آزمایش اخیر موشکی کره شمالی بار دیگر آب دهان گروه های افراطی راست را در ایران راه انداخته و به کنایه و اشاره و مستقیم و غیرمستقیم می گویند که ایران هم باید راه کره شمالی را دنبال کند و به سوی تولید سلاح اتمی پیش برود.

آنان که این سخن را می گویند معمولا طردشده ترین بخش حکومت از سوی مردم هستند که سلاح اتمی برای آنان از یکسو وسیله ای برای ایجاد تقابل در جهان و بدین بهانه رفتن به سمت نظامی گری و خفه کردن و سرکوب مردم است و از سوی دیگر ابزاری در خدمت تصورات توسعه طلبی های منطقه ای. حسابشان هم این است که فعلا هزینه منفی آزمایش های موشکی ایران را روسیه می پردازد که ناتو آن کشور را به بهانه موشک های داشته و نداشته ایران محاصره کرده است. ضمن اینکه آن کشور ناگزیر خواهد شد در برابر حمله غرب به ایران از خود واکنش نشان دهد.

در این میان مقایسه میان ایران و کره شمالی از همه مضحک تر است.

کره شمالی اولا از نظر اقتصادی و تکنولوژیک کشوری مستقل است و حداقل می تواند نیازهای خود را در حال تحریم و محاصره کامل خود تولید کند. در حالیکه ایران کنونی بدون میلیاردها دلار نفتی و واردات از خارج یک ماه هم روی پای خود نمی تواند بایستد. ثانیا در داخل آن کشور نوعی برابری در میان مردم وجود دارد که دولت آن کشور می تواند روی مقاومت و ایستادگی و کمک مردم در شرایط سخت حساب کند، همانگونه که شرایط کنونی را با همین تدبیر از سر می گذراند. در کره شمالی صدها هزار کارتن خواب و بی خانمان و بیکار در کنار رژه ماشین های میلیاردی شب را به روز نمی آورند. در آنجا فساد ۲۰۰۰ میلیاردی و میلیون ها معتاد و جنگ شیعه و سنی و نزاع کرد و ترک و عرب و بلوچ و فارس و لر وجود ندارد. روستاهای آن نیمه ویران نشده و ساکنان آن راهی شهرها و حاشیه نشین آن نشده اند. در حاشیه شهرهای کره شمالی ۱۰ میلیون تن در نیمه حلبی آبادها زندگی نمی کنند و حداقل ۵۰ درصد ساکنان شهرهای آن زیر خطر فقر نیستند. در کره شمالی یک اقلیت سپاهی وجود ندارد که بخواهد با نمایش موشکی برای خود مشروعیت دست و پا کند و امنیت کشور را فدای تحکیم جایگاه سیاسی و موقعیت خود در کسب قدرت و ثروت کند.

می توان معتقد بود که در کره شمالی آزادی های سیاسی آنگونه که ما توده ای ها برای ایران بدان اعتقاد داریم و برای آن مبارزه می کنیم وجود ندارد. ولی این هم واقعیتی است که، درست برعکس ایران، زمینه های اعتراض در آن کشور تا آنجا که به شرایط زندگی توده های وسیع مردم مربوط می شود فعلا چندان قوی نیست. ثروت غارتی هم وجود ندارد که رهبران آن کشور بر سر آن با هم نزاع داشته باشند و بخواهند سهم خود را در این نزاع با آزمایش موشکی افزون کنند. بنابراین دلیل ثبات نظام سیاسی آن کشور نه "آدمخوار" بودن رهبران آن بلکه در ایجاد نوعی برابری میان مردم و میان قشرهای مختلف اجتماعی است.  

این وضع داخلی کره شمالی با همه ویژگی های مثبت و منفی آن است که هیچ شباهتی با ایران ندارد. می توان نظام سیاسی و اقتصادی آن کشور را خوش داشت یا نداشت. یا نظام حاکم بر انگلستان و ایران و ترکیه  را الگو دانست که بقیه جهان باید از آن تبعیت کند. یا اندیشید که اگر کره شمالی مانند هند چند صد میلیون فقیر داشت و صبح ها بجای خاکروبه جسد افراد را از کنار خیابان ها جمع می کردند بهتر بود.     

اما از نظر خارجی نیز در همسایگی کره شمالی کشورهای عربستان و قطر و امارات و عراق و کویت نیستند و کره شمالی نه خود صادر کننده نفت و مواد خام است و نه نفت جهان از کنار آن عبور می کند. این کشور در منطقه ای است که در یکسوی آن کره جنوبی است و در سوی دیگر چین و روسیه و ژاپن. برخلاف منطقه ما، همه کشورهای این منطقه دارای اقتصاد هایی کمتر یا بیشتر قدرتمند، ثبات نسبی و حکومت هایی مقتدر و نیرومند هستند. این وضع چه شباهتی به منطقه خاورمیانه و شیوخ عرب و سرداران تاجر شده در ایران و ویرانی عراق و سوریه و لیبی و افغانستان و ... دارد؟

بنابراین نه شرایط داخلی و نه شرایط منطقه ای و جهانی کمترین زمینه ای برای مقایسه میان ایران و کره شمالی باقی نمی گذارد. آن دسته از فرماندهان سپاه که به دنباله روی ایران از نمونه کره شمالی و آزمایش های موشکی آن فرمان می دهند آیا می توانند شرایط جهانی و منطقه ای ایران را با شرایط کره شمالی جابجا کنند؟ و آیا حاضرند در داخل کشور نیز راه کره شمالی را بروند و اموال غارتی و خصوصی سازی شده را به صاحبان اصلی آن یعنی مردم بازگردانند و از خانه های میلیاردی و حساب های بانکی و اتومبیل‌های آنچنانی صرفنظر کنند؟ 

نه ایران، کره شمالی است و نه کره شمالی ایران و نه خاورمیانه، همان آسیای شرقی. تازه معلوم نیست آنچه در کره شمالی انجام می شود و آزمایش های موشکی آن به فاجعه و خطر برای مردم آن کشور ختم نشود که مطرود ترین بخش حاکمیت می خواهد ایران را هم به همان راه بکشاند. 

        پیج فیسبوک راه توده