ترجمه و تلخیص: فروزنده فرزاد

دونالد ترامپ رئیس جمهور ایالات متحده از مایک پومپئو وزیر خارجه ی این کشور خواست که سفر برنامه ریزی شده اش را به کره ی شمالی لغو کند و در توئیتی درباره ی دلیل آن نوشت: «... خلع سلاح اتمی در شبه جزیره ی کره پیشرفت کافی نداشته است. در این زمینه چین به دلیل موضع سخت تر ما در رابطه با تعرفه های تجاری کمک لازم را نکرده است. در آینده چنانچه مشکلات روابط تجاری ما با چین حل شود وزیر خارجه مایک پومپئو به کره سفر خواهد کرد...  » به عبارت دیگر ترامپ ادامه ی مذاکره و گفتگو با کره شمالی را منوط به توافق تجاری با چین کرده است. توافقی که بعید است در آینده ی نزدیک رخ دهد زیرا چین احتمالا بر این باور است که در جنگ تجاری دست بالا را دارد. ترامپ میداند تا زمانیکه یک توافق صلح رسمی با کره امضا نکند کره شمالی خلع سلاح اتمی را نخواهد پذیرفت. توافق صلح هم آنچیزی نیست که ایالات متحده به دنبالش باشد چرا که پیمان صلح و در پی آن آغاز روند اتحاد دو کره، بهانه یی برای آمریکا برای حضور نیروهای نظامی خود در کره ی جنوبی که مهمترین پایگاهش در آسیای جنوب شرقی است باقی نخواهد گذاشت.

اما موضع پومپئو مبنی بر خلع سلاح اتمی بعنوان پیش شرط امضای توافقنامه ی صلح بر خلاف بیانیه ی دیدار کیم جونگ اون رهبر کره شمالی و دونالد ترامپ است. در آن بیانیه که به امضای دو رهبر رسید بر سر سه مرحله توافق شد:

1- ایالات متحده و جمهوری دموکراتیک خلق کره متعهد میشوند تا روابط تازه یی را میان دو کشور بر اساس خواست و اراده ی مردم دو کشور برای صلح برقرار کنند.

2- دو کشور برای صلح پایدار و ماندگار در شبه جزیره ی کره تلاش خواهند کرد.

3- جمهوری دموکراتیک خلق کره متعهد میشود در راستای خلع سلاح اتمی کامل شبه جزیره ی کره گام بردارد.

بنابراین بر اساس بیانیه ی مشترک رهبر کره شمالی و رئیس جمهور ایالات متحده، خلع سلاح اتمی از پیش پذیرفته نیست و تلاش در آن راستا باید با امضای پیمان صلح همراه باشد. اما دولت ترامپ در این باره رفتاری فریب آمیز داشته و با فشار به کره شمالی از این کشور خواسته تا بند ۳ را آغاز کند پیش از آنکه خود به بندهای ۱و ۲ عمل کند و همواره برای گمراه کردن مدعی شده است که کره ی شمالی «خلع سلاح» را پذیرفته است.

یک فرضیه اینست که ترامپ با پیوند زدن تعرفه های تجاری با چین و مذاکرات کره شمالی، چین را مانع دستیابی به توافق صلح با کره و توسعه ی اقتصادی در آن کشور نشان میدهد. سرانجام چین به رویارویی با آمریکا کشانده میشود و رهبر کره ناچار بر سر دوراهی انتخاب میان چین و ایالات متحده به دامن آمریکا می افتد. اگر ترامپ چنین طرحی را در نظر داشته باشد دچار خطای فاحشی شده است چرا که بسیار بعید است که کره ی شمالی متحد استراتژیک خود را به بهای توافقی خطرناک با ایالات متحده و سرانجامی نامعلوم بفروشد. نمونه ی برجام با ایران پیش روی ما است.

گفتگوهای آمریکا و کره ی شمالی را باید در زمینه ی جدال ژئوپولیتیک آمریکا با چین دید. آمریکا میرود تا چین را بزرگترین دشمن خود بنمایاند. نشانه های باز هم بیشتری رخ نموده که این گمان را تقویت میکند. آمریکا در هفته ای که گذشت السالوادور را به دلیل پیروی از سیاست چین واحد (گشودن روابط دیپلماتیک با چین در پکن و بستن آن در تایوان) سرزنش و حتی تهدید کرد که چنان سیاستی برای السالوادور عواقب اقتصادی به همراه خواهد داشت. این در حالی است که آمریکا در سالهای اخیر در پی فراهم کردن شرایط استقلال تایوان از چین بوده و چین نیز بر این امر آگاه است.

چنانچه تایوان اعلام استقلال کرده و از ایالات متحده کمک نظامی بخواهد چین در موقعیت دشواری خواهد بود و تلاش چین برای اشغال تایوان آسان نیست. سندی در پنتاگون هست که احتمالات گوناگون را در این باره بررسی کرده است. از جمله اینکه درصورت اشغال تایوان برخورد چین و ایالات متحده به پهنه ی دیپلماتیک کشیده خواهد شد. چین خواهد کوشید کشورهای دیگر را به ادامه ی سیاست چین واحد ترغیب کند و آمریکا به دیگر کشورها برای پذیرش استقلال تایوان فشار خواهد آورد.

تلگرام راه توده:

https://telegram.me/rahetudeh

        پیج فیسبوک راه توده