حدود دو هفته تا انتخابات مجلس خبرگان و مجلس شورا که آقای خامنه ای خواهان برگزاری "پرشور" آن شده باقی مانده است. انتخابات "پرشوری" که هنوز تکلیف نیمی از نامزدهای آن روشن نیست و کشاکش میان دولت و مردم و هواداران تغییرات و تحولات از یکسو و شورای نگهبان، بیت رهبری، سپاه، جبهه پایداری و طیف رنگارنگ "اصولگرایان" همچنان ادامه دارد.

"اصولگرایان" برای حذف رقبایشان در انتخابات کف می زنند و آن را "تمکین به قانون" معرفی می کنند. شورای نگهبان سیاست تائید صلاحیت قطره چکانی را در پیش گرفته و می خواهد بدینوسیله مردم را مردد و سرگردان، و اصلاح طلبان را از هر گونه امکان سازماندهی و مشارکت در انتخابات محروم کند. این برای نخستین بار است که نقش شورای نگهبان و دخالت آن در انتخابات با این روشنی و در این ابعاد در مطبوعات و رسانه ها مطرح شده و وسیعترین بخش مردم از آن آگاه شده اند و این شاید یکی از بزرگترین دستآوردهای انتخابات اخیر است.

فهمیدن دلایل اینکه چرا جناح راست و به اصطلاح اصولگرای حکومتی پیشاپیش نداشتن رای و پایگاه در میان مردم را پذیرفته و شورای نگهبان آبروی نداشته خود را این چنین در گرو رد صلاحیت ها گذاشته چندان دشوار نیست. جناح راست حکومتی همانطور که خود می گوید از "تکرار مجلس ششم" وحشت دارد. مجلسی که مثلا از فهرست ۳۰ نفره راست و اصولگرایان در تهران حتی یک تن رای نیآورد تا آنجا که ناگزیر آرای "علیرضا رجایی" را باطل کردند تا بتوانند "حداد عادل" را وارد مجلس کنند. وضع در بقیه نقاط ایران نیز به همین شکل بود. بنابراین، حق با آنهاست. اگر دست به حذف رقبا و رد صلاحیت حریفان و طرفداران اصلاحات و تغییرات نزنند در این انتخابات هم مجلس ششم تکرار خواهد شد.

اما هم تجربه مجلس ششم و هم مجلس های بعدی نشان داد که صرف ترکیب مجلس هم در نهایت تعیین کننده نیست. تعیین کننده آن آگاهی است که در جامعه و در میان مردم شکل گرفته و تناسب قوایی است که بیرون از مجلس عمل می کند و هر مجلسی ششم باشد یا نهم زیر تاثیر آن است. مجلس؛ دولت، شورای نگهبان، ولی فقیه، بیت رهبری، سپاه و ... هر کدام ابزار و عنصری از این تناسب قوا هستند که در مرکز آن مردم، افکار عمومی و سطح آگاهی ها قرار دارد. آگاهی هایی که هم در توان و ظرفیت طرفداران اصلاح و تغییر برای سازماندهی و برقراری وسیع ترین اتحادها خود را نشان می دهد و هم در شکل و میزان و نحوه حضور و مشارکت مردم در انتخابات. بنابراین اهمیت انتخابات بیش از آنکه در نتیجه آن و میزان تقسیم کرسی های مجلس باشد، در آن است که نشاندهنده میزان سطح سازماندهی طرفداران اصلاحات و تغییرات از یکسو و سطح آگاهی و آمادگی مردم برای دخالت فعالانه تر در سرنوشت آنهاست.

از همینجاست که اهمیت مشارکت در انتخابات روشن می شود. مردم در حالت عادی به طور منفرد در برابر حکومت قرار دارند و بنابراین کار زیادی از آنها ساخته نیست. تنها در دوران انتخابات است که آنان با اکثریت عظیم و خرد کننده خود در برابر حکومت ظاهر می شوند و به همین دلیل است که دوران انتخابات در جمهوری اسلامی همواره دوران بحران برای حکومت بوده است و در آینده هم چنین خواهد بود. از بحران انتخابات دوم خرداد و برگزیده شدن محمد خاتمی، تا بحران مجلس ششم و انتخابات ۸۴ و سپس انتخابات ۸۸ و کودتا علیه نتیجه آن و بالاخره بحران انتخابات ۹۲ و گزینش حسن روحانی و بحران امروز یعنی انتخابات خبرگان و مجلس دهم. هر انتخاباتی در جمهوری اسلامی جمع بندی دوران گذشته و رسیدن به یک تعادل تازه و موقت از خلال یک بحران است، تا انتخابات بعدی و بحران بعدی. مهم این است که طرفداران تحولات در هر مرحله از این بحران ها بتوانند یک گام به پیش بگذارند و نه مانند انتخابات ۸۴ چند گام به پس.  

        پیج فیسبوک راه توده