روز 27 ماه سپتامبر 1996 محمد نجیب اله میهن دوست و انقلابی، رئیس جمهور افغانستان دمکراتیک، در کابل به طرز وحشیانه ای به قتل رسید.

با تسخیر کابل توسط طالبان، نجیب اله، با وجود حتمی دانستن مرگ خود، حاضر نشد کابل را ترک کند تا این که خود و برادرش گرفتار نیروهای طالبان شدند و به شکل وحشیانه ای تحت شکنجه قرار گرفتند. بنا به اظهارت یک شاهد، او در واپسین  لحظات حیات خود کوشش کرد در یک لحظه تپانچه را از دست نگهبان برباید و به زندگی برادرش که وحشیانه شکنجه می شد پایان بدهد.

22 سال از مرگ قهرمانانه نجیب اله و سه سال نیز از درگذشت ملا عمر، رهبر طالبان مرموز که در افغانستان به حکومت رسید گذشت.

در شرایط کنونی به نظر می رسد وضعیت در افغانستان با یک بن بست واقعی مواجه می باشد: گزارش های متعددی در مورد عملیات غیر معمول و غیر قانونی از طرف نیروهای اشغالگر منتشر می شود. طی سه هفته گذشته نیروهای ائتلاف سه بار با هواپیماهای جنگی شهروندان عادی را مورد هدف بمب های خود قرار داده اند.

بر فرض این که چنین عملیاتی ناشی از« خشم» و یا« عملیات اشتباهی» انجام بگیرد در هر صورت هیچ کس مسئولیت این عملیات را به عهده نمی گیرد. ما این وضعیت را ناشی از برآورد های غلط و نادرست ایالات متحده آمریکا و میزان اشتباه کاخ سفید در ارزیابی راه حل نظامی مسائل افغانستان در نظرمی گیریم.

اما باید در نظر داشت که درست با آغاز ماه سپتامبر، قرار بود اجلاسیه ای با حضور رهبران طالبان در مسکو تشکیل شود. در همان زمان هواپیماهای بدون آرم و نشان در منطقه «دارگاد» مواضع طالبان را بمباران کردند و رسانه های وابسته به غرب اعلام کردند: روسیه مسئول حملات هوایی به مناطق تحت کنترل طالبان است.

از این ریاکاری و سیاه نمایی چه می توان بر زبان آورد. مسئله به طور کامل روشن و واضح است. هواپیماهای جنگی ائتلاف، برای رسیدن به منطقه «دارگاد» از پایگاه «مارمال» ناتو در مزار شریف، تنها 20 دقیقه زمان لازم دارند. در این صورت به طور واقعی معلوم می گردد که چه دست هایی می توانند جهت بمباران مردم، ایفای نقش کرده باشند و راه حل های دستیابی به صلح را مخدوش سازند.

 اساس جنگ بر کسب ثروت مبتنی است، خصوصا در افغانستان. استفاده و از بین بردن هزاران تن مهمات از دور خارج شده، خرید و فروش سلاح، کنترل یا قاچاق مواد مخدر همه روزه در این کشور به فراوانی قابل رویت هستند. هیچ کس به فکر مردم  نیست که ضروریات زندگی آن ها را فراهم کند و  شرایط و وضعیت اجتماعی آن ها را بهبود بخشد. هیچ نیرویی در پی آن نیست تا شرایطی به وجود آورده شود تا بتوان پشت میز مذاکره نشست و به راه حل های غیر از جنگ پرداخت. هر بار هم که کشورهایی و یا نیروهای صلح دوست برای پایان دادن به جنگ قدمی بر می دارند، ایالات متحده آمریکا و هم پیمانانش در سازمان نظامی ناتو، سعی میکنند با تحریکات شدید نظامی و یا فشار های سیاسی مانع ایجاد کنند.

سال ها از فریب دادن مسکو توسط «جرج بوش» برای محکم کردن جای پای ایالات متحده در افغانستان سپری شده است. روسای جمهور در آمریکا تغییر کرده اند. هر کدام با وعده خروج و یا به حداقل رساندن نیروهای نظامی در این کشور مردم فریبی کرده اند اما یک چیز هنوز تغییر نکرده است. مردم همچنان بی وقفه توسط بمب های ائتلاف جان خود را از دست می دهند. این روز ها مشخص شده است که «11 سپتامبر» تنها یک جنجال برای لشگر کشی به افغانستان بوده است. تا به حال هیچ کس هیچ سندی دال بر دست داشتن طالبان در عملیات 11 سپتامبر ارائه نکرده است. اساسا چه کسی در دنیای مدرن نیاز به مدرک دارد؟

افراد مجاز فیلمی را که لوله ای در آن پودر شوینده را به آرامی حرکت داده میشود، در سازمان ملل به عنوان سند استفاده سلاح شیمیایی توسط ارتش سوریه به نمایش می گذارند، این فیلم نامزد جایزه اسکار هم می شود. به زندگی فردی نیز به اسم مخصوص در « سالسبری» انگلستان به عنوان جاسوس پایان می دهند ... پایگاه های دروغ پرداز، واقعیت های تقلبی را به جای آنچه در افغانستان می گذرد می نشانند و بهای آن را مردم بی پناه این کشور باید بپردازند. در واقع باید باور داشت که همه یک پازل بازی ژئو پلیتیک جهانی است و نه غیر از آن.

ما همچنان بر این باور هستیم که با وجود مشکلات فراوان، مسکو هنوز قادر به برگزاری نشستی که در ماه سپتامبر انجام نشد، می باشد و چنین اجلاسیه ای پایه ای خواهد بود برای یک دنیای جدید در آسیای مرکزی. در اینصورت است که نجیب اله می تواند به قاتل خود لبخند بزند.

 https://russian.rt.com/opinion/558641-molotov-afganistan-nadzhibulla-nato

تلگرام راه توده:

https://telegram.me/rahetudeh

        پیج فیسبوک راه توده