دستیابی به منابع بی کران انرژی و خنثی سازی سلاح های هسته ای و تکنولوژی نظامی روسیه، در دوران پسا شوروی، مهم ترین استراتژی های امپریالیسم آمریکا و همدستان غربی این کشور بوده است.

با سقوط اتحاد شوروی، در یک دوره معینی خصوصی کردن منابع انرژی و طبیعی روسیه، توسط غرب امکان پذیر گشت اما خنثی سازی و یا جابجایی سلاح های هسته ای و نابودی سیستم نظامی این کشور عملا غیر ممکن گشت. انبار سلاح های هسته ای و آرشیو علوم نظامی و تجربی اتحاد شوروی در اختیار دانشمندان میهن دوستی بود که با وجود آسیب های فراوان و از سر گذراندن فجایع بسیار، به سلامت به دوران ولادیمیر پوتین، ابتدا، به عنوان نخست وزیر و سپس به مقام ریاست جمهوری روسیه رسید.

اگر چه غربی ها در زمینه منابع طبیعی و انرژی چندی یکه تاز میدان بودند اما سر انجام با محدودیت های زیاد مواجه گردیدند. ضمن این که الیگارش های داخلی سهمی از منابع ملی این کشور را صاحب شدند. طی بیست سال اخیر، بارز ترین عملکرد پوتین، حفظ سلاح های هسته ای و به روز رسانی علم و تکنولوژی نیروهای مسلح نظامی، بر مبنای تجربه و اندوخته های اتحاد شوروی بود. در نهایت چنین امری منجر به آن شد تا برای هژمونی آمریکا رقیبی پدیدار شود. بانگی برخاست و روسیه به جایگاه بی بدیلی در جهان تک قطبی نظامی و اقتصادی نائل گردید. به جرات می توان گفت، یکی از نشانه های بارز دست آورد های بالندگی روسیه در عرصه نظامی، سینه سپر کردن این کشور در مقابل تکه تکه کردن جمهوری عربی سوریه و جلوگیری از فاجعه های انسانی، اجتماعی و اقتصادی ناشی از جنگ توسط آتش افروزان غربی در خاور میانه بود. نشانه دیگر، بهره گیری دیگر کشورها از تکنولوژی و سلاح های فوق پیش رفته روسیه، خصوصا جمهوری خلق چین بود که توانست کارایی نظامی خود را به شکل شگفت انگیزی ارتقا دهد.

 حکومت ایالات متحده آمریکا بنا بر ماهیت امپریالیستی خود، برای تجزیه روسیه و غارت منابع انرژی و طبیعی این کشور، به شیوه دیگری متوسل گشت. به دین معنی که ضمن محاصره شدید اقتصادی، عملا روسیه را از هر طرف به محاصره نظامی در آورد. با ایجاد پایگاه های نظامی در برخی از کشور های آسیای میانه، در اختیار گرفتن حکومت در گرجستان، ارسال دهها هزار نفر نیروی نظامی و تعداد بی شماری ادوات جنگی ناتو به کشور های حاشیه دریای بالتیک، ایجاد وسیع ترین پایگاه های نظامی و سامانه های ضد موشکی در لهستان و رومانی، برکشیدن پیتر پراشنکو، با ترتیب دادن کودتا علیه رئیس جمهور سابق اکراین، ویکتور یانوکوویچ و دادن عنان ارتش این کشور به دست مشاوران نظامی آمریکایی- ناتویی را می توان نام برد.

در سال های اخیر، نیروهای نظامی آتلانتیک شمالی (ناتو) به سرکردگی آمریکا، با برگزار کردن مانورهای نظامی نوبتی و به پا کردن آتش جنگ همواره مرز های روسیه را نا امن کرده اند.

سال 2008 با فرمان ساکا شویلی، رئیس جمهور اسبق گرجستان و تحریک کارشناسان نظامی ناتو، ارتش این کشور به اوستینای جنوبی و مرزهای روسیه حمله ور شد که هزاران کشته و زخمی در پی داشت.

در سال 2014 ، پراشنکو بر کرسی ریاست جمهوری اکراین نشست و دست نئونازی ها جهت کشتار داخلی و روسیه ستیزی در این کشور باز شد. حکومت با اعلان جنگ به مردم شرق این کشور(دنباس) بر سر مرز روسیه، با آمریت مشاوران نظامی آمریکا جنگ برادر کشی را آغاز کرد که جز کشتار مردم و ویرانی نتیجه دیگری در پی نداشته است.

بر اساس گزارش معاون دبیر کل سازمان ملل متحد در امور حقوق بشر، از سال 2014 تا ابتدای ماه ژوئن سال 2019 سه هزار و 332 نفر از مردم غیر نظامی دنباس کشته و بیش از 7 هزار نفز زخمی شده اند. در همین گزارش، تلفات ارتش اکراین دو هزار و 700 نفر و تعداد زخمی ها 10 هزار نفر اعلام شده است. معاون دبیر کل، مجموعه کشته های جنگ در شرق اکراین را نزدیک به ده هزار نفر و تعداد زخمی ها را 23 هزار و پانصد نفر گزارش کرده است.

در این گزارش با توجه به تخریب زیر ساخت ها، منازل مسکونی، مدارس، راه های حمل و نقل و مناطق آسیب دیده دنباس، بیش از 50 میلیارد دلار خسارت وارد شده است.

حال باید اضافه بر این تلفات، هزینه های نظامی تحمیلی به کشورهای اطراف روسیه را چه به صورت مالیات از جیب مردم خود و چه فروش منابع ملی که باید صرف اعتلا و رشد و ترقی و سعات مردم شود، اضافه کرد.

با تعمق بیشتر به سیاست "روسیه هراسی" ایالات متحده آمریکا می توان پی برد که چه آسیب ها و تلفاتی را دیگر کشورها متحمل شده و می شوند.

تلگرام راه توده:

https://telegram.me/rahetudeh

        پیج فیسبوک راه توده