بحران رابطه کره شمالی و امریکا در هفته‌های اخیر وارد مراحل پیچیده و تندتری شد. در این میان برخی در داخل کشور مانند حسین شریعتمداری سردبیر روزنامه کیهان با انتقاد از رویکرد دولت روحانی و اینکه گویا امریکا در برابر ایستادگی کره شمالی عقب نشینی کرده خواهان آن هستند که ایران از کره شمالی درس بگیرد و رویکرد ستیز و مقاومت را در پیش بگیرد. از سوی دیگر برخی مانند آقای صادق زیباکلام در نامه‌ای برای حسین شریعتمداری از اینکه ایشان توصیه کرده ایران راه کره را دنبال کند، کشوری که به نظر ایشان دیکتاتوری، عقب مانده، گرسنه، بدبخت، بیچاره و … است انتقاد کرده‌اند.

وجه مشترک حسین شریعتمداری و صادق زیباکلام در آن است که تصور‌ می‌کنند ایران‌ می‌تواند راه کره شمالی را برود، فقط یکی توصیه‌ می‌کند که برود و دیگری توصیه‌ می‌کند نرود. هیچکدام رابطه‌ای میان وضع داخلی و سیاست خارجی آن کشور‌ نمی‌بینند. واقعا وضع داخلی در کره شمالی چیست و چه عواملی به آن کشور اجازه‌ می‌دهد که بتواند در مسیری که در پیش گرفته حرکت کند که به ایران اجازه الگوبرداری از آن کشور را‌ نمی‌دهد؟

اولین تمایز کره شمالی با ایران در آنجاست که کره شمالی کشوری دارای بنیه صنعتی نیرومند و از نظر اقتصادی نسبتا خودکفاست. مهمترین نیازهای مردم خود را در داخل تهیه‌ می‌کند و بنابراین نسبت به تحریم‌ها امکان مقاومت دارد. این با کشور ما که از شیر مرغ تا جان آدمیزاد از خارج وارد‌ می‌شود و اگر یک ماه نفت نفروشد معلوم نیست نان مردم خودمان را هم بتوانیم تهیه کنیم یا نه تفاوت دارد.

در کره شمالی کسی برای خرج بیمارستان همسر یا فرزندش خانه یا اتومبیل یا کلیه اش را‌ نمی‌فروشد. امکانات بهداشتی در حدی که وجود دارد، کم یا زیاد، رایگان در اختیار همه است.

در کره شمالی بچه‌های مردم را اول به پولدار و بی‌پول و بعد به باهوش و بی‌هوش و نخبه تقسیم‌ نمی‌کنند و برای هر کدام نظام آموزشی جداگانه برپا نکرده‌اند. امکانات آموزشی که وجود دارد، کم یا زیاد، در اختیار همه فرزندان مردم است.

در کره شمالی کسی بدلیل نداشتن مسکن در خیابان‌ نمی‌خوابد. کسی گدایی‌ نمی‌کند. 80 درصد مردم بیکار نیستند. دست همه برای گذران روزیشان در جیب دیگری نیست. از شانه دیگری بالا‌ نمی‌روند تا جایی برای خود پیدا کنند. مسابقه ثروت در آنجا به راه نیانداخته‌اند و برای هرکس ثروت بیشتری دارد ارزش و اعتبار اجتماعی بیشتری قائل نیستند.

در کره شمالی آستان قدس برای خودش امپراتوری راه نیانداخته، بنیاد مستضعفان و بنیاد شهید، بنیاد الهادی و المهدی و رسالت و صد تا دکان دیگر وجود ندارد که مشغول چاپیدن مردم باشند. ارتش کره شمالی، سپاه پاسداران ایران نیست که از کار ارز و طلا و واردات و صادرات و قاچاق گرفته تا پالایشگاه و نیروگاه و صنایع دارو سازی و شیمیایی و ماشین سازی واردشده و هرچه از هر جا بتواند برای خودش جمع کند.

بنابراین در کره شمالی یک حدی از انسجام داخلی وجود دارد که به آن کشور اجازه‌ می‌دهد که تا حدودی تک روی کند و در برابر فشارهای خارجی مقاومت کند، چیزی که برخلاف تصور آقایان شریعتمداری و زیباکلام در مورد ایران وجود ندارد که بخواهیم یا نخواهیم مانند کره شمالی شویم. اگر امریکا و غرب هم در برابر کره شمالی تا حدودی کوتاه‌ می‌آیند به دلیل آگاهی آنان بر همین انسجام داخلی در آن کشور است.

البته از وضع سیاسی کره شمالی اطلاع دقیقی نداریم. چنین بنظر‌ می‌رسد که مشارکت مردم محدود و در امور محلی است. ظاهرا نظام سیاسی آن نخبه گرا و بسته است و این بخشی از وضعیت کره شمالی است که برای ما قابل قبول نیست. اگر خطری هم باشد در همین بخش است. تا چه اندازه این نظام در رویارویی که با غرب و امریکا در پیش گرفته براساس یک خرد جمعی و متکی بر آگاهی مردم عمل‌ می‌کند؟ این برای ما روشن نیست. برتری که ما نسبت به کره شمالی احتمالا داریم در اینجاست که مردم ما‌ می‌دانند که ظرفیت‌های کشور ما در چه حد و حدودی است و چرا نیاز به تعامل و گفتگو با جامعه جهانی داریم و به همین دلیل از سیاست خارجی دولت روحانی و برجام پشتیبانی‌ می‌کنند. آیا مردم کره شمالی هم همین حد آگاهی را نسبت به توان و ظرفیت‌های کشور خود دارند؟ یا براساس اعتماد صرف به رهبران خود عمل‌ می‌کنند؟ اینها را‌ نمی‌دانیم ولی همین مقدار‌ می‌دانیم که ایران، کره شمالی نیست. در ایران با این وضعیت بحرانی داخلی، با این نارضایتی بیسابقه، با این شکاف عظیم فقر و ثروت، با این نهادهایی که به کار چاپیدن و غارت کشور مشغولند، با این وضع سپاه و بسیج و ارتش، با آن بلایی که بر سر کشور در هشت ساله احمدی نژاد آوردند و … در برابر ایران راهی جز کوشش برای گفتگو و تفاهم با جامعه جهانی و در عین حال وارد شدن در اتحادهایی که برای ما امکان مقاومت و پیشرفت‌هایی بیشتر فراهم کند وجود ندارد!

 تلگرام راه توده :

        پیج فیسبوک راه توده