جمعه آینده (29 اردیبهشت 96) حساس ترین و مهم ترین انتخابات ریاست جمهوری در ایران برگزار می شود. نهاد آشکار و پنهان "قدرت" همه تجربه 38 ساله بعد از انقلاب 57 خود را برای پیروزی در این انتخابات به میدان آورده است. این تجربه آلوده به انواع توطئه ها و نیرنگ ها برای فریب مردم است تا بلکه با دست و رای خود مردم کودتای دیگری را روی دست مردم بگذارد و خود را درگیر لشگر کشی خیابانی نکند. گوشه هائی از این هدف فریبکارانه را تاکنون از دهان سید ابراهیم رئیسی، محمد باقر قالیباف و میرسلیم در مناظره های انتخاباتی شنیده و شاهد شده ایم. جنبش تغییرات در جاده پرپیچ و خم رویدادهای ایران به تندترین پیج خود رسیده است. آنها که 8 سال حامی احمدی نژاد بودند و دهها میلیارد دلار ثروت مملکت را یا به باد دادند و یا غارت کردند، آنها که در سال 88 کودتا کردند و دادگاه های کودتا را برپا ساختند، آنها که دستهایشان آلوده به قتل های زنجیره ایست، آنها که قتل عام سیاسی سال 67 را در زندانها رهبری کردند، آنها که با تغییر اصل 44 قانون اساسی بدون راگیری از مردم ایران (امری که ضرورت آن را میرحسین موسوی در مناظره های انتخاباتی خود مطرح کرد) خصوصی سازی سپاهی یا بقول روحانی "خصولتی" را جانشین سه بخش (دولتی- تعاونی- خصوصی) کردند، آنها که حمله به بیت آیت الله منتظری را سازمان دادند و 6 سال او را حصر خانگی کردند، آنها که پاسداران حصر خانگی میرحسین موسوی و شیخ مهدی کروبی اند و خلاصه آنها که دستشان در هر قتل و جنایت و غارتی آلوده است کمربندهای خود را محکم بسته اند تا سکان ریاست جمهوری را از چنگ روحانی در آورند و سپس با قدرت بیشتری آن کنند که تاکنون کرده اند. هیچکس منکر فساد و فقر و ابعاد بحران اقتصادی و اجتماعی در ایران نیست، اما نباید اجازه داد کسانی که این بحران را آفریده اند مردم را فریب داده و مانند گرگی در لباس میش، بار دیگر قوه مجریه را در اختیار بگیرند. در نفس گیر ترین سربالائی ها، مردم توانسته اند از اندک فرصت ها استفاده کرده و بخش مهمی از مجلس و قوه مجریه را از چنگ آنها در آورند و حتی ضربه ای رسوا کننده به ترکیب و هویت چاپلوس و پامنبری خوان مجلس خبرگان بزنند. آنها که ضربه را خورده اند، حالا از پنجره قوه مجریه می خواهند بازگردند و جبران کنند آنچه را از دست داده اند. آنها بدرستی بیم دارند که در چهار سال دوم ریاست جمهوری حسن روحانی، کفه ترازوی ترکیب کابینه آن نخواهد بود که در 4 سال اول بود، سخنان تند دو ماه پیش روحانی علیه فساد و غیر پاسخگو بودن قوه قضائیه و شخص رئیس این قوه درحد اشارات باقی نخواهد ماند، آنها بدرستی بیم دارند که مقابله با "خصولتی کردن" (سپاهی کردن) اقتصاد در چهار سال دوم ریاست جمهوری روحانی آشکارتر، صریح تر و قاطع تر خواهد شد و فصل جدائی اقتصاد از سپاه تحت هر بهانه ای (از جمله اقتصاد مقاومتی) شتاب خواهد گرفت، آنها بیم دارند که این جمله روحانی و جهانگیری و ترکان "اعدام بابک زنجانی بی فایده است، باید پولها برگردد و آنهائی محاکمه شوند که پولها را به او دادند و پشت پرده اند" تبدیل به یک نهضت ملی برای مبارزه با فساد و غارت و بازگشائی پرونده های بایگانی شده شود، آنها که تازه از "شرَ" هاشمی رفسنجانی خلاص شده اند بیم دارند که در چهار سال دوم، سر دیگری از زیر آب بیرون بیاید و خواب آشفته ادامه یابد، آنها که برای تحمیل یک رهبر دیگر به مردم ایران نقشه دارند حق دارند نگران بانگ بلند روحانی در مجلس خبرگان شوند، آنها که ادامه حیات سیاسی، نگهبانی از ثروت و قدرت خود را مدیون تنش های داخلی و بزرگ سازی خطرات خارجی و نرفتن به سوی تقویت وحدت ملی و استقلال قوای نظامی از آلودگی اقتصادی میدانند، به حق نگرانند که نتوانند به آسانی فریب مردم کودتای صندوقی کنند! آنهایی که می خواهند بار دیگر سیاست نظامی- امنیتی را بر کشور حاکم کنند و زبان بریده را این بار از حلقوم رسانه ها بیرون بکشند نگران دور دوم ریاست جمهوری روحانی اند.

        پیج فیسبوک راه توده