احسان اقبال، وزیر برنامه ریزی و توسعه پاکستان، اخیرا اعلام کرده است، این کشور در نظر دارد تا روند معاملات بازرگانی خود را از دلار آمریکا به یوان - واحد پول  جمهوری خلق چین- تغییر دهد.

پاکستان اولین کشوری نیست که تصمیم گرفته در معاملات بازرگانی و اقتصادی خود یوان را جای گزین دلار کند. قبلا روسیه و چین در معاملات مالی خود به جای دلار با یوان و روبل مبادله  تجاری کردند. ایران نیز در بخشی از معاملات نفتی خود با چین با یوان مبادله کرد و به همین دلیل توانست تا حدودی از شر تحریم های غرب دور شود. جمهوری خلق چین در تحولی دیگر،  بورس اوراق بهادار در بورس شانگهای را تقویت کرد و در مذاکره با عربستان سعودی توافق کردند تا معاملات دو کشور با یوان انجام بگیرد.

چرا ورود پاکستان در معامله پولی با یوان از اهمیتی خاص برخوردار است؟

متحد استراتژیک واشنگتن در آسیای میانه دارای همان اهمیتی بوده است که عربستان در خلیج فارس. اقدامات مشترک این دو کشور بود که سلطه ایالات متحده را در دنیای اسلام امکان پذیر کرد. همکاری و هماهنگی پاکستان بود که "مجاهدین" افغانستان توانستند با ارتش اتحاد شوروی در افغانستان بجنگند و تا زمانی که ایالات متحده در این دو کشور جای پایی داشته باشد، با وجود همه زیان هایی که در پی خواهد داشت، می تواند سلطه خود را در آسیای مرکزی و خاور میانه اعمال کند.

تصور این که ریاض بپذیرد که در ازای فروش نفت به پکن با یوان معامله کند غیر قابل باور است. در سال های اخیر جمهوری خلق چین به عنوان بزرگترین وارد کننده نفت خام در ردیف ایالات متحده قرار گرفته است و این روند همچنان ادامه خواهد داشت. هر چند در شرایط فعلی سعودی ها فروش نفت به چین را بین 15 تا 25 در صد کاهش داده اند اما در آینده اگر پادشاهی سعودی بخواهد نقش خود را در بازار جهانی نفت حفظ کند، الزاما شرایط پکن را باید بپذیرد.

انتخاب یوان از طرف عربستان سعودی درگذر زمان جنبه مالی و اقتصادی دارد اما ورود پاکستان به این عرصه کاملا سیاسی است. اسلام آباد طی 70 سال سیاستی را انتخاب کرد که برنده واقعی آن واشنگتن بود. نزدیکی با ایالات متحده آمریکا طی این سال ها برای پاکستان بی ثباتی داخلی و جنگ با هندوستان را در پی داشته است. شرایط حاضر ایجاب می کند تا پاکستان در پیکره آسیای مرکزی به متحدین واقعی خود در منطقه بپیوندد. به همین مناسبت این کشور برای ایفای نقش خود در بخش جنوبی جاده ابریشم و الزاما حمایت مالی و سیاسی پکن را مد نظر قرار داده است.

در این رابطه قرار است جمهوری خلق چین 50 میلیارد دلار در پروژه های زیر بنایی پاکستان سرمایه گذاری کند. چینی ها برنامه های وسیعی را در پیوند دادن و مرتبط کردن زیر ساخت های دو کشور ارائه داده اند. علاوه بر این قرار است پایگاه های نظامی چین در چار چوب سیاست "گردنبند مروارید" در پاکستان ایجاد شود.

با روی آوری پاکستان به همکاری سیاسی، اقتصادی و نظامی با چین، خواه ناخواه ایالات متحده آمریکا که به راحتی بعد از اتحاد شوروی در افغانستان مستقر شد، باید زمینه را به تصمیم گیرنندگان شانگهای و سن پترزبورگ واگذار کند. البته نه تنها در زمینه اقتصادی و سیاسی، بلکه در زمینه های سیاسی- نظامی هم به همین ترتیب خواهد بود.

اگر چین پاکستان را در انحصار سیاسی- اقتصادی خود درآورد، از موقعیت ترانزیستی روسیه برای پکن کم خواهد شد. موقعیت جغرافیایی پاکستان این امکان را به چین خواهد داد تا از خاک خود سه مسیر را برای حمل و نقل تجاری چین به اروپا باز کند.

  به همین مناسبت روسیه تلاش دارد تا پاکستان را به جرگه کشور های ارو- آسیا وارد کند. فعال شدن سیاست چین دررابطه با پاکستان ایجاب می کند تا روسیه به فعالیت های چند جانبه خود در سراسر قاره آسیا و اروپا، خصوصا آسیای میانه نقش فعال تری را ایفا کند.

https://ria.ru/analytics/20171227/1511780129.html?referrer_block=index_authors_4

تلگرام راه توده:

https://telegram.me/rahetudeh

تلگرام راه توده:

https://telegram.me/rahetudeh

 تلگرام راه توده :

        پیج فیسبوک راه توده