|
شعر دریافتی
برای مردی
که سزاوار
ستایش است!
پ. ص
با
درود
شعر
"گواهی گالیله " در بهار 1363 سروده شده است. شعر برای مردی سروده شد که
لیاقت آنرا دارد . اگر شعر گویا نیست به آن مرد مربوط نیست، به شاعر آن
مربوط است.
پ. ص
گواهی گالیله
- "
بِکشید ش بر چار سوق و
شوارع
"بِکشید
ش بر سنگ فرش و سنگ
"بکشید
ش..."
کشیدندش
.
***
چهره
ای دُ ژم
با
کاکل تُنُک آشفته
بازوان لاغر و ساعد رگ دار
کشیده می شد بر سنگ و خاکریز.
چشمانی نخفته
باز
گشاده
پر
حرف و خاموش
تمامِ تن در تن چشم خلاصه
تمامِ فریاد در چاله چشم خلاصه
مردی
خلاصه تاریخ
-
مردی
مر د.
***
خلقی
می آمد بر قفا
بی
هلهله اما
با
چهره ای گرفته
کاکل
آشفته
لب
خسته از مشت
چشمها تیره
پشت
ها خمیده
سینه
ها تنوره آتش
-
اما
خاموش-
هم
از آنگونه که مولوی گفت
صد
سینه سخن دارند ومانده اند
در
شارع تردید
که
بگویند
که
نگویند.
با
خلق خاموش که می آمد از قفا
تنها لبی لرزید، لبی که از آن هیچکس نبود
با
کلامی – از آن تمام جماعت
–
در
فضا ماند و
یخ
زد و
خشکید و
ریخت.
کلامی از دهان همه
مخفی
گریزان
اما
برّا
عقربی در چشمخانه
:
-
فرزند من...
***
آواز
جارچی
مه
سکوت را
دو
باره پراکند وشیفته ترجیع بند کلام
خش
دار خشن خویش نعره داد
:
-"
بِکشید ش از خاک بازار
تا
بنگرند پیشه وران و تجار
تا
بنگرند دباغان ومال فروشان
بِکشید
ش
:
-
فرمان اینست-
در
میادین تا بنگرند
سلف
خران وسلف فروشان
تا
به شهادت بنشینند
رمالان و
پا
اندازان خرگردن
با
محتشمان
تا
بنگارند خواجه های مُلک
خاجه
های نظام
تاریخ عدالت را تمام
."
"در
کف کودکان
...
-
جارچی فرمان را بر یابوی فربه خود می خواند
فرمان اینست:
در
کف کودکان
...
سنگی
نهید با درهمی،
اوباشان و اراذل شهر را
با
چماق و چمخال و دینار
بر
دنباله برانید
تا
پای بکوبند با کف آهنگ و دهل
و
مطربان را شاباش دهید
تا
به شادی و سرگرمی نظاره گران
بکوبند بر پوست و قرپوس"
"بِکشیدش
از
چار سوق وشوارع
تا
گرد چاله داغگاه
"
و
کشیدندش.
***
داغگاه
در
خلاصه ترین کلام
داغگاه بود
-
داغگاه سلطانی
اما
نه آنچنان که شاعر سیستان
به
وصف کشید
دور
از تردد مردم.
آنجا
هر
یابویی در مبادله
مقابل صد مرد.
-
من
دیگر چه بگویم
.
در
داغگاه
هلهله هذیانی اوباش بود و
سکوت
سنگی مردم
[
کودکان در بازار قنادان پراکنده بودند
در
سودای درهم هایشان و حلوای شکرّی
باری
بدینگونه بود که جیغ شادشان با
هلهله قوادان
نمی
آمیخت
]
آتش
بود در داغگاه و آتشبان
تازیانه و داغ و درفش و دست بند و دهان بند
و
دژخیم
هم
بدان هییت که گفته اند در تاریخ
هم
بدان هیبت که گفته اند در اسناد.
و
جارچی
هم
بدان دستار که ثبت است در منابع
هم
بدان یابو
-
که
من گفتم
–
با
همان صدای خشن خش دار
-
موذنی بد آواز-
اینک
با آهنگی دیگر و
ترجیعی دیگر
در
داغگاه نعره به نعره می داد
بر
یابوی خویش:
- "
بگو
نمی چرخد
! "
- "نمی
چرخد هیچ
...."
-
صدای
ترکیدن سنگ از رویش ریواس
در
کوه
نه
از لب مرد
که
از چشم خلق انبوه
هلهله نا همگون پا اندازان را
در
هم کوبید و پراکند و باز تابید
:
- "
نمی
چرخد...
چون
سنگ ثابت مسموم
نشسته است بر یال چرخ و
نمی
چرخد
آنچه
می چرخد بر چنبر چرخ
چرخان
چرخان
منم
سنگی
نه ثابت و نه مسموم
-
اما
سمی-
بر
فلاخن جهل در دست
گزمگان و مفتش ها.
"هر
آنچه گفته ام
-
اگر
چه گفته ام حقیقت مطلق است و
مطلقِ حقیقت
آنچنانکه حتا جدا می کند مو از توده کاه
بی
که پر کاهی
حتا
بسپارد به باد تباهی
-
اینک
می گویم نیست
حقیقت مطلق
-
آنچنانکه می گویم-
ومطلق حقیقت همانست که می گویم
باری
نیست.
آنچه
که هست اینک بن بست
بسته
حتا راه پس پشت
زبانه سوزان آتشم رو یا روی
و
پس پشت گزمگان و اراذل
که
هنوز دینارشان
نه
در تخت قمارخانه
نه
در کف روسپیان
که
در کف دست...
در
بن بستی این چنین بسته از پس و از پیش
آنچه
حقیقت است و مطلق
آتش
است و گاو سر و بن بست.
آنچه
مطلق است و حقیقت
پوتین مستان است و رقصگاه سینه من
بن
بستی بسته
مشتی
بسته
جحیم
جهنم.
مطلق
و حقیقت
آنک
باری
در
طاس رمالان است و
جادو
فروشان
آری
و نه
چرخش جِرمی ناچیز
در
گردش مداوم افق تا افق
که
در وهم سلم خران
نمی
گنجد.
بن
بستی بسته
بی
"حرم در پیش"
با
"حرامی در پس"
من
اینک
نه
گالیله ام
نه
خادم علم
با
بانگ تیز تیغ هاتان
فریاد می زنم
:
منم
لیل
لیالی
تیمار دار جهل.
به
بلندای کوبش کوس هاتان
نعره
می آرم
:
زنده
باد شبان شب
زنده
باد "ظلوم جهول"
آری
سر چشمه
زندگی است.
اما
آنچه می گویید بگویم می گویم:
زندگی از شب بر آمد
در
شب به شب رسید
در
شب آبستن شد
و در
شب ماند.
***
صبح
آری
اگر
چه حقیقت مطلق است و
مطلق
حقیقت
من
ازتخت شعله
گواهی می نویسم
با
نوک خنجر هاتان
از
خون خویش
:
که
صبحی نیست
در
انتظار نمانید
که
هیچ صبحی نیست
هر
چه هست
شعله
است و شب
شمخال و شوشکه در کف اوباشان و شب
گاوسر و قداره و قناره و شب
آری
شب.
گواهی اینست.
اینک
خون بر انگشت
انگشت می گزارم
به
گواهی
صبحی
نیست
شب
به شب می ماند
شب
از شب سیراب می شود
شب
مدام
گواهی اینست
.
و من
-
که
گالیله ام
-
مسول
نیستم
-
با
خون می نگارم-
اگر
صبحی دمید فردا
با
آفتابی از هر گوشه و
از
هر بام
.
***
کوچه دهیدم
ای
خویشان تازه
-
همخونی مان مبارک
-
گفتم
آنچه گفتید بگویم
کوچه
دهیدم
که
راهی صبحم
."
پ .
ص
بهار
1363
تلگرام راه توده :
https://telegram.me/rahetudeh
|
