لیبی از طرابلس تا بنغازی میدان مانور نیروهای خارجی است. علیرغم هرج و مرج و جنگ هفت ساله ای که با سقوط رژیم قذافی بر این کشور حاکم شده، مردم لیبی همچنان شوخ طبعی خود را حفظ کرده اند. اگر در انقلاب فرانسه که با جنگ های داخلی پیوند خورده مردم نگران نان بودند، مردم لیبی نگران پایان کمبود بنزین هستند.

نبرد نفت میان شبه نظامیان طرابلس و بنغازی  ادامه دارد. شرکت ملی نفت ( ان او ٍ ث) مستقر در طرابلس هشدار داده که پالایشگاهای الصیر (شرق) را میتواند از کار بیاندازد! حادثه ای که می تواند کمبود نفت و بنزین را در لیبی تشدید کند. از هم اکنون، پس از این هشدار فعالیت شرکت ها در دو بندر سیرنیاکا و الحرقه متوقف شده و صادرات 800 هزار بشکه نفت از این ترمینالها به بازارهای  خارجی قطع شده است. با محاصره ترمینالهای السدرا و راس لانوف توسط شبه نظامیان طرابلس و بنغازی در هر دو منطقه بار دیگر هرج ومرج حاکم شده است. البته فعلا جنگ سالاری بنام مارشال "حفتر" توانسته با کمک فرانسه کنترل منطقه را بدست بگیرد اما تا چه زمان؟ آیا ارتش ملی که او تاسیس کرده حریف این هرج و مرج خواهد شد؟

رئیس جمهور فرانسه "ماکرون" توانسته بازیگران مخالف یکدیگر را کنار بنشاند وحتی آنها را قانع به قبول یک انتخابات تا پیش از پایان سال کند. اما همه میدانند که تا سیستم امنیتی و پلیسی اصلاح نشود و طرفین متخاصم و جنگ طلب با هم به توافق و صلح نرسند چنین انتخاباتی نمی تواند برگزار شود. هنوز استراتژی مصونیت از مجازات بر لیبی حاکم است. این دستآوردی که رئیس جمهور اسبق فرانسه "سرکوزی" برای مردم لیبی به ارمغان آورد. (آشی که سرکوزی در لیبی دیگ آن را با کشتن قذافی بار گذاشت!)

 بر اساس نظرسنجی مجله امریکائی "انترسپ" با همکاری روزنامه ایتالیائی "ری پوبلیکا" ایالات متحده 550 بار با هواپیماهای بدون سرنشین لیبی را بمباران کرده است و این هیزم همان اجاقی است که دیگ آش روی آن سوار است.

 شبه نظامیان همانند افغانستان توسط قدرت های خارجی با منافع رقابتی حمایت میشوند. اگر در افغانستان منافع در کشت و در آمد بی بدیل تریاک است در لیبی بر سر تقسیم نفت آن. از یک طرف جبهه متحد (متشکل از عربستان سعودی، مصر و امارات متحده) و از سوی دیگر قطر و ترکیه  در این جنگ باهم رقابت میکنند و اروپائی ها نیز که از هیچ جنایتی در لیبی رویگردان نیستند به این رقابت دامن می زنند تا سود خود را ببرند. فرانسه از مارشال "بلقاسم حفتر" حمایت میکند که در منطقه فیزان در جنوب و نزدیک شهرهای توارک و توبو مستقر است. ایتالیائی ها برای جلوگیری از خروج مهاجران به شبه نظامیان "آدم ربا" باج میدهد تا برای آن کشور مهاجر تولید نکنند. در این هرج ومرج مردم در انتظار یک نظامی هستند که همه شبه نظامیان را سر جایشان بنشاند و دولت متمرکز را برقرار سازد. برای آنها تجربه مصر و روی کار آمدن ژنرال "السیسی" یک تجربه شیرین است. آیا در این رویکرد و استقبال مردمی فرصتی برای  طرفداران قذافی بوجود خواهد آمد؟ و اگر چنین سیستمی بار دیگر بر لیبی حاکم شود، دیگر صحبت از "فدرالیسم" در لیبی محلی از اعراب خواهد داشت؟!

.https://www.humanite.fr/libye-de-tripoli-benghazi-le-piege-des-ingerences-etrangeres-657837

تلگرام راه توده:

https://telegram.me/rahetude

        پیج فیسبوک راه توده