این هفته حسن روحانی، رئیس جمهور، به کشورهای فرانسه و ایتالیا مسافرت کرد و قراردادهایی در زمینه همکاری های اقتصادی و از جمله خرید ۱۱۸ فروند هواپیمای ایرباس به امضا رساند. این قراردادها که مبلغ آن نزدیک به ۱۰ میلیارد دلار عنوان شده سروصدای فراکسیون سپاه در مجلس و روزنامه کیهان را در آورد که این قراردادها را تحمیلی دانسته و خواهان تایید آنها توسط مجلس شدند. پرسش اینجاست که اگر این قراردادها چنانکه می گویند تحمیلی است و شرط کشورهای غربی برای برداشتن تحریم هاست در آنصورت چه کسی پاسخگو است؟ آن زمان که رهبر جمهوری اسلامی بجای توجه به نامه شجاعانه و دلسوزانه مجلس ششم، طرفدار "دیپلماسی تهاجمی" شد و احمدی نژاد قطعنامه‌های تحریم را "کاغذ پاره" خواند چرا کسی از فراکسیون سپاه در مجلس شهامت نمایندگان مجلس ششم را نداشت و دهان باز نکرد که اعترض کند و هشدار دهد که کشور وارد چه ورطه ای خواهد شد و بیرون آمدن از آن چه هزینه ای خواهد داشت؟ نه تنها چنین نشد که برعکس نمایندگان دست راستی و شورای نگهبان و بیت رهبری نمایندگان مجلس ششم را بابت احساس مسئولیت نسبت به سرنوشت کشور و شهامت دادن هشدار مورد هجوم قرار دادند و تنبیه و رد صلاحیت کردند.

اما مشکل فراکسیون سپاه جایی دیگر است. آنان در واقع از اینکه حسن روحانی به خارج از کشور سفر کرده و از او استقبال شده ناراضی هستند و می خواهند بگویند که ما در ایران تعیین کننده هستیم و نه دولت یا رئیس جمهور. آنان همچنین نگران امیدوار شدن مردم نسبت به آینده وضع اقتصادی کشور هستند که ممکن است به زیان قدرت سیاسی سپاه و بسود طرفداران اصلاحات و تغییرات در انتخابات تمام شود. از سوی دیگر و فعلا قبل از هر چیز سپاه سهم خود را از هواپیماهای خریداری شده و قراردادهای بسته شده و پول های آزاد شده می خواهد.

اکنون این امکان بوجود آمده که ایران ناوگان خود را نوسازی کند و یک شرکت هواپیمایی ملی قدرتمند و متمرکز در ردیف شرکت های هواپیمایی فرانسوی و آلمانی و انگلیسی و غیره مانند ایرفرانس، لوفت هانزا، بریتیش ایرویز، ترکیش ایر یا حتی خطوط هوایی امارات و قطر بوجود آورد. در اینصورت ایران خواهد توانست حداقل بخش مهمی از مسافران ایرانی اینگونه شرکت های خارجی و به ویژه شرکت های منطقه ای را جذب کند و از این طریق از خروج ارز ملی جلوگیری کند و هزینه خرید این هواپیماها را جبران کند. ولی سپاه یک شرکت هواپیمایی ملی قدرتمند را نمی خواهد. بلکه می خواهد هواپیمایی ایران را هم مانند صنایع و پتروشیمی و غیره تکه تکه و کوچک و بین سرداران و ایرلاین ها تقسیم کند. این همان نکته ای است که محمدرضا باهنر در پاسخ به نمایندگان معترض اظهار داشت و گفت که دولت هواپیما نمی خرد بلکه ایرلاین ها هواپیما می خرند که معنای این سخن آن است که سپاه در پول های آزاد شده سهم خود را خواهد داشت و بخشی از این هواپیماها را تصاحب خواهد کرد.    

به این ترتیب از هم اکنون جنگی بر سر تصاحب دارایی ها و مبالغ آزاد شده ایران توسط سرداران سپاه آغاز شده است. قراردادهای بسته شده میان ایران و کشورهای خارجی و خوب و بد آن بهانه است. سپاه سهم خود را از دارایی های به غارت داده مردم ایران می خواهد.

        پیج فیسبوک راه توده