کهنه هستند!

میرحسین موسوی، محمد خاتمی، حسن روحانی، ناطق نوری، کارگزاران یا مجاهدین انقلاب اسلامی، و احزاب تازه ای که از شکم جبهه مشارکت بیرون آمده اند اصلاح طلب هستند یا محافظه کار، چپ هستند یا راست، سوسیال دمکرت هستند یا لیبرال و در این آشفته بازار روحانی و دولتی که زیر فشار رهبر تشکیل داده و چهارستون دولتش گروگان بیت رهبری است معتدل است یا متمایل به یکی از گرایش های بالا؟ کدامیک از دیگری تحول خواه تر هستند و کدام یک محافظه کارتر، کدام یک پیشروتر و کدامیک سنتی تر...؟

این بحث در جنبش تغییرات در جمهوری اسلامی بشدت ادامه دارد و تا انتخابات آینده مجلس و  ریاست جمهوری دامنه گسترده تری نیز خواهد گرفت.

دامن زدن به این بحث مقدار زیادی به جناح راست و مخالفان اصلاحات و تحولات باز می گردد و مقداری نیز حاصل مقاله ها و نوشته ها و اظهار نظرهای نا امیدانه و گاه امیدوارانه اصلاح طلبان و طرفداران تغییرات.

ماهنامه های باصطلاح روشنفکری پیگیرانه به مقایسه های سبک و کم ارزش میان شخصیت های طرفدار اصلاحات بعنوان چپ و راست و لیبرال و سوسیال دمکرات مشغولند و این مباحث انحرافی و زیانبار را می خواهند جانشین بحث اصلی، یعنی تحولات اساسی در جمهوری اسلامی کنند و از طرح خواست های اصلی مردم که روز به روز رادیکال تر شده و زمینه های یک شورش را فراهم می سازد می گریزند. این بحث ها با اندکی کم و زیاد در خارج از کشور هم دنبال شده و به آن دامن نیز زده می شود.

در این بحث ها، تصور چنین است که گویا اصلاحات یک "اندیشه" است و باید هر شخصیت یا حزب و سازمان سیاسی و مذهبی را با این "اندیشه" سنجید و بر این اساس میزان دوری و نزدیکی آن را با اصلاحات تعیین کرد.

مسئله این نیست که آنچه اینان تحت عنوان "اندیشه اصلاحات" مطرح می کنند و آن را معیار سنجش قرار می دهند تا چه اندازه کج و معوج و معیوب است، بلکه مسئله محدودیت درک اینان از شرایط کنونی و مسئله تحول در جامعه ما است.

آنچه به عنوان "اصلاحات" شناخته یا معروف شده، نه یک اندیشه که مرحله ای از تحول تاریخی جامعه ایران است. تراکم مبارزه ها و دستاوردهای انقلاب 57، امکان و ضرورت گذار به مرحله ای بالاتر را برای عبور از تنگناها و خطرهایی که در برابر کشور ما قرار گرفته اجتناب ناپذیر کرده است. "اجتناب ناپذیر" نه به این عنوان که این تحول بدون مردم ما و مبارزه آنان، خودبخود و خواهی نخواهی انجام خواهد شد، بلکه از آنرو که بدیل و جایگزین این اصلاحات، فروپاشی کشوری بنام ایران در مرزهای تاریخی و جغرافیایی شناخته شده آن است.

بنابراین، اصلاحات یک مرحله تاریخی است که باید محدود کردن و پاسخگو کردن نسبی قدرت و حکومت دربرابر مردم و افزایش نقش رای و خواست مردم در تعیین سیاست های ملی را به همراه داشته باشد. هدف اصلاحات و تحولات در این مرحله جدا کردن سرنوشت ایران و ساکنان آن از حوزه منافع محدود یک اقلیت غارتگر و بهره مند است که بر قدرت چنگ انداخته و حاضر به صرفنظر کردن از موقعیت و منافع غارتی خود نیست و هر سیاست ملی و مردمی را می خواهد برای تداوم منافع خود به شکست بکشاند.

از اینجا به بعد، دیگر مسئله این نیست که حسن روحانی اصلاح طلب تر است یا محمد خاتمی؟، میرحسین موسوی چپ تر است یا شیخ مهدی کروبی راست تر؟، کدامیک سوسیال دمکرات اند و کدامیک لیبرال؟، مسئله این نیست که اینان به چه شکل و تا چه اندازه به هم نزدیک می شوند و یا در برابر دیگری قرار می گیرند، برعکس مسئله آن است که اینان و نیروهایی که می توانند بسیج کنند به چه شکل در کنار یکدیگر قرار می گیرند و از این طریق به پیشبرد تحولات یاری می رسانند. برخلاف بحث هائی که این روزها به آن پرداخته شده و بدان دامن زده می شود، روبروی همدیگر قرار نگیرند، بلکه کنار هم بمانند. دراینصورت است که همه و همه می توانند و باید به عبور ایران از این مرحله تاریخی یاری برسانند.

بجای آنکه اصلاحات را به عنوان یک اندیشه در نظر بگیریم و بعد متر بگذاریم و افراد و نیروها را براساس دوری و نزدیکی به این اندیشه تقسیم کنیم، باید واقعیت اصلاحات و تحولات ناگزیر در ایران را به عنوان یک مرحله، یک ضرورت تاریخی دید و براساس آن نیروها را طوری کنار هم قرار داد که هر کدام ضعف ها و کمبودهای دیگری را جبران کنند، هریک چیزی به دیگری بیافزایند، نه آنکه روی ضعف های هر یک انگشت گذاشت و نقاط قوت آنان را روبروی هم قرار داد، تا هر یک چیزی از دیگری بکاهد. این تنها راهبرد ملی و خردمندانه برای عبور از این مرحله تاریخی است، راهبردی که باید بر کوته نظری های روشنفکرمابانه و غیرمسئولانه غلبه کند.

تلگرام راه توده:

https://telegram.me/rahetudeh

تلگرام راه توده:

https://telegram.me/rahetudeh

 تلگرام راه توده :

        پیج فیسبوک راه توده