"جی 7"

(بر گرفته شده از فیسبوک بهزاد دولت آبادی)

با توجه به سهم 15 درصدی و رو به افزایش چین در اقتصاد جهانی که پس از ایالات متحده با 24% در رتبۀ دوم جهان قرار دارد، نیاز فزایندۀ این غول اقتصادی به منابع انرژی روز بروز در حال افزایش می باشد. هرچند چین صاحب بزرگترین منابع ذغال سنگ است و هم اکنون اصلی ترین منبع انرژی مورد نیازش را از این فراورده تامین می کند، با این حال با توجه به سیاست دولت مبنی بر کاهش استفاده از ذغال سنگ و گرایش به گاز، خصوصا جهت استفاده در منازل مسکونی، نیاز سالانۀ این کشور به این حامل انرژی سالانه 81.5 میلیارد مترمکعب برآورد شده است.

با توجه به مقدار منابع زیرزمینی و فاصلۀ جغرافیایی، دو کشور ایران و روسیه برای تامین نیاز گازی چین در اولویت بیشتری برخوردارند. حمل و انتقال گاز به دو صورت امکان پذیر می باشد. یا حمل آن به شکل فشرده و مایع (ال. ان. جی) توسط کشتی ها و یا انتقال گاز طبیعی به روش خط لوله. هزینۀ صادرات بین این دو روش با توجه به فاصله بسیار متفاوت است. قیمت هر بشکه نفت در سود حاصل از فروش گاز به دو روش گاز مایع با کشتی و گاز طبیعی با خط لوله بسیار تعیین کننده می باشد. به عنوان مثال؛ در صورتیکه قیمت یک بشکه نفت بالای 100 دلار باشد، سود حاصل از فروش گاز مایع به آسیای شرقی برای ایران 33 سنت و در صورتیکه قیمت هر بشکه نفت کمتر از 50 دلار باشد 9 سنت. و این در حالی است که بدون توجه به قیمت هر بشکه نفت و روش ارسال گاز ایران به چین، سود حاصل از این صادرات برای ایران حدودا 4 سنت و حتی در صورت استفاده از خط لوله تقریبا به صفر نزدیک می شود. از این جهت گفته می شود که صادرات گاز ایران به کشورهای منطقه بسیار سودآورتر از صادرات آن به چین می باشد. بعنوان مثال سود حاصل از فروش گاز از طریق خط لوله به ترکیه بیشترین سود را برای ایران دارد. شاید به همین خاطر است که سه طرح انتقال گاز ایران به چین به روش خط لوله (خط "پاکستان - هندوچین" موسوم به خط صلح، خط افغانستان و خط ترکمنستان قزاقستان) هنوز عملی نگشته است.

و اما قرارداد خط لولۀ گاز روسیه- چین موسوم به "قدرت سیبری":

این قرارداد 400 میلیارد دلاری احداث خط لوله در ماه مه سال 2014 بین شرکت "گازپروم" روسیه و "شرکت ملی گاز چین" بسته و به امضاء رسید، دقیقا همان سالی که کریمه به روسیه ملحق شد.  این خط لوله با طول نزدیک به 3000 کیلومتر طویل ترین خطوط گازی جهان می باشد و قرار است به مدت 30 سال سالانه 38 میلیارد مترمکعب گاز روسیه را به چین انتقال دهد. این حجم تقریبا معادل 47% نیاز گازی چین می باشد. طرفین این قرارداد اعلام کردند که 85% از احداث این طرح به پایان رسیده و در نیمۀ اول سال 2019 مورد بهره برداری قرار خواهد گرفت. بر این اساس بیهوده نیست که روسیه اتحاد موسوم به جی7 (که چین و همچنین روسیه در آن حضور ندارند) را ورشکسته و حضور فعال در جی 20 و خصوصا تشکل موسوم به "بریک- بی. آر. آی. سی" (برزیل، روسیه، هندوستان و چین "بریکس") متمرکز کرده است!

تلگرام راه توده:

https://telegram.me/rahetudeh

        پیج فیسبوک راه توده