دهم مهر ماه هفتاد و پنجمین سالگرد بنیادگذاری حزب توده ایران است. سالگردی که امسال شاید بیش از هر زمان دیگر با بیم و امید نسبت به ایران بحران زده و مردم گرفتار انواع مشکلات توام باشد. امید از آنرو که ملت ما به شناختی تاریخی نسبت به حکومت و طیف های آن دست یافتند. شناختی که اگر در سالهای اول تاسیس جمهوری اسلامی و حتی در جریان انقلاب بدان دست یافته بودند ای بسا حاکمیت بد خیم دو دهه اخیر هرگز نمی توانست بر گرده انقلاب سوار شود.

ما توده ای ها خشنودیم که در این آگاهی ملی بدست آمده و در هر رویدادی و از جمله هر انتخاباتی، علیرغم همه محدودیت ها و توطئه ها سهم داشته ایم.

ما توده ایها خشنودیم که نقش تاریخی خود را با وجود اشتباهاتی که اغلب ناگزیر بود و همچنین کمی ها و کاستی هایی که ناشی از محرومیت ها برای کار علنی در جامعه بود ایفاء کرده ایم.

ما معقتدیم که توده های زحمتکش ستون عمده مبارزه و سنگ پایه هر گونه اتحاد نیروهای مردمی در ایران اند و منافع آنان باید در کانون توجه قرار گیرد.

ما با نگاه به آمار و ارقام و نگاه عمیق به بحرانی که حاکمیت و جامعه را در بر گرفته و اکنون بصورت تقابل بخشی از حاکمیت به شمول دولت روحانی با بخش دیگر حاکمیت که مخالف هر نوع اصلاحات واقعی است، اعتقاد داریم اوضاع در حال تغییر است. سرمایه داری فاسد حاکم بی وقفه  در حال ناتوانی است. محتوای سوسیالیستی خمیرمایه هر تغییری در آینده ایران خواهد بود. حتی اقشار متوسط جامعه ما نیز روزبروز امید خود را به سرمایه داری بیشتر از دست می دهند.

روندهای اجتماعی در سمت تحکیم و گسترش ایدئولوژی تاریخی و پایه های اجتماعی حزب توده ایران حرکت می کند و از این نظر آینده روشن تر است. سیاست اقتصادی حاکم بر کشور ما که فاسد ترین نوع اقتصادی لیبرالیستی است بزرگترین مانع در برابر مردمی است که در زیر چرخ دنده های بحران همه جانبه حاکم قرار دارند. تکرار آمار و ارقامی که حتی در نشریات و رسانه های داخلی مکرر در مکرر انتشار می یابد، ضرورتی ندارد و ما تصور می کنیم امروز نه تنها توده ایها، که توده مردم از آن آگاه اند.

بنابراین آنچه که در این سالگرد می توان فرصت را غنیمت شمرد و بار دیگر بر آن تاکید کرد، ضرورت وحدت درونی حزب توده ایران است که نبود آن ضربات سنگینی به اعتبار و نقش حزب ما در درون کشور است. این وحدت نیز بر خلاف برخی توصیه ها و دلسوزی ها، نه با پیوستن این بخش و یا آن بخش طیف توده ای به مرکزیت کنونی حزب ممکن میشود، بلکه با تغییر سیاست و نگرش همین مرکزیت کنونی و پذیرش واقعیات جامعه و نبرد درون حکومتی و زیر و رو ساختن سیاست های سازمانی و تبلیغاتی بر مبنای تغییر سیاست و نگرش سالهای گذشته ممکن می شود. از این مرز به بعد است که بتدریج وحدت درون حزبی ممکن می شود، با پیوند دوباره حزب با داخل کشور و رویدادهای آن.

بارها از ما سئوال شده است که وحدت سازمانی و تشکیلاتی حزب توده ایران را در چه راه حلی می بینیم؟

با آنکه تاکنون بارها به این مسئله پرداخته ایم، یکبار دیگر در پاسخ به سئوال بالا تاکید می کنیم:

حزب ما، حزب توده‌های محروم و زحمتكش جامعه ماست و سیاست‌های جدا از توده، اغلب در شرایطی بر حزب ما حاكم شده كه ارتباط میان این توده و حزب دچار اخلال گردیده است. تجربه انقلاب بهمن این واقعیت را با تمام روشنی در مقابل چشمان ما قرار داد كه اگر توده ایها دور هم و دور حزب و مشی توده‌ای گرد بیایند و آن سیاستی را بخواهند و خود مبلغ آن بشوند كه می‌تواند به نیازهای جامعه  پاسخ بدهد، گام های بلند وحدت بسرعت برداشته می شود.

ما در حال حاضر، با گشتی روی انواع وبلاگ‌ها و وبسایت ها و فیسبوک هائی که بنام توده‌ای می نویسند پراکندگی نظر و از آن مهم تر، کم آشنائی و گاه بیگانگی با اوضاع واقعی داخل کشور را شاهدیم. یا جسارت ابراز نظر مستقیم درباره رویدادهای مشخص و معین در کشور و حاکمیت را ندارند و یا به صرف چند ترجمه از این و یا آن منبع و به اشتراک گذاری خبرها و مقالاتی که در نشریات داخل کشور منتشر می شود می خواهند خود را فعال نشان بدهند و یا آنجا که بندرت درباره مسائل داخلی کشور چیزی می نویسند، این نوشته‌ها بسیار ابتدائی و بیگانه با اوضاع واقعی کشور از آب در می آید. گریبان گیری از یکدیگر نیز بخش دیگری از این باصطلاح فعالیت است!

بنابراین، آن یگانه راه حلی که می تواند به این آشفتگی پایان بدهد، از نظر ما تدوین سیاستی روشن، صریح و بی تزلزل و تناقض در باره جمهوری اسلامی و اوضاع ایران از یکسو و عزم راسخ برای جمع کردن نیروی معتقد به این سیاست و مشی توده‌ای از سوی دیگر است.

چنین سیاست و مشی و عزمی کافی است در معرض قضاوت همه توده‌ای‌ها قرار گیرد، تا برندگی آن در عمل و منافعش برای توده‌های محروم جامعه روشن شده و گام اساسی برای غلبه بر دشواری‌های  موجود برداشته شود. درغیر اینصورت در بر همان پاشنه‌ای خواهد چرخید که در طی تمام این سالها چرخیده و پراکندگی توده ایها چه در داخل و چه در خارج از کشور – بویژه از نظر سیاسی و نظری- ادامه خواهد یافت و از آن مهم تر این که از نسل جدید نخواهیم توانست نیرو بگیریم. هیچ جلسه و کنگره و پلنوم و دیداری که به این ضرورت پاسخ ندهد چاره ساز نخواهد بود، چرا که مشکل در نشست و برخاست و نام نیست، بلکه مشکل در نوع نگاه به اوضاع ایران، اوضاع منطقه، جنبش عمومی اصلاحات و به تاریخ حزب و بویژه نگاه مثبت و تاریخی به فعالیت حزب توده ایران در سالهای پس از انقلاب 57 است.

دراین صورت است که خواهیم توانست بر سرنوشت كشور تاثیر گذاشته و نیروی توده ای را بسیج كنیم. باید بتوان جنبش اصلاحات را در داخل کشور دید و آن را دست کم نگرفت. به هیاهوی راستگرایان داخل و  خارج از كشور اعتناء نكنیم. زحمتكشان ایران طی سال‌های  اخیر "مواهب" اقتصاد آزاد را با پوست و گوشت خود و گرسنگی فرزندانشان درک كرده اند. جنبش مردم و گرایش به چپ و مخالفت با اقتصاد آزاد سرمایه‌داری در جامعه ما، رو به وسعت است و این همان پیوند تازه ایست که بخش اقتصادی جنبش کنونی ایران را با جنبش دمکراتیک پیوند می دهد و به حاکمیت نیز تحمیل می شود. ما سهم خود را در این کارزار باید برعهده بگیریم. هنر یادآوری 75 مین سالگرد تاسیس حزب توده ایران در ستایش از گذشته نباید خلاصه بماند، بلکه باید با تدوین و تدقیق مشی توده ای برای امروز و دیدن آینده نیز توام شود!

تلگرام راه توده:

https://telegram.me/rahetudeh

        پیج فیسبوک راه توده