ایران در چنبره یک بحران سیاسی و اقتصادی و اجتماعی عمیق و سراسری قرار گرفته است. نشانه‌های این بحران نه تنها به شکل تشدید نارضایتی عمومی ظاهر شده، بلکه بیش از آن بصورت بحران حکومتی درآمده است. نظام اقتصادی ایران که تمام شاهرگ های آن به بازار خارجی و به صادرات و واردات وابسته شده ناتوان از تولید ثروت و رفع نیازهای داخلی در حال فروپاشی است. در شرایطی که بودجه دولت کفاف دخل و خرج و اداره امور را‌ نمی‌دهد، نهادهای زیر نظر رهبری، آنها که درآمد دارند حاضر به پرداخت مالیات نیستند و آنها که از بودجه ملی تغذیه‌ می‌کنند حاضر نیستند که از جیره و مواجب آنها دیناری کم شود. در بخش خصوصی سرمایه‌داری تجاری دست بالا را پیدا کرده و صادرات آن به وسیله خروج سرمایه از کشور و وارداتش به ابزار تضعیف تولید داخلی و فروپاشی بیشتر اقتصادی تبدیل شده است.

جناح‌های مختلف حکومتی هر کدام راه حل‌ها و پاسخ‌های ویژه خود را به این بحران دارند. در کنار بخشی از حکومت که بدنبال راه حلی مبتنی بر رعایت و احترام به خواست مردم است، بخشی از حکومت و فرماندهان سپاه محمود احمدی نژاد را جلو انداخته و امیدوارند بتوانند در حول او راه سومی در چارچوب منافع خود، خارج از اصلاح طلبان و بخشی از "اصولگرایان" بوجود آورند. آنها که پیروزی خود را در انتخابات آینده ناممکن‌ می‌بییند در اداره امور دولت و چرخش اقتصاد کشور کارشکنی‌ می‌کنند به این امید که کار دولت را پیش از برگزاری انتخابات آینده تمام کنند. طرح سپاه پاسداران برای استقرار در خیابان‌های تهران به بهانه مقابله با اراذل و اوباش و سارقان که در واقع اعلام نوعی حکومت نظامی است، پاسخ این بخش از حکومت به بحرانی است که خود آنها عامل اصلی ایجاد و تداوم آن بوده‌ و هستند. اینان با پیش بینی احتمال گسترش اعتراضات و تظاهرات مردم در آینده، هم‌ می‌خواهند ابعاد چنین تظاهراتی را کنترل کنند وهم‌ می‌خواهند که روی موج آن سوار شوند و رهبری آن را بدست بگیرند، شعارهای آن را تغییر دهند و آن را علیه دولت روحانی سوق دهند. طرح آنها در واقع نه مقابله با اراذل و اوباش بلکه سازماندهی آنها و به کارگیری آنها بنام مردم و علیه مردم است. همان کاری که پیش از سال 88 انجام شد و اراذل را جمع آوری و سپس آنها را سازماندهی و علیه مردم از جمله در کهریزک به کار گرفتند.

تاخیر و موانعی که در پایان حصر موسوی و کروبی ایجاد‌ می‌شود بخشی از همین طرح تبدیل کردن احمدی نژاد به رهبر مردم ناراضی است. آنها‌ می‌دانند که اگر حصر موسوی و کروبی پایان یابد، جنبش نارضایتی مردم برای خود سری پیدا‌ می‌کند در خارج از حکومت و در اینصورت کارشکنی در کار روحانی به امید پرکردن جای او بیفایده و حتی خطرناک‌ می‌شود. آنها همچنین از این بیم دارند که در شرایط گسترش بحران، حکومت خود مجبور شود دست بدامان موسوی و کروبی شود. از آنجا که ادامه حصر نیز در شرایط کنونی و درازمدت ناممکن است، بنابراین بسرعت احمدی نژاد را جلو انداخته و پشت او وارد میدان شده‌اند تا برای این شرایط جایگزینی داشته باشند.

شرایط در کوتاه مدت بسیار حساس و حامل خطرهای هولناک است. گشایش در بن بست سیاسی کشور و کاهش کارشکنی و خطر کودتا علیه دولت روحانی فقط با پایان یافتن حصر ممکن است. فقط در اینصورت است که حامیان تشدید بحران اقتصادی و اجتماعی و سرنگونی دولت روحانی امیدشان را به آلترناتیو سازی از مهره‌هایی نظیر احمدی نژاد از دست‌ می‌دهند.

 تلگرام راه توده :

        پیج فیسبوک راه توده