برخی تحولات هفته‌های گذشته ظاهرا نشان می دهد که رهبری کشور زیر فشار نارضایتی مردم و فروپاشی اقتصادی و فساد سیستماتیک و ساختاری که همه دستگاه قدرت را فرا گرفته می خواهد تن به رفرم‌های ‌اندک و کم جانی بدهد. کوشش‌های رهبر (حضور نمایشگاه کتاب و عکس یادگاری گرفتن با کتاب شعر شاملو و یا تبلیغ وسیع شب شعر رهبر و...) برای آنست که نشان دهد که فاصله وی با مردم کم شده است، دیدارهای حسن روحانی در چارچوب وحدت ملی، فضای محدودی که برای محمد خاتمی گشوده شده، تصویب لایحه مجازات اسیدپاشی در مجلس و انتقال تابعیت از طریق مادر، عقب نشینی از منع دوچرخه سواری زنان در اصفهان، انجام برخی تغییرات در سپاه که ظاهرا محتوای آن متفاوت با گذشته است، و حتی سخنان ابراهیم رئیسی درباره منشور "حقوق بشر" که از زبان وی با گذشته‌‌ای که دارد جای تامل دارد و ... نشان از سنگینی فشار عمومی برای رفرم و تغییرات دارد. البته گرایش‌ها و نشانه‌هایی در عرصه مخالف هم وجود دارد که عمدتا به شکل تشدید فشار بر روی همه جریان‌های متشکل، سازمان‌های سندیکایی و کارگری و معلمان یا روشنفکران چپ یا نزدیک به چپ مشاهده می شود.

هر چه باشد این رفرم‌های کم جان و نیم بند - اگر اصلا بتوان چنین نامی بر آن گذاشت- چه به لحاظ جهت آن، چه به لحاظ عمق و سرعت، آنچیزی نیست که کشور ما امروز بدان نیاز دارد. ایران امروز به اصلاحاتی عمیق نیاز دارد و فرصت کوتاهی نیز برای انجام آن وجود دارد.

ما امروز به یک برنامه نوین اقتصادی نیاز داریم که دست تجار و دلال‌ها و صادرکنندگان و واردکنندگان را از اقتصاد کشور کوتاه کند؛ تولید ملی و تولیدکننده اعم از کارفرماها و کارگران تولیدی را در الویت قرار دهد؛ با فساد قاطعانه مبارزه کند؛ به شکاف و اختلاف طبقاتی وحشتناک خاتمه دهد؛ خصوصی سازی‌ها و اختصاصی سازها و خصولتی سازی‌ها و هر شکل دیگر سلب مالکیت از مردم را متوقف کند و شرایط را برای اعتماد مردم به دستگاه اداره اقتصادی کشور فراهم کند.

ما به یک برنامه نوین سیاسی نیز نیاز داریم که گفتگو و وحدت ملی درمرکز آن باشد. همه نیروهایی که می خواهند برای کشورشان فعالیت کنند با هر‌اندیشه باید بتوانند در این گفتگو مشارکت داشته باشند و زمینه برای وحدت ملی فراهم شود. احزاب و سازمان‌هایی که امروز در داخل ایران وجود دارند باید حق کامل فعالیت قانونی داشته باشند و شرایط برای فعالیت دیگر احزاب و گروه‌ها و نهادها و انجمن‌های صنفی و مدنی فراهم شود. 

اصلاحات حقوقی و سیاسی گسترده‌‌ای لازم است تا شرایط را برای برابری زنان با مردان و اقلیت‌های مذهبی و قومی فراهم کند و به تبعیض‌ها در همه عرصه‌ها خاتمه دهد. آزادی مطبوعات و رسانه‌ها و گردهم‌آیی‌ها و اجتماعات به رسمیت شناخته شود. به پارتی بازی و خودی و ناخودی و حکومت آقازاده‌ها پایان داده شود و شرایط برای مشارکت یکسان و برابر همه مردم در همه امور فراهم شود.

ما هنوز خیلی از اراده حکومتی برای چنین اصلاحات دور هستیم، به همان‌اندازه که ضرورت انجام آن روزبروز نزدیکتر می شود. بخشی از این اصلاحات را خود مردم و جدا از حکومت و بی‌اعتنا بدان در عمل شروع کرده‌اند و دیگر تن به فشارها و خواست‌های حکومتی نمی دهند. زندان‌ها دیگر برای فعالان سیاسی و مدنی و دانشجویی و زنان و جوانان و کارگران و معلمان و وکلا و معترضان هر روزه کوچه و بازار جا ندارد و سیل اخبار و اطلاعات است که با وجود منع حکومتی از طریق شبکه‌های اجتماعی در جامعه منتشر می شود و این نشان می دهد که سیاست فیلترینگ و بگیر و ببند و ارعاب مطلقا شکست خورده و به بن بست رسیده است.

سیاست بستن همه روزنه‌ها که حکومت تا به امروز به بهانه شرایط جنگی دنبال کرده تنها شرایط را به سمت انفجار می برد، یعنی به سمت آنکه این روزنه‌ها ناگهان با هم و به شکلی انفجاری گشوده شوند. در سال 1357 آیت الله خمینی در توصیف دلیل انقلاب گفته بود جامعه ایران دچار اختناق همگانی بود و نتیجه اختناق همگانی، انفجار همگانی خواهد بود. اگر حکومت بخواهد همچنان به سیاست بستن روزنه‌ها ادامه دهد یا در باز کردن آنها تعلل و کندی نشان دهند از این انفجار همگانی گریزی نخواهد بود، انفجاری که همین امروز در عمق جامعه مواد آن در غلیان است و اگر نگرانی عمومی از خطر خارجی و شرایط منطقه‌‌ای نمی بود، دیری نبود که همه ارکان حکومت را زیر و رو کرده بود.

تلگرام راه توده:

https://telegram.me/rahetudeh

        پیج فیسبوک راه توده