انتخابات خبرگان و شورای روز هفتم اسفند به نمایش شکاف در جناح راست حکومتی تبدیل شده است.  این در واقع این رویدادها گوشتی است که از بدنه جناح راست حکومتی کنده می شود و می رود که به‌ تدریج از آن اسکلتی بیش باقی نگذارد.

برخی جدا شدن امثال علی مطهری یا علی لاریجانی و طیف وسیعی که در مجلس و در میان روحانیان با وی همراه هستند از جناح راست و نزدیک شدن آنان به طرفداران اصلاحات و اعتدال را نشانه عقب نشینی اصلاحات وانمود می کنند. در حالیکه این جدا شدن ها نشانه گسترده شدن خواست و دایره تغییر و اصلاح است. این روندی است که از همان دوران احمدی نژاد آغاز شد و تغییر مواضع قاطع هاشمی رفسنجانی و حتی ظهور حسن روحانی بخشی از همین روند بود، روندی که اکنون با پیوستن مطهری و لاریجانی و هواداران آنها و روحانیان طرفدار حسن خمینی به این روند در حال گسترش است.

مشابه همین وضع را در آخرین سال حکومت پادشاه نیز شاهد بودیم که از درون همان مجلس حکومتی و شه فرموده چهره هایی بیرون آمدند که بخشی از فساد و تباهی آن نظام را از تریبون مجلس بازگویی کردند و در زمان خود نقش معینی در گسترش آگاهی ها و فراگیر شدن جنبش انقلابی 57 داشتند. امروز هم جدا شدن چهره هایی نظیر مطهری، لاریجانی، ابوترابی، جلالی از جناح راست بخشی از روند ساییده شدن این جناح است که قطعا در آینده گسترش بیشتری نیز خواهد یافت. اینان کسانی هستند که نسبت به آینده جناح راست و کل جمهوری اسلامی احساس خطر می کنند و نمی خواهند سرنوشت کشور بدست افراطیون خطرناک و کم مغزی از نوع جبهه پایداری یا "اصولگرایان" موتلفه ای و اطرافیان امثال حداد عادل قرار گیرد.

البته این گسترده شدن دایره تغییر با پیوستن چهره های جناح راست بدان ممکن است با محدود شدن موضوع تغییر یا کاسته شدن از محتوای آن توام باشد و هست، چرا که از یکسو وسیع ترین جبهه را در چارچوب عام ترین و حداقلی ترین خواست ها می توان سازمان داد و از سوی دیگر ما در شرایط یک عقبگرد تاریخی در جهان و منطقه و ایران زندگی می کنیم. در دوران خاتمی نه این حجم ثروت و قدرتی که در دست سپاه و نظامیان و مداحان و اوباش تحت عنوان "خصوصی سازی" و "اصل ۴۴" جمع شد وجود داشت، نه هنوز افغانستان و عراق و لیبی و سوریه و ترکیه و عربستان و قطر و امارات درون خود و با ما دچار مشکلات امروز بودند و نه جهان اینچنین در بحران و خطر جنگ فرو رفته بود. در آن زمان علی خامنه ای اینچنین در موضع ضعف قرار نداشت و بیت رهبری هنوز اینچنین زیر سلطه نظامیان نبود. امثال نقدی بجای چفیه و قیافه حزب‌اللهی، کلاه نظامی و ریش انکادره داشتند و نظامیان هر روز و هر ساعت درباره همه مسائل مملکتی اظهار نظر نمی کردند.

در این شرایط و با عقبگردی که در اوضاع کشور و جهان بوجود آمده نمی توان جنبشی برای تغییر در چارچوب خواست های دوران اصلاحات محمد خاتمی بوجود آورد. امروز تغییر یعنی برگرداندن روند اوضاع و جلوگیری از بدتر شدن آن و دفاع از محتوای اقدامات دولت حسن روحانی و جدا شدن نیروهایی از جناح راست حکومتی.

بنابراین، بیرون کشیدن پرونده این یا آن فرد که در گذشته در فجایع و جنایات دخیل بوده اند و یا مثلا درباره جنبش اصلاحات یا سبز چه گفته و چه نگفته و قرار دادن وی در لیست اصلاح طلبان و حامیان دولت را به معنای عقب نشینی اصلاح طلبان فهمیدن، در واقع به معنای نفهمیدن آن چیزی است که در حال روی دادن است. یعنی جدا شدن اینگونه شخصیت ها از جناح راست و تبدیل شدن آنها به عنصری از جبهه طرفدار تغییر و این نه پدیده‌ای منفی که اتفاقا بسیار مثبت است.

درکی که ترجیح می دهد اینگونه شخصیت های جناح راست همچنان در کنار جبهه پایداری و روزنامه کیهان و طیف حداد عادل باقی بمانند تا در کنار طرفداران اصلاحات، مشابه همان درکی است که در زمان شاه حزب توده ايران ایران را سرزنش می کرد و "سازشکار" می خواند بابت آنکه می گفت و استقبال می کرد از اینکه کسانی حتی از درون هواداران سلطنت یا حتی دربارشاه به جبهه مخالف دیکتاتوری شاه بپیوندند. اینان تضادهای مبارزه و واقعیت را نمی خواستند بپذیرند و امروز هم نمی پذیرند. مبارزه سیاسی مبارزه میان خیر و شر نیست که مدام بخواهیم سوابق افراد را پیش بکشیم تا مبادا مرز میان خیر و شر مخدوش شود. مبارزه سیاسی یعنی جمع آوری نیروی هرچه بیشتر و از جمله کوشش برای جذب نیرو از درون مخالفان و رقبای سابق برای ممکن ساختن و آسان تر کردن راه دستیابی به تحولات

جذب نیرو از درون جناح راست و مخالفان سابق اصلاحات نه تنها کار نادرستی نیست، بلکه درست ترین و ضروری ترین کار ممکن است. انتخابات هفتم اسفند گامی بزرگ در این راه برداشته است که باید از آن استقبال کرد.

تلگرام راه توده: https://telegram.me/rahetude

        پیج فیسبوک راه توده