تخريب ساختمان و سيستم زندگی شوروی و برچيده شدن دولت اتحاد شوروی، روسیه را در بحران بسيار عميق و طولانی فرو برد و کشور را بسوی فاجعه اقتصادی، اجتماعی و سياسی سوق داد. منابع سيستم های توليدی محدود شدند، سرمايه گذاری تولیدی فروکش کرد و کشور رو به ویرانی و تخریب رفت. در این میان فن آوری و مهارت فنی نیز سقوط کرد. تنها يک تجزيه و تحليل هوشيارانه و ارزيابی واقع گرايانه از وضعيت و تدوين برنامه‌هايی که قادر باشد اکثريت توده‌ها را برای تلاش مشترک متحد کند و فرصت و شانس رهايی از شرايط دشوار و سخت و آغاز بازسازی کشور را بدهد ضروری بود. زيرا در خانه روسيه ديگرکسی منتظر کسی نبود وهيچ پناهگاهی نبود که زير بال روسيه  را بگیرد. روسیه باید از اين باتلاق بيرون می آمد.

يکصد و چندین سال پيش در ذهن و فرهنگ مردم روسيه طرح بزرگ شوروی بتدریج شکل گرفته بود و طبیعی است که خود روس ها جلوتر از هر ملیت دیگری دلائل فروپاشی اتحاد شوروی را بدانند. قوت و ضعف ها، را بشناسند و شکست را تحلیل و تفسیر کنند. آنها امروز بیش از دیروز می دانند که نيروهايی سازمان یافته در«سايه» رشد کردند تا در بزنگاه ضعف های رهبری و ضعف های سیستم اقتصادی سر بر آورند و ضربه کمر شکن را به کل سیستم بزنند.

اين نيروی سایه در طول جنگ های داخلی – فوريه تا اکتبر- پس از انقلاب اکتبر 1917 و پس از تحمل شکست از انقلاب، بازتولید خود را آغاز کرد و توانست در طول زمان پناهگاه های امن اجتماعی برای خود بیآبد و آماده حمله به کل سیستم، سرنگونی آن و رسیدن به قدرت شود.

حالا مردم روسیه میدانند، که آن نیرو به سایه خزیده بود اما از صحنه خارج نشده بود. به درون سیستم و به قلب حزب حاکم رخنه کرده بود اما نقاب از چهره برنداشته بود.

این همان سرنوشتی است که امپریالیسم جهانی با انبوه تجربیات خود از انقلاب ها در کشورهای مختلف جهان، در ارتباط با انقلاب ایران از آن استفاده کرد. در انقلاب ایران هم نیروی ضد انقلاب پس از چند ماجراجوئی در حد کودتای نوژه، کودتای طبس، ترور و رخنه در جنگ کردستان، سرانجام به همان نتیجه ای رسید که ضد انقلاب روسیه رسیده بود: رخنه در درون نظام و تهی کردن انقلاب از محتوای آن. آن بحران عمیق اجتماعی و اقتصادی که اکنون در ایران جریان دارد و فساد و غارت و تباهی سیاسی که درحکومت از روز عیان تر است، حاصل همین رخنه است.

ستم طبقاتی، نابرابری‌های اجتماعی، گسترش سایه ارتجاع مذهبی و تباهی اخلاقی در حکومت و در کل جامعه را چگونه می توان منکر شد؟ دشمنی حکومت با اکثریت مردمی که انقلاب کردند را چگونه می توان انکار کرد؟ تبعیض ملی و مذهبی قابل چشم پوشی است؟ نام این فاجعه را می توان انقلاب گذاشت و در سالگرد آن به خیابان آمد؟ و دیدیم که سال به سال در هر 22 بهمن خیابان ها لاغرتر شدند و جای مردم را نمایش های مضحک و رقت انگیزی بنام مبارزه با امریکا گرفت. چنان که امسال دیده شد. چنان که در دوران احمدی نژاد با ساختن تکه مقوائی به شکل آیت الله خمینی آن را از هواپیمای پاریس - تهران پیاده کردند و به خدمت سران بازار و سرمایه داری تجاری ایران بردند.

از قتل عام سیاسی 67 و از منحله اعلام کردن احزاب ملی و مذهبی و دگر اندیش طبیعی بود که

 انقلاب خواهد رسید به فاجعه کنونی و اگر مردم ایران مانند مردم روسیه به خود نیآیند و دلائل رسیدن انقلاب 57 به نقطه کنونی را کشف نکنند و در پی احیای آرمان های آن انقلاب بر نیآیند، فاجعه کنونی می تواند به جنگ داخلی و تجزیه خاک ایران ختم شود. خطر اینجاست و برای جلوگیری از آن از هر وسیله و هر فرصتی باید بهره گرفت. از جمله حربه بسیار مهم و کم هزینه انتخابات که هنوز حاکمیت نتوانسته آن را از چنگ مردم در بیآورد.

امروز، که حکومت آرمان های تقلبی را بعنوان آرمان های انقلاب 57 ایران به مردم معرفی می کند و بنام آیت الله خمینی و انقلاب چک بی محل می کشد، و امروز که شاهد رویدادهای نوین روسیه هستیم، بیش از هر زمان دیگری آن ترفندهای دوران گرباچف و یلتسین که زیر نام "لنینیسم پویا" و "اکتبر نوین" دنبال می شد و بزرگترین ضربه را به انقلاب اکتبر و مردم روسیه و حتی مردم جهان زد برای ما ملموس تر و قابل درک تر است. بحث نه در باره اشتباهات حزب و درجا زدن آن و ناتوانی در به روز کردن خود و یا انکار توطئه های جهانی و محاصره سیاسی و اقتصادی و جنگ سرد علیه اتحاد شوروی نیست، بلکه بحث بر سر آن بلائی است که از درون حکومت به انقلاب زده شد.

تلگرام راه توده: https://telegram.me/rahetudeh

        پیج فیسبوک راه توده