19 بهمن سالروز خاموشی سیاوش کسرائی شاعر امید و انقلاب میهن ماست. در آستانه 70 سالگی چشم بر جهان فروبست.

کمتر از یکماه به سالروز تولدش خاموش شد و همین است که هنوز چشم نمناک خاموشی اوست که تولدش آغاز می شود.

او شاعر امید مردم ایران بود. از فردای 28مرداد که امید مردم ایران را در آن به خون کشیدند، کسرائی پرچم این امید به خون کشیده شده را بر افراشت و آن را تا انقلاب 57 چون شبچراغی بر فراز سر خویش نگهداشت تا مردم ایران را به راه خودباوری ببرد. هنر بزرگ او همین بود. و تا بود، بر همین جاده گام زد. آرش او به همین دلیل ماندگارترین شعر معاصر میهن ماست.

او حماسه سرای انقلاب عظیم و توده ای بهمن 57 بود، که شانه به شانه توده ها راه پیموده و از پای نایستاد، او وجدان بیدار انقلاب بود. مرواریدی بود بر تارک "مردم"، روزنامه ارگان مرکزی حزب توده ایران؛ غمخوار مردم ایران.

او را در سرزمینی غریب، در وین پایتخت اطریش به خاک سپردند، اما نسل به نسل در قلب ها زنده است. باور کنیم که چنین است. شعارهای مردم را هرگاه به خیابان می آیند گوش کنید. سیاوش را در این شعارها می یابید. هر بار با نسلی نو همراه می شود.

(5اسفند 1305 در هشت بهشت اصفهان بدنیا آمد و در 19 بهمن 1374 در وین به خاک سپرده شد)

        پیج فیسبوک راه توده