حمله هفته گذشته نیروهای امریکا، انگلستان و فرانسه به سوریه با جنایت وافتضاح به پایان رسید. در جبهه جمهوری اسلامی بیشتر وحشت، سکوت و خفقان دربرابر این حمله حاکم بود تا کوشش برای ایجاد یک درک واقعی در میان مردم از دلایل و خطرها و پیامدهای این حملات. افتضاح بزرگتر موضع بخشی از اصلاح طلبان بود که نه تنها یک خط در محکوم کردن امریکا و انگلیس و فرانسه در حمله به سوریه سخن نگفتند بلکه به دولت روسیه حمله کردند که گویا خوب از متحد خود دفاع نکرده است! در پشت این مواضع آشکارا فرصت طلبانه چه محاسبه‌ای نهفته است؟ در واقع بخشی از اصلاح طلبان معتقدند که کشور در بحرانی قرار گرفته است که حاکمیت راه حلی برای آن ندارد. در شرایط اوج گرفتن بحران و زمانی که راس حکومت ناگزیر شود میان سرنگون شدن و اصلاح طلبان یکی را انتخاب کند آنوقت دست به دامان اصلاح طلبان خواهد شد. اصلاح طلبان در این تصور بر تجربه انقلاب 57 متکی هستند که زمانی که رژیم شاه در بحران سرنگونی قرار گرفت دست به دامان همان ملیونی شد که تا دیروز آنها را زندانی‌ می‌کرد. ولی در اینجا یک تفاوت وجود دارد. در سال 57 یک جنبش انقلابی در خیابان‌ها حرکت‌ می‌کرد که دست رژیم را در تحمیل راه‌های دیگر بسته بود واگرنه همان رژیم قبل از اینکه به سراغ ملیون برود دست به دامان اعلام حکومت نظامی و دولت نظامی شد. آن جنبش و انقلاب در خیابان‌ها بود که حکومت و دولت نظامی را به شکست کشاند و راه را برای ملیون باز کرد که در نهایت بجایی هم نرسید.

از این تفاوت میان شرایط امروز با انقلاب 57 دو نتیجه‌ می‌شد گرفت:

 نتیجه اول آنکه بکوشیم یک جنبش اجتماعی بوجود آوریم که در شرایط بحران به سود اصلاحات وارد عمل شود. اصلاح طلبان این راه را بر خود بسته و مسدود کرده‌اند.

راه دوم آن است که متکی بر زد و بندهای بین‌المللی شویم. یعنی در شرایط فقدان یک جنبش مردمی و داخلی در حمایت از اصلاحات، چه دلیلی وجود دارد که حکومت تن به اصلاح طلبان بدهد مگر حمایت و فشار غرب؟

ریشه محکوم نکردن حملات امریکا و غرب به سوریه و در مقابل حمله به روسیه در اینجاست. اصلاح طلبان از اینرو مدام در روسیه ستیزی بیشتر فرو‌ می‌روند که معتقدند تنها مانع دربرابر اینکه در شرایط بحران رژیم مجبور به تن دادن به اصلاح طلبان شود وجود روابط آن با روسیه است که بصورت یک مانع در برابر فشار غرب عمل‌ می‌کند. 

با این محاسبه بی‌سرانجام است که بخشی از اصلاح طلبان هرچه بیشتر در روسیه ستیزی فرو‌ می‌روند و در آن غرق‌ می‌شوند. بی‌سرانجام از این جهت که نه تنها حاکمیت به لحاظ حفظ خود، بلکه اکثریت مردم ما به لحاظ امنیت جانی و اقتصادی خود حاضر نیستند وارد چنین مسیرمشکوک و خطرناکی شوند. همین امروز اگر کمترین خبر یا احساسی در جامعه پخش شود که روابط ایران با روسیه شکرآب شده یا روسیه درباره ایران به سمت سازش با غرب یا ترامپ متمایل شده، دلار از 50 هزار تومان هم عبور‌ می‌کند. یکی از دلایل اینکه مقامات حکومتی مدام خبرهای سفر به روسیه و تلفن و گفتگو با مقامات آن کشور را پخش‌ می‌کنند تزریق این احساس امنیت سیاسی و اقتصادی و روانی به جامعه است. شاید بخشی از اصلاح طلبان در خواب و خیال خود تصور کنند که حکومت در آنصورت زودتر تسلیم‌ می‌شود ولی اکثریت مردم تغییر به بهای فروپاشی را‌ نمی‌خواهند.

از سوی دیگر اگر قدرت متعادل کننده روسیه در جهان و سیاست خارجی ایران آنقدر ضعیف شود که غرب بتواند نیروهای طرفدار خود را در ایران به قدرت برساند به چه دلیل به سراغ اصلاح طلبان برود و مستقیما از نیروهای وابسته به خود پشتیبانی نکند؟ روسیه ستیزی اصلاح طلبان در اینجا به بن بستی برخورد‌ می‌کند که تنها بخشی از بن بستی است که اصلاح طلبی امروز با آن روبرو شده است.

تلگرام راه توده:

https://telegram.me/rahetudeh

تلگرام راه توده:

https://telegram.me/rahetudeh

        پیج فیسبوک راه توده