در هفته های اخیر و با حمله عوامل بسیج و عماریون و جبهه پایداری به سفارت عربستان در تهران روابط ایران با کشورهای مسلمان و همسایه وارد مرحله ای بحرانی و بسیار خطرناک شد. کشورهای عربستان، بحرین، امارات، قطر، کویت، جیبوتی، سومالی، سودان، کومور و ... یا روابط خود را با ایران قطع کردند و یا آن را کاهش دادند. کشورهای اتحادیه عرب و شورای همکاری خلیج فارس نیز بیانیه هایی در پشتیبانی از عربستان منتشر کردند. کشورهای همسایه ترکیه و پاکستان نیز به طور ضمنی، یا رسمی و علنی از عربستان در تقابل با ایران پشتیبانی کردند.

با آنکه مقامات حکومتی برای سرپوش گذاشتن بر روی حرکت مشکوک آتش زنندگان سفارت عربستان می کوشند اهمیت آنچه را روی داده کاهش دهند، اما این حوادث نشاندهنده آغاز وضعیتی فوق العاده خطرناک است که در صورت عدم مهار آن با تدبیر و گرفتار شدن دستگاه سیاست خارجی در دام شعار و تحریک می تواند ایران را وارد یک جنگ منطقه ای کند. به ویژه آنکه جناح راست حکومتی و حامیان حمله کنندگان به سفارت عربستان و درگیری منطقه ای می کوشند با اخلال در مناسبات خارجی ایران عرصه را بر حسن روحانی تنگ کنند و دولت او را زمین بزنند.

در این میان عربستان توانسته اختلاف خود با ایران را از یک اختلاف سیاسی به اختلاف مذهبی (شیعه و سنی) تبدیل کند. تشکیل جبهه ادعایی عربستان علیه ترور در واقع تشکیل جبهه ای علیه ایران بود. چرا که همه می دانند دست خود عربستان و قطر در پشت داعش و طالبان و القاعده و امثال آن است. عربستان تحت پوشش مبارزه با ترور جبهه ای تشکیل داد که اکنون قصد دارد آن را به جبهه علیه شیعیان و ایران تبدیل کند. در این شرایط شاخ و شانه کشیدن های سرداران سپاه و فرماندهان نظامی علیه عربستان که روی دیگر حمله به سفارت عربستان است، کارایی خود را بکلی از دست داده است. نه تنها ایران نمی تواند یک تیر به سمت عربستان شلیک کند، بلکه این خطر وجود دارد که دولت عربستان خود بمبی یا موشکی در مکه یا مدینه منفجر کرده و آن را به حساب حمله ایران به "اماکن مقدس اسلام" بگذارد و بدون آنکه خود وارد جنگ شود، همه سنیان جهان را به جنگ علیه ایران بسیج کند و بهانه لازم برای این کار را هم دارد. چنانکه چندی پیش آیت‌الله تاریک اندیش و عقل از دست داده "احمد جنتی"  که آقای خامنه ای به طور غیرمسئولانه وی را در شورای نگهبان و نماز جمعه حفظ کرده است- مرگ پادشاه عربستان را تبریک و از گرفتن مکه از عربستان و اداره آن توسط مسلمانان سخن گفت، سخنانی که اعتراض شورای همکاری خلیج فارس را برانگیخت.

این در شرایطی است که ایران اکنون با تمام همسایگان خود در حالت مخاصمه قرار گرفته است. در جنوب تقریبا کلیه کشورهای عربی همسایه در کنار عربستان قرار گرفته اند. در شرق پاکستان و در غرب ترکیه بسود عربستان موضع گرفته اند. در عراق با آنکه بخشی از حکومت به ایران نزدیک است ولی جمعیت سنی و کرُد آن بدلیل دخالت های ایران در امور عراق و سرکوب کردها آماده حمایت از عملیات علیه ایران هستند. همین وضعیت در افغانستان که طالبان و داعش دست بالا را در آنجا دارند به شکلی خطرناک تر وجود دارد. در شمال نیز روابط ایران با آذربایجان بنوعی تابع روابط آن با ترکیه است و به ویژه در دوران اخیر و با حمله دولت آذربایجان به شیعیان در "نارداران" و "لنکران" روابط دو کشور رو به تیرگی رفته است. تنها همسایگانی که ایران فعلا با آنها مشکلی ندارد ترکمنستان، ارمنستان و روسیه است که البته در مورد کشور اخیر کار برعکس است و مطبوعات و رسانه ها و صدا و سیما و بعثه رهبر و ... سنگین ترین تبلیغات و ناسزاها را به هر دلیل و بهانه در مورد روسیه بکار می برند. در نتیجه روسیه نیز که به طور بالقوه می تواند دوست ایران باشد به هیچ عنوان حاضر نیست در ماجراجویی های حکومتی ایران خود را شریک کند. بدینسان ایران تقریبا با تمام همسایگان خود مشکل و در تمام آنها دشمن دارد و دوست جدی هم برای خود نگذاشته است.   

این وضع روابط خارجی است، در داخل خود ایران هم اراده ای در حکومت و بیت رهبری به ایجاد تفاهم و آشتی ملی، فضای باز و مشارکت مردم وجود ندارد. نه تنها وجود ندارد بلکه عملا ۲۵ میلیون سنی و چندین میلیون مهاجر افغانی در کشور زندگی می کنند که براثر تبعیض ها و تحقیرها مانند یک بمب ساعتی در آستانه انفجار هستند. کافیست چند برخورد و درگیری مسلحانه و کشتار در اینجا و آنجا به راه انداخته شود تا این بمب منفجر شود و مانند آنچه در یوگسلاوی و بوسنی گذشت کوچه به کوچه و خانه به خانه مردمی که تا دیروز با هم در مسالمت زندگی می کردند به جان یکدیگر بیفتند و همدیگر را قتل عام کنند.

این وضع کشور در آستانه انتخاباتی است که آن را هم رهبر و اهرم بدستان قدرت می خواهند به سود خود و خویش مهندسی کنند.

عبور از این وضع به تدبیری فراتر از آنچه در رهبری کشور مشاهده می شود نیاز دارد.

        پیج فیسبوک راه توده