آقای علی لاریجانی رئیس مجلس یک تنه بجای همه نمایندگان مجلس تصمیم گرفته و اعلام کرده است که مجلس تنها در صورتی به ادغام وزارتخانه ها رای می دهد که این ادغام "موجب افزایش صادرات کشور شود!" منظور ایشان از این سخنان چیست؟ مثلا قرار است با ادغام وزراتخانه ها صادرات ایران از 700 میلیارد دلار دوران ریاست جمهوری احمدی نژاد بیشتر شود؟ و اگر بشود چیزی بیش از آنچه در دوران احمدی نژاد روی داد نصب ایران خواهد شد؟

اتفاقا بنیان مشکلات اقتصاد ایران از آنجاست که یک اقتصاد صادراتی است. اقتصاد ایران از زمانی دچار بحران شد که ابریشم و پشم ایران که در گذشته در کارگاهای داخلی به کار گرفته می شد بجای آنکه در صنایع ایران مصرف شود به اروپا و انگلستان و هلند و منچستر و لیون رفت و صنایع آنجا را تقویت کرد. این ویرانی صنایع کارگاهی ما که نیازهای داخلی مردم را تامین می کرد توام شد با افزایش صادرات خشکبار و تنباکو و تریاک برای تامین همان نیازهای که حالا باید از خارج تامین میشد و ادامه پیدا کرد تا نفت پیدا شد. از آن زمان اقتصاد ما همچنان بجای تولید ملی برای رفع نیازهای ملی بر مبنای ویرانگر صادرات و این بار صادرات نفت شکل گرفت. بنحوی که اکنون اگر یک روز صادرات نفت نداشته باشیم همه اقتصاد کشور ما خواهد خوابید. تمام بحران ها در ایران هم در ارتباط با صادرات شکل گرفته است. از جمله افزایش بهای حاصل از صادرات نفت در دهه پنجاه که آنچنان بحران اقتصادی و اجتماعی به همراه خود آورد که سرانجام به انقلاب 57 ختم شد. وضع امروز هم همچنان ناشی از درآمدهای کلان صادراتی نفت دوران احمدی نژاد است که به فساد و اختلاس و بحران همه جانبه ختم گردید.

اینکه چرا سمتگیری صادراتی از چهار صد سال پیش بدینسو به تداوم عقب ماندگی و بحران در کشور ما انجامیده از آنجاست که این صادرات از یکسو منابع و مواد خام و تمرکز لازم بر روی تولید ملی را از بین برده و از سوی دیگر درآمدهای حاصل از آن صرف واردات کالاهای مصرفی و لوکس شده است. یعنی از ما دو سو به صادرات وابسته شده ایم. مدام باید مواد خام صادر کنیم تا بتوانیم با آن مواد و کالاهای مصرفی جامعه را بجای آنکه تولید کنیم، وارد کنیم.

این سمتگیری صادراتی با وجود تاثیر ویرانگری که بر اقتصاد کشور ما داشته همچنان ادامه پیدا می کند زیرا منطبق با منافع سرمایه جهانی، سرمایه‌داران تجاری و کارگزاران سرمایه های خارجی در ایران است. در هیچ دوران سرمایه‌داران خارجی در ایران تا این اندازه نفوذ نداشته اند که امروز به واسطه کارگزاران داخلی خود در ایران نفوذ پیدا کرده اند. در هیچ زمانی اقتصاد کشور ما تا این حد به اقتصادی صادراتی و وابسته تبدیل نشده بود که امروز تبدیل شده تا جایی که یک روز بدون صادرات مواد خام و واردات همه کالاها نمی تواند به حیات خود ادامه دهد.

بدینسان سمتگیری صادراتی یعنی تامین منابع و پول لازم برای واردات کالاها، برای حفظ منافع سرمایه جهانی و کارگزاران دارای شناسنامه ایرانی آن خود یکی از عوامل اصلی بحران در کشور است. اکنون که درآمد نفت دیگر کفاف واردات کالاهای مصرفی مورد نیاز مردم و هزینه های دولت را نمی دهد بجای اینکه از این سمتگیری صادراتی فاصله بگیریم و نیروها را در سمت کوشش برای تولید نیازهای ملی بسیج کنیم، برعکس سیاست فرار به جلو در سمت افزایش صادرات دیگر مواد خام برای ادامه تامین هزینه های واردات توصیه می شود، یعنی ادامه حرکت در مسیر وابستگی و عقب ماندگی. تا جهت این اقتصاد صادراتی که همه درآمد آن از صادرات نفت و مواد خام است تغییر نکند امکان غلبه بر عقب ماندگی و جلوگیری از افزایش وابستگی وجود نخواهد داشت.

 تلگرام راه توده :

        پیج فیسبوک راه توده