جمهوری اکراین در ترکیب اتحاد شوروی سابق، از نظر پیشرفت علم وصنعت، کشاورزی و بازدهی تولید در مقام دوم پس از روسیه و در اروپا در مکان دهم قرار داشت. 

با اعلام انحلال اتحاد شوروی در سال 1993 توسط یلتسین رییس جمهور روسیه، کراچوک و شوشکویج روسای جمهور اکراین و بلاروس، در نشست بلاویژسکایا، در بلاروس، تسلط الیگارش ها و سیستم سرمایه داری انگلی در همه جمهوری ها حاکم گشت ( از سال 1994 با انتخاب الکساندر لوکاشنکو به عنوان رئیس جمهور، توسط پارلمان بلاروس این جمهوری راه سوسیالیسم را در پیش گرفت). به جرأت می‌ توان گفت در شرایط امروز، اوکراین از آسیب دیده ترین جمهوری های پانزده گانه اتحاد شوروی سابق و فقیر ترین کشور اروپایی است.

اخیراً پیتر سیماننکو، رهبر حزب کمونیست اکراین، در مجموعه‌ ای علمی و مستند، با بهره گیری از  منابع داخلی  و خارجی، کتابی را در شهر کیف در سه جلد منتشر کرده است و به حوادث این کشور خصوصا در سال‌های اخیر و بر آمدن نئوفاشیست ها تا بالا ترین مقام های دولتی اکراین پرداخته است. 

روزنامه پراودا با اشاره به بخشی از این کتاب، آمارهای تکان دهنده ای را از وضعیت غم انگیز مردم این کشور منعکس کرده است که قلب هر انسان آزاده‌ ای را به درد می آورد.

این روزنامه به نقل از کتاب رهبر حزب کمونیست اکراین می نویسد: « سال 1991 جمعیت جمهوری سوسیالیستی اکراین 51 میلیون نفر بود. از زمان تخریب سیستم سوسیالیستی تا به حال، بیش از 10 میلیون نفر از جمعیت این کشور کم شده است. بر اساس گزارش سازمان ملل متحد، جمعیت اکراین را خطر نابودی تهدید می کند. بیش از 60 در صد از جمعیت این کشور زیر خط فقر زندگی می کنند و 10 در صد نیز عملاً از گرسنگی رنج می برند. این است بهای سیستم بی رحمانه بورژوازی وابسته به غرب که مردم میهن ما تا به حال پرداخت کرده اند».

سیموننکو، در ادامه می نویسد، «سال 2014 الیگارش های کمپرادور، کمک کردند تا تمایلات دیرینه ایالت متحده آمریکا و اروپا را جهت تبدیل کردن اکراین به تخته پرش علیه روسیه عملی سازند. گارد ملی و ارتش اکراین، با آمریت کارشناسان نظامی غربی به مردم دنباس که با رأی آزاد مردم خود، خواهان حاکمیت بر سرنوشت و حفظ زبان مادری خویش بودند یورش بردند. «جهان دموکراتیک» پایگاه قدرتمند تولید و سیستم تأمین زندگی اجتماعی مردم این منطقه، یعنی یکی از توسعه یافته ترین مناطق صنعتی اتحاد شوروی را نابود کردند».

در فرازی دیگر رهبر کمونیست های اکراین می نویسد، «پس از سال‌ ها توهم ادعایی «توسعه طلبی روسیه» و تجزیه طلبی شرق کشور ما در عمل عیان گشت. در این رابطه پیترو پروشنکو، رئیس جمهور سابق اکراین در سال 2016 به مناسبت 25 مین سالگرد استقلال لهستان، با وضوح تمام گفت، تنها دلیل جنگ در اکراین، نابود کردن میراث اتحاد شوروی و هر آنچه که از آن سیستم به جا مانده است می باشد. دفن کردن اتحاد شوروی نه در قول و قرار داد ها و نه به نشست بلاویژسکایا است بلکه در ذهن های مردم جای دارد و ما باید با این تفکر مبارزه کنیم.

در‌ واقع حکومت های غربی و عوامل داخلی آن ها، برای به سراشیبی کشاندن اکراین دو هدف را دنبال کردند: نابودی ساختار های پیشرفته علمی- صنعتی و کشاورزی ما و محاصره روسیه».

در ارتباط با وضعیت اکراین، این روزها خوشبختانه خبرهای امید بخشی به گوش می رسد. خبر گزاری های محلی در این باره می نویسند: با‌ گذشت بیش از هفت سال از حوادث خونین اکراین، پس از انتخاب ولادیمیر زلنسکی، به ریاست جمهوری این کشور، کور سوی امیدوار کننده ای از خاموشی غرش تانک ها و توپ‌ های ارتش به وجود آمده است. زلینسکی در تبلیغات انتخاباتی خود قول داد، برای  برقراری  صلح در شرق این کشور و مبادله اسیران جنگی و زندانیان طرفین تلاش خواهد کرد. مردم با استقبال از این شعارها و امید به پایان یافتن جنگ و برادر کشی و زندگی در خور، بیش از 73 در صد آرا را به نام او به صندوق ها ریختند و در عمل کینه و نفرت خود را نسبت به پروشنکو، شروع کننده جنگ نشان دادند.

روزهای پایانی اکتبر توأم شد با عقب نشینی ارتش اکراین از منطقه دنباس. وادیم پریستایکو، وزیر امور خارجه این کشور که در شهر ماریوپل، سخنرانی می‌کرد خبر آتش بس را تأیید کرد. خبر عقب نشینی ارتش اکراین از جبهه های جنگ توسط رهبران لوگانسگ و دونتسک، همین‌ طور مارتین سایدیک، نماینده کمیسیون امنیت اروپا تأیید شد. طی هفته‌های اخیر با رفت و آمد دیپلمات های اروپایی، خصوصا ارائه طرح اشتاین مایر، رئیس جمهور آلمان، مبنی بر آتش بس و از سر گیری نشست های صلح در مینسک، سر انجام زلینسکی دستور عقب نشینی نیروهای مسلح را صادر کرد. در خلال به اجرا درآوردن آتش بس، نیروهای مسلح نئو فاشیست در مناطق جنگی با دست زدن به ماجراجویی سعی  کردند تا توافق آتش بس را بر هم بزنند. در عین حال نئوفاشیست ها در شهرهای مختلف اکراین از جمله شهر بزرگ خارکف با تظاهرات  ضد دولتی و نمایش‌ های خیابانی با طرح اشتاین مایر مخالفت کردند.

یاد آور می‌ شود نشست های مینسک، شامل صدر اعظم آلمان، روسای جمهور فرانسه و روسیه و  پراشنکو در سه نوبت تشکیل شد و قرار بود مقامات دنباس در این مذکرات شرکت کنند اما همواره  رئیس جمهور وقت اکراین با حضور رهبران دنباس مخالفت می‌کرد و به آتش جنگ می افزود.

تلگرام راه توده:

https://telegram.me/rahetudeh

        پیج فیسبوک راه توده