غیر قابل انکار است که جنبش معترضان در مجموع از میان مردم ستمدیده و محروم شکل گرفته است. مردمی که غیر متشکل اند و سازماندهی ندارند و هدایت آن به سمت آشوب میتواند آسان باشد، گرچه مردم ایران با تجربه از گذشته ها آنقدر هوشیاری دارند که دراین دام نیفتند.

اپوزوسیون جدا از مردم باید خود را سرزنش کند که نتوانسته در هیچیک از جنبش های اعتراضی ایران راهنمای مردم شود و به نقش خود در حد شعار پس از شکل گیری جنبش ها تبدیل شده و درواقع موج سواری کرده است.

حوادث روز های اخیر ایران تجربه ای آموزنده برای چپ های طرفدارسرنگونی است، از آن روی که ناگهان خود را در کنار سلطنت طلب ها، کاخ سفید امریکا و اسرائیل و مجاهدین بدنام خلق یافتند.

جای خوشحالی امثال من است که برخی از آنها متوجه این همسوئی شده و حاضر نشدند در صف اپوزوسیون لوس آنجلسی قرارگیرند و صف خود را از آنها جدا کردند و بقول مذهبیون اعلام برائت کردند و شعار "یا علی غرقش کن، منم روش" را ترک کردند.

این واقعیت را نمی توان انکار کرد که خواسته های معترضین کاملا به حق است، همچنان که نمیتوان انکار کرد که جنبش خشمگین امروز از جنبش سبز نیز عبور کرده و حتی شعاری در حمایت از رهبران آن جنبش نیز شنیده نمی شود.

حتی همین نشانه نیز کافی است تا بپذیریم جنبش کنونی همانقدر که خشمگین است، که فاقد رهبر نیز هست و این خیانت سیاسی مهمی است که با جلوگیری از فعالیت احزاب سیاسی حکومت مرتکب شده است.

 برخی می گویند هر جنبشی رهبری خود را می سازد. اما رهبری یک جنبش نیازمند یک پیشینه سیاسی، برنامه و پختگی مبارزاتی است تا قادر به هدایت یک حرکت مدنی و جذب سراسری مردم شود و ما چنین "سر"ی را نمی بینیم از لابلای جمعیت سرک کشیده باشد. به همین دلیل است که در حال حاضر بسیاری با شک و تردید به سرانجام اعتراضات کنونی می نگرند و همانگونه که خود تبدیل به ناظر جنبش شده اند، رویدادها را به حال خود وانهاده اند تا از درون آن چه برآید و سپس مفسر آن شوند.

نگاهی به موقعیت حکومت نیز نشان میدهد که بازگشت به گذشته برای حکومت نیز دیگر مقدور نیست و خانه تکانی بزرگی باید روی بدهد. مردم جمهوری اسلامی و یا حداقل جمهوری اسلامی کنونی را دیگر نمی خواهند. صحبت اکثریت است زیرا هنوز حکومت می تواند اقلیتی از جامعه را با تهدید، وعده و ماموریت به صف کند و به نمایش بگذارد اما این نمایش فقط فریب خویش است و حنائی است که برای مردم دیگر رنگ ندارد.

می گویند مردم از اصلاح طلبی عبور کرده اند که البته این سخن ملایم و سیاستمدارانه همان نیروهای برانداز کور با شعار "یا علی غرقش کن منم روش" است. آیا واقعا اینگونه است؟ به نظر من خیر. مردم تحول و تغییرات را می خواهند و از هر نوع اصلاحاتی که این خواسته آنها را پاسخ بدهد استقبال می کنند. این که فلان اصلاح طلب روی برگردانده باشند دلیل روی برگرداندن از اصلاحات نیست. کسانی که این را قبول ندارند همانهائی هستند که همیشه هر انتخاباتی را تحریم کرده اند.

 امروز ما شاهدیم که بسیاری از اصلاح طلبان و حتی اعتدالیون دولتی هم می گویند که این  جنبش صدای مردم است که باید شنیده شود و دیگرانی که این صدا نمی شوند باید بزودی صحنه را ترک کنند.

اپوزیسیونی که در همین شرایط بغرنج نتواند برنامه ای حداقلی را بدون لفاظی و حاشیه پردازی و میان چند صندلی نشستن با جسارت بیان کند، اپوزیسیون نیست بلکه فرصت طلبی است درکمین موقعیت و موج سواری.

تلگرام راه توده:

https://telegram.me/rahetudeh

 تلگرام راه توده :

        پیج فیسبوک راه توده