ارائه بودجه امسال با حاشیه های فراوان توام شد. تدبیر حسن روحانی در هماهنگ کردن کابینه با شخص رهبر موثر بودن خود را نشان داد و مانع از آن شد که رهبر بتواند ضمن اینکه در همه امور دخالت می کند نقش رهبر غیرپاسخگو و اپوزیسیون را نیز برعهده بگیرد و طلبکار دولت و ملت شود. آقای خامنه ای در واقع موثرترین حربه خود را با این تدبیر روحانی از دست داد و این سیاست در جریان تنظیم ردیف بودجه سال 97 نیز خود را بخوبی نشان داد.

مهم ترین موفقیت روحانی در تنظیم و ارائه بودجه به مجلس، شفافیت سازی ردیف بودجه و بیرون آوردن آن از زیر چتر محرمانه بودن این ردیف است. برای نخستین بار، خلاف سخنرانی های خوشبینانه و بقول عامه مردم "خالی بندی" رهبر در باره پیشرفت ها و کوچک بودن بحران کنونی و توان کنترل آن، معلوم شد که خزانه کشور خالی است و دولت در تامین هزینه های خود ناتوان است. در همان حال، روحانی توانست با این بودجه به مردم نشان بدهد که بسیاری از نهادهای مذهبی و نهادهای وابسته به حوزه علمیه و روحانیان و مراجع که همگی چون حلقه های زنجیر به بیت رهبری وصل هستند بخش مهمی از بودجه ملی را در جیب خود می گذارند. اینکه بودجه سپاه و بسیج چندین بار بیش از بودجه ارتش است یا بسیاری از موسسات خصوصی و حتی اشخاص از بیت المال و بودجه عمومی کشور برای خود ردیف بودجه دارند این بار بیش از هر زمان دیگر نزد مردم فاش شد. نه تنها فاش شد، بلکه همانگونه خود روحانی در سخنرانی بسیار مهمش در همایش "حقوق شهروندی" گفت، مردم روی شبکه اجتماعی عملا وارد میدان بحث درباره بودجه شدند و منتظر بشین و بلند شوی نمایندگان مجلس نشدند.

برای اولین بار مردم آگاه شدند که بنیاد حداد عادل و خواهران حوزه علمیه و موسسه مصباح یزدی و تبیان و راسخون و انواع و اقسام موسسات مذهبی زیر چتر بیت رهبری که وظیفه اشان ریخت و پاش و فساد و جمع کردن حامی برای این نهادها و حکومت و برپائی هر چند وقت یکبار سمینارهای باصطلاح جهانی برای اسلام است در معرض افکار عمومی قرار گرفت.

فراتر از آن معلوم شد که حوزه های علمیه و نهادهای مذهبی که در گذشته و تمام تاریخ روحانیت شیعه روی پای خود ایستاده بودند اکنون تا آخرین ریال وابسته به بودجه دولتی شده اند و بقول یکی از روحانیان "مردم خمس و زکات هم به مراجعه مذهبی نمی دهند که با آن بتوانند حوزه و طلبه های خود را اداره کنند". و این هشداری است که در روزهای اخیر هم روحانیان و هم برخی رسانه ها و مطبوعات مانند روزنامه جمهوری اسلامی بارها داده اند که روحانیت ایران امروز در بدترین و بی پایگاه ترین شرایط خود در تاریخ روحانیت شیعه قرار گرفته است.

در چنین شرایطی حضور واحدهای سپاه در خیابان ها، چه وظیفه ای جز کنترل واکنش مردم به این وضع آشفته می توانند داشته باشند. در حقیقت حکومت خواسته پیشدستی کرده و جلوتر از مردم نیروی نظامی به خیابانها بکشاند تا مردم بترسند و به خیابان نیآیند. درحالیکه نطفه های خشم و شورش کور در جای جای مملکت بسته شده و هیچکس نمی تواند پیش بینی کنند در کدام لحظه و بر اثر کدام حادثه این دمل چرکین منفجر خواهد شد. با زلزله؟ با مرگ رهبر جمهوری اسلامی؟ با آزادی موسوی و کروبی؟ با کودتا علیه روحانی؟

اینها تماما حوادث فرضی است زیرا درهیچ کشور جهان تاکنون حکومت ها نتوانسته اند انفجار کور را پیش بینی کنند که براثر و بر اساس کدام رویداد روی میدهد،  درحالیکه زمینه های آن روز به روز بیشتر می شود.

 تلگرام راه توده :

        پیج فیسبوک راه توده