آیا آنچه که ما در ایران بعنوان اعتراضات کارگری شاهد آن هستیم،یک جنبش کارگری - صنفی است؟

در این زمینه بحث های زیادی در هفته گذشته در فضای مجازی جریان داشته است که بهانه آن اعتراضات کارگران دو کارخانه در شهر صنعتی اراک بود. آنها که انتخابات 96 را تحریم کرده بودند چنان ذوق زده این اعتراضات شدند که هول زده، زره چپ نمائی را پوشیده و پریدند در دیگحلیم. حمله به اقتصاد لیبرالی دولت، دفاع از نقش انقلابی سپاه در دولتی نگهداشتن صنایع و بالاخره این که جنبش توفنده کارگری سفره نظام را بزودی جمع می کند و این ماجرای شرکت و یا تحریم انتخابات هم جمع می شود. و البته خنده دار تر از همه، همان ماجرا نقش سپاه در راه اندازی دهها شرکت اقماری و خرید کارخانه ها از دولت و گماشتن فرماندهان بازنشسته سپاه بعنوان مدیر عامل بر راس این کارخانه هاست. این گروه آخر آنقدر هول انقلابی بودن این اقدام سپاه شده بودند که یادشان رفت همین سپاه - لابد در چارچوب دفاع از انقلاب- با یک دست ماهها حقوق و دستمزد کارگران را نمیدهد و بخش های مختلف کارخانه های تولیدی را می خواباند تا با دست دیگر اجناس مشابه خارجی را وارد کند و حتی زمین کارخانه ها را در شهرهای مختلف فروخته و می فروشد. همین دسته آخر و کم اطلاع و بی خبر که مقالات نویسندگان روزنامه "جوان" سپاه در دفاع از نقش اقتصادی سپاه در جمهوری اسلامی را در صفحات فضای مجازی خود برگ زرین ارزیابی کرده و منتشر کردند حتی به خود زحمت ندادند سرنوشت کارخانه "هپکو" اراک را یک بررسی اجمالی کنند تا بدانند این کارخانه در دولت احمدی نژاد که وزرای کلیدی اش مانند وزیر نفت سرداران سپاه بودند به سپاه (البته تحت پوشش شرکت های اقماری سپاه) فروخته شد. کارخانه ای که 300 میلیارد تومان قیمت آن بود و علیرغم اعتراضات خیابانی کارگران آن که می خواستند کارخانه دولتی باقی بماند، با 10 میلیون تومان به سپاه فروخته شد. کاری که مخابرات و دهها کارخانه دیگرکردند. اشاره فعلا به همین کارخانه هپکوست که هفته گذاشته اعتراض خیابانی کارگران آن سرکوب خونین شد. آنها حقوق عقب مانده خود را می خواستند! همین.

در میانه این بحث های کش دار و بی نتیجه، باید تفاوت میان شورش عمومی که کارگر و معلم و فرهنگی و بازنشسته و .... در آن سهم دارند را با جنبش کارگری که بایدیک جنبش سازمان یافته برای افزایش حقوق، قرارداد کار و مسائل صنفی دیگر باشد را متوجه بود. اگر این تفکیک را قائل نشویم درعین حال که تحلیل درستی از نارضائی رو به رشد در جامعه را نداریم، هر گردی را هم گردو تصور می کنیم. بعنوان یک نمونه برجسته از جنبش کارگری می توان به جنبش اعتصاب در تقریبا تمام کارخانه های تولیدی ایران در سال 57 و بویژه اعتصاب کارگران نفت در سال 57 اشاره کرد که پشت رژیم شاه را شکست. به چنین اعتصابی که اقتصاد یک رژیم را میتواند فلج کند می گویند جنبش کارگری که دیدیم به جنبش عمومی پیوست و در مجموع انقلاب را شکل داد. همانگونه که اکنون اعتراضات و به خیابان آمدن کارگر و معلم و بازنشسته و هر قشر و طبقه دیگری شکل گیری رو به رشد شورش عمومی را در برابر چشم ما قرار میدهد.

در باره اعتراضات کارگری شاهدیم که بیش و پیش از آن که این اعتراضات در قالب جنبش به هم پیوسته کارگری و هدایت آن توسط اتحادیه ها و سندیکاها بگنجد در قالب شورش عمومی و نارضائی عمومی می گنجد. جنبش کارگری به آن جنبش سازمان یافته ای گفته می شود که می تواند با اعتصاب، اعلام کم کاری و یا خاموش کردن چرخ تولید کارفرما و دولت را فلج کند تا به خواست های صنفی خود مانند حقوق و دستمزد، قراردادکار، افزایش دستمزد، کاهش ساعات کار و حتی  سرویس رفت و آمد و سرویس غذا و .... برسد. درحالیکه ما در ایران کنونی شاهدیم که کارگران برای گرفتن حقوق چندین ماه عقب افتاده خود و برای آن که از کار اخراجشان نکنند بدون رهبری سندیکائی و یا اتحادیه ای به خیابان می آیند. مانند بازنشستگان، مانند معلمان و مانند بسیاری طبقات و اقشار دیگر که اعتراض معیشتی دارند و اغلب نیز سازمان یافته نیستند. حکومت از همان ابتدای تاسیس جمهوری اسلامی بزرگترین نگرانی هایش سازمان یافتن و تشکل پیدا کردن کارگران بود که تا حد مخالفت با سندیکا و یا حتی شوراهای کار در کارخانه ها پیش رفت و اکنون هم سران برخی از تشکل های صنفی مثل معلمان و یا کارگران شرکت واحد در زندان اند و یا تحت پیگرد امنیتی و قضائی و اغلب نیز از کار اخراج شده اند.

باید به هوش بود و هر پدیده ای را در قالب شرایط حاکم بر کشور و نه براساس آمال و آرزوها و رویاهای خود تحلیل کرد.

تلگرام راه توده:                           

https://telegram.me/rahetudeh

 تلگرام راه توده :

        پیج فیسبوک راه توده