این روزها در برخی محافل حکومتی از ضرورت استعفای حسن روحانی سخن‌ می‌رود. نه تنها جریان‌های راست حکومتی که خواهان برکناری حسن روحانی هستند به موضوع استعفا دامن‌ می‌زنند، بلکه برخی از کسانی که خود را "اصلاح طلب"‌ می‌نامند نیز استعفای روحانی را به عنوان یک راه حل مطرح‌ می‌کنند.

طرح استعفای حسن روحانی جزیی از همان طرح کودتا علیه دولت که در دیماه گذشته نیز در مشهد به اجرا گذاشته شد اما با تبدیل آن به تظاهرات در یکصد شهر علیه نظام، فورا عقب نشینی کردند و اجرای دوباره آن را به زمانی دیگر (امروز) با شعاری دیگر (علیه گران شدن ارز و گرانی) موکول کردند. کودتا الزاما به این شکل نیست که واحدهای نظامی به خیابان بریزند و دولت را وادار به استعفا کنند. طراحان کودتا اکنون دنبال برنامه معکوس هستند. با گرفتن گلوی اقتصادی دولت و افزودن بر نارضایتی‌ها ابتدا دولت را وادار به استعفا کنند، بعد از چندی با پرونده سازی همه فاجعه اقتصادی سه دهه اخیر را به گردن دولت روحانی بیاندازند و بگیر و ببند را آن زمان به عنوان "مبارزه با فساد" آغاز کنند. البته عده‌ای روحانی و شخصیت‌های شناخته شده فاسد در این میان قربانی خواهند شد ولی قربانی اصلی مخالفان کودتا و فساد خواهند بود همانطور که در جریان کودتای 88 دیدیم.

بنابراین استعفای روحانی در درجه اول آن شکلی است که گروه بندی‌های نظامی و راستگرا در حال حاضر‌ می‌خواهند به کودتای خود علیه دولت بدهند. استعفای دولت در عین حال راه حل کودتاچیان برای بحران است. هم بحران سیاسی ناشی از وجود دولتی که با آنها در همه امور و از جمله در بستن فضای سیاسی همسو نیست و آنها بشدت به بستن این فضا نیاز دارند که فیلترینگ غیرقانونی تلگرام نمادی از آن بود. هم بحران اقتصادی ناشی از ماهیت رانتی، تجاری، فاسد و وابسته اقتصاد ایران که‌ می‌خواهند آن را به گردن دولت روحانی و کارگزاران وی و کارگزاران دولت‌های هاشمی رفسنجانی و محمد خاتمی بیاندازند و خود را از زیر بار مسئولیت آن رها کنند. یعنی یک تصفیه وسیع از همه مخالفان و حتی رقبای حکومتی خود کنند. و بالاخره بحران مذاکره با امریکا که‌ می‌خواهند آن را دور از چشم مردم و به شکل پنهانی به پیش ببرند و در حین مذاکره همه نیروهای مستقل کشور را که خواهان مذاکره علنی و آشکار و شفاف با امریکا یا هر کشور دیگر هستند سرکوب کنند یا اگر آن را علنی‌ می‌کنند، آن را به حساب جام زهری که "اصلاح طلبان" به آنها تحمیل کرده اند معرفی کنند و لازم نباشد گزارشی به مردم بدهند.

تا اینجای کار تقریبا معلوم است. مشکل در آنجاست که بخشی از کسانی که خود را طرفدار اصلاحات‌ می‌نامند نیز، صادقانه یا غیرصادقانه، خواهان استعفای روحانی شده‌اند. به گفته این عده روحانی باید استعفا کند تا جناح راست گندی را که خود بالا آورده خود نیز برای آن راه حلی بیابد. این سخنان به گوش ما چندان ناآشنا نیست. در زمان دولت محمد خاتمی نیز شماری از اصلاح طلبان درخواست استعفای وی را مطرح‌ می‌کردند و حتی "خروج از حاکمیت" را به عنوان یک تهدید عنوان‌ می‌کردند. آنان زمانی راست حکومتی را به خیال خود به خروج از حاکمیت تهدید‌ می‌کردند که آنها بسرعت در پی اخراج آنان از حاکمیت بودند. نتیجه شعار خروج از حاکمیت در انتخابات شوراها خود را نشان داد. مردمی که تصور کرده بودند جناح راست بازنده خروج اصلاح طلبان از حاکمیت خواهد بود دیگر ضرورتی برای ورود به حاکمیت ندیدند و شوراها به دست جناح راست افتاد که از درون آن ریاست جمهوری احمدی نژاد بیرون کشیده شد.

اکنون نیز وضع همین است. نتیجه این ادعای مضحک که استعفای روحانی گویا ضربه‌ای به جناح راست است عملا منفعل شدن مردم دربرابر برکناری حسن روحانی است. اگر راه حل را در استعفای حسن روحانی‌ می‌بینیم، چرا با کودتا یا برکناری او مخالفت کنیم؟ طرح استعفای حسن روحانی تلاشی است برای منفعل کردن و تماشاچی کردن مردم در برابر توطئه‌هایی که علیه دولت جریان دارد و همراه کردن آنان با کودتاست. نه تنها دولت حسن روحانی نباید استعفا کند بلکه اگر کسی قرار است استعفا کند آن شخصیت‌ها و عناصر نهادهای انتصابی هستند که با دولت منتخب همسو نیستند. در هیج کجای دنیا منتخبان مردم در برابر غیرمنتخبان استعفا‌ نمی‌دهند. این سردمداران نهادهای نظامی و انتصابی و اعضای مجمع تشخیص مصلحت مخالف دولت، گردانندگان بنیادهای اقتصادی که در کار اقتصاد کشور و دولت کارشکنی‌ می‌کنند هستند که باید استعفا دهند و جای آنان را کسانی بگیرند که با دولت منتخب و رای مردم همسو هستند. این حسن روحانی نیست که باید استعفا دهد، این مخالفان دولت روحانی هستند که باید از مقامات و موقعیت‌های غصبی و انتصابی استعفا دهند و برکنار شوند.

تلگرام راه توده:

https://telegram.me/rahetudeh

        پیج فیسبوک راه توده