تعمیق و گسترش باز هم بیشتر جنبش تغییرات، در حد یک وظیفه ملی و مترقی است. کسانی که نگران نتایج انتخابات دو مجلس خبرگان و شورا در اسفند ماه هستند، اگر با همین هدف پیش بروند، آنوقت به این تجربه تاریخی بیشتر باور می کنند که هیچ تحولی یکشبه به نتیجه نرسیده است و جنبش تغییرات از مسیر پرپیچ و خم و دشواری باید عبور کند. عبوری که زمان می برد، حوصله می خواهد و بیش از آن، درک شرایط و برآورد نیروها و واقعیات امروز ایران را می طلبد.

هر بهمن ماه، درباره انقلاب بهمن 1357 می توان سخن گفت و بموقع خود نیز باید گفت. نه تنها در هر بهمن ماه، بلکه در سر هر پیچ حادثه در ایران و در جمهوری اسلامی، باید گذشته را مرور کرد، اسناد را در برابر دیدگان قرار داد و بویژه به نسل جوان کشور گفت که انقلاب چه اهداف و آرمان هائی داشت و چرا یک ملت برای آنها به میدان آمدند. گذشته را باید در خدمت امروز به کار گرفت، چرا که امروز ما، فردای ما و نسل های بعدی را می سازد.

شعارها و خواست های جنبش، در هر مقطع زمانی و در هر فرصتی که پیش می آید – از جمله انتخابات- هر اندازه به اعماق جامعه راه یابد، به همان اندازه بر گسترش جنبش افزوده می شود. جنبشی که در میهن ما جاری است، تنها در شعار "آزادی" و علیه "دیکتاتوری" نمی تواند و نباید خلاصه شود. این جنبش دارای خواست های عمیق اقتصادی است، چرا که کشور در یک بحران عمیق اقتصادی غرق است و قدرت هائی سکان این قایق شکسته را در دست دارند که غرق در فساد اقتصادی و وطن فروشی اند و با میلیاردها دلار پولی که در دوران احمدی نژاد به غارت برده اند در برابر هر تحولی مقاومت می کنند. آنها، درمجموع خود قدرتی را تشکیل داده اند که بحران سیاسی و اقتصادی حاکم بر جامعه حاصل حاکمیت آنهاست. اگر تا دو دهه تفنگ بدست دربرابر مردم و تحولات نایستاده بودند، حالا تفنگ هم بدست دارند و از حاکمیت خود دفاع می کنند. این حاکمیت، حاکمیت سرمایه داری تجاری و نظامی است، که پس از 3 دهه، کشاورزی و تولید و صنعت، اخلاق و فرهنگ و مروت ایرانی را به باد فنا داده  است.

این قدرت، که اکنون باردیگر در تله انتخابات گرفتار آمده و به هر وسیله ای می خواهد متوسل شود تا آینده از درون دو مجلس شورا و خبرگان بیرون نزند، هیچ دغدغه ای برای فقر و فلاکت، بیکاری و انواع بحران های اجتماعی جاری در کشور ندارد و یگانه دغدغه اش حفظ اهرم های قدرت است. این قدرت یکشبه شکل نگرفته که یکشبه نیز بتوان آن را بسود مردم و میهن بازپس گرفت و به همین دلیل به راه دراز باید اندیشید و با صبر و حوصله از هر امکانی هر اندازه کوچک و ازهر روزنه ای هر اندازه باریک باید بهره گرفت و پیش رفت. صندوق های رای یکی از این روزنه ها و امکانات است.

هنگام نگاه به لیست های انتخاباتی باید متمرکز شد روی ماهیت بیانیه ها و شعارهائی که در آن گنجانده شده است. باید دید در این بیانیه ها اشتغال، تولید ملی، راه افتادن کارخانه هائی که در فرمان رهبری برای خصوصی سازی نابود شدند، افشای مافیای قدرت، حمایت از قانون اساسی و... به چشم می خورد؟ از کارگران و کشاورزان، درکنار دیگر اقشار جامعه دفاع شده است؟ آنهائی که می خواهند به مجلس آینده بروند دردشان درد مردم است؟ اگر هست، دربیانیه ها و سخنرانی هایشان از مقولات بالا گفته و یا می گویند؟

این مقولات نه باصطلاح ساختار شکنند و نه بهانه ساز برای برخوردهای امنیتی، درعین حال که مردم بسیج است و مسئولیت آفرین.

هر انتخاباتی، ادامه بهمن 57 است و مسئله اصلی آنها که از صندوق های رای هراس دارند و وحشت زده رد صلاحیت می کنند بهمن 57 و آرمان های یک انقلاب به یغما رفته است.

        پیج فیسبوک راه توده