

بنابراین، خواب و خیال هائی که رهبران جمهوری اسلامی در پی تعبیر آن هستند، در همان حد خواب و خیال باقی خواهد ماند. زمان می گذرد، تحولات روی میدهند، حکومت ها می روند و حکومت های جانشین می آیند. اگر قزل باش های شاه اسماعیل تضمینی شدند برای بقای نخستین حکومت شیعه در ایران، سپاه پاسداران هم ضامن بقای ابدی جمهوری اسلامی است.

پس از این حکم تاریخ، نوبت آن می رسد که بدانیم این رفتن و آمدن ها چگونه روی میدهند؟ چه بار مثبت و یا منفی را با خود برجای می گذارند؟ کدام شرایط چنین تحول و رویدادی را ممکن می سازد؟ ابزار این تحولات کدامند؟ به عمر ما و شما قد میدهد و یا آیندگان شاهد آن خواهند بود؟ تضادهائی که چنین تحولی را اجتناب ناپذیر می کنند کدامند؟ حوادث و تغییرات جهانی (حتی رویدادهای طبیعی خارج از اراده انسان) چه نقشی در این میان خواهند داشت؟

دهها سئوال دیگر را درهمین ارتباط می توان مطرح کرد و به آن اندیشید، اما بحث ما در این سرمقاله نه بر سر یافتن پاسخ های بالا، بلکه بر سر رویدادهای امروز است. رویدادهائی که آینده را شکل می بخشند و در کنار آن مجموعه سئوالات بالا و آن دهها سئوال دیگری که فرصت طرح و پرداختن به آنها نیست قرار می گیرند.

هر نوع شبیه سازی پدیده های امروز با پدیده های دیروز در ساده ترین تعریف "انجماد فکری" است. همان انجمادی که همه مذاهب و از جمله اسلام - چه تشیع و چه تسنن- گرفتار آن هستند و سعی می کنند امروز را به دیروز و دیروز را به رویدادهای صدها سال پیش پیوند بزنند، درحالیکه هر رویدادی زائیده شرایط زمانی و مکانی خود است. گذشته به گذشته تعلق دارد اما تجربیاتش در خدمت رویدادهای امروز است. همچنان که تجربیات امروز در خدمت رویدادهای فردا. انجماد فکری را نباید تنها نزد روحانیون مذاهب جستجو کرد. بسیار و بی شمارند مردم و فعالان سیاسی که تحت تاثیر خواست ها و امیال و آرزوهای خود، واکنش ها، تصمیمات و حتی پرخاش هائی را بر زبان و قلم می آورند و یا حتی به آن عمل می کنند که خود به نوعی منعکس کننده "انجماد فکری" یا "تحجر" است.

برای نمونه و با این هدف که سریع تر به حوادث و پدیده های روز بپردازیم، ذکر این مثال ناگزیر است:

مقایسه جمهوری اسلامی با رژیم شاه و تصور تکرار انقلاب 57 با همان شیوه ها و ابزار و خواست ها یک اشتباه تاریخی است. آنها که این اشتباه را می کنند فراموش می کنند بهره گیری از ابزارهائی که امروز در خدمت تحولات است و دیروز در دوران شاه چنین ابزارهائی در خدمت مردم و تحولات نبود. آنها که دچار این اشتباه تاریخی می شوند به نوعی انجماد فکری و سیاسی گرفتارند.

این که حکومت ها رفتنی اند، به معنای انفعال ما برای بهره گیری از هر ابزاری برای تسهیل این رفتن و ایجاد تحولات مترقی و مثبت در ایران نیست. و تمام بحث اصلی چه دراین سرمقاله و چه در بررسی همه رویدادهای جاری در ایران بر سر همین موضوع است. یعنی بهره گیری از هر ابزار و وسیله ممکن و حاضر، یعنی بهره گیری از کوچکترین روزنه ها و دادن کمترین هزینه ها برای تحولات مثبت و برداشتن گامی به جلو. این گام مثبت را نه ما و شما، بلکه وسیع ترین توده های مردم باید بردارند. اگر این توده های مردم فرصت ها و ابزارهای موجود برای تحولات را بر حسب شرایط حاکم بر کشور بازشناخته و از آن بهره می گیرند، آن احزاب و شخصیت هائی که ادعای روشن بینی و روشنفکری و رهبری سیاسی دارند اما در برابر این توده ها می ایستند، همانقدر گرفتار انجماد فکری و سیاسی اند که مرتجعین مذهبی. باید جویباری بود و جویباری شد که به دریا می پیوندد و مردم آن دریائی اند که باید زمزمه خود را کرد اما از آن جدا نشد،  به آن پیوست و با آن پیش رفت.

این است آن درس بزرگی که از مشی توده ای باید آموخت و به آن پایبند ماند. با این مشی و نگرش است که می گوئیم باید از هر انتخاباتی - حتی در کم رمق ترین آنها- شرکت کرد. چنان که مردم ایران شرکت می کنند. هنر آنست که با زمزمه خود در کنار مردم، به پای صندوق های رای رفت و از دلائل رای دادن به این گروه و رای ندادن به آن گروه دیگر با مردم سخن گفت. انتخابات امروز یکی از مهم ترین ابزارهای مردم برای دخالت در سیاست و سرنوشت خویش و کشور با امید تحولات است و آنکس که این ابزار را نمی بیند و صف خود را از مردم جدا می کند، گرفتار اوهام، گرفتار تصورات مقایسه جمهوری اسلامی با رژیم شاه، گرفتار کور ذهنی سیاسی و اجتماعی و گرفتار بی ارتباطی خود با جامعه و مردم است. مردم از تنگ ترین روزنه های تحولات با کمترین هزینه ها می خواهند عبور کنند. حکومت با تحمیل انواع هزینه ها به مردم می خواهد جلوی عبور از این روزنه ها را بگیرد. توده ای با مردم سخن می گوید و با صدای بلند می گوید: با هم به پیش می رویم!

این پیام و استدلال راه توده برای ضرورت شرکت در مرحله یا دور دوم انتخابات مجلس است. این پیامی است آشنا با همه تنگناهای موجود بر سر انتخابات و یا هر رویداد مثبت دیگری در جمهوری اسلامی. حق رای، با یک انقلاب بدست آمده است. حکومت پرهای این پرنده را تا توانسته قیچی کرده است، اما پرنده تا زنده است و بال می زند، امید پرواز و رهائی دارد. پافشاری بر از دست ندادن حق رای بانگ رسای توده ایست.  تک تک آرائی که از صندوق ها بیرون می آیند پرهای جانشین پرهای قیچی شده توسط حکومت است. پیش به سوی صندوق های رای در دور دوم انتخابات مجلس شورا با هدف بدست گرفتن اکثریت مجلس دهم!

 به کانال تلگرام راه توده بپیوندید:

https://telegram.me/rahetudeh

        پیج فیسبوک راه توده