ترجمه - آزاده اسفندیاری

رژیم های راستگرای آمریکای لاتین با کمک ایالات متحده آمریکا و بهره گیری از شیوه‌های خدعه و فریب کاری و سرکوب مردم بر اریکه قدرت حکومتی تکیه زده اند.

در برزیل با اجرای سیاست‌های نئولیبرالی، اعتراضات میلیونی در حال افزایش است و حکومت به جای پاسخگویی به خواست های مشروع و حق طلبانه مردم، سر کوب را در پیش گرفته است.

طی روزهای اخیر در اکوادور اعتصابات، اعتراض های خیابانی و راهپیمایی در ضدیت با اقتصاد نئولیبرالی شروع شده و همچنان ادامه دارد.

 این گفته آنتون چخوف برازنده رفتار امروزی "مونرو"، رئیس جمهور اکوادور است: «افتخار را نمی توان از دست داد بلکه می‌ توان آن را از بین برد». سال‌ ها مورنو، نزدیک‌ ترین همکار و معاون رافائل کورره سوسیالیست، رئیس جمهور سابق اکوادر بود و بارها تعهد و وفاداری خود را به سوسیالیسم قرن بیست و یکم یاد آوری می کرد. مورنو، زمان معاونت ریاست جمهوری، همواره تأکید می کرد، من برای ایجاد فضای ایده‌ های ترقیخواهانه و سر بلندی مردم مبارزه خواهم کرد! به همین مناسبت و به اعتبار چنین گفته‌ هایی در سال 2017 پا به کاخ ریاست جمهوری گذاشت اما بلافاصله ماسک سوسیالیسم و ترقیخواهی را از صورت خود برکشید.

مورنو، در اولین گام، کلیه اعضای کابینه دولت را که گرایش های چپ داشتند برکنار کرد. خورخه گلس، معاون ریاست جمهوری را به دادگاه سپرد که به شش سال زندان محکوم شد. اخیراً دادگاه حکم دستگیری پنج نفر از مقامات، از جمله دادستان کشور را صادر کرده است. رئیس جمهور، در حالی که راست گرایان را به دور خود گرد آورده است اقدام به از بین بردن همه دستاورد های ترقیخواهانه دوران رئیس جمهورسوسیالیست این کشور کرده است.

در سیاست خارجی با تخریب رابطه با رهبران چپ های آمریکای لاتین، ستیز با حکومت ونزوئلا را در پیش گرفت و رسما از اتحادیه کشورهای آمریکای جنوبی که بنای آن با ابتکار هوگو چاوز، پایه گذاری شده بود خارج شد. روز 28 سپتامبر مورنو، به صراحت بیان داشت، سوسیالیسم قرن بیست و یک، یک کلاه‌ برداری بود و گانگسترهای سیاسی به ما تحمیل کرده بودند و من خوشحال هستم که از رفتن اکوادر به راه ونزوئلا جلوگیری کردم.

مونرو، با در پیش گرفتن عناد و دشمنی با مردم خود، الزاماً راه دوستی با ایالات متحده را انتخاب کرده است. با افشای سایت ویکی لیکس جولیان آسانژ، که پناهندگی او در سفارت اکوادر در لندن لغو و در این شهر به زندان افکنده شد، دولت مونرو، به نیروی هوایی آمریکا حق استفاده از جزایر گالاپاس را داده است و متخصصان پنتاگون نیز برای«امنیت سایبری» به اکوادر دعوت شده اند.

در فراز دیگری، مورنو، به کمک دولت ارتجاعی کلمبیا جهت سرکوب نیروهای مسلح مخالف حکومت که اخیراً باز سازی شده اند شتافته است ( جبهه فار، با سابقه مبارزات مسلحانه توده‌ ای در مبارزه با حکومت کلمبیا بین مردم این کشور از اعتبار قابل توجهی برخوردار است.م).

دولت مونرو با گرفتن وام 4 میلیاردی از صندوق بین المللی پول، قول اصلاحات اقتصادی، اشتغال زایی را داده است. در نتیجه، کاهش حقوق کارکنان دولت تا بیست درصد، تقلیل مرخصی از 30 روز در سال به 15 روز، خصوصی سازی سیستم بازنشستگی و کاهش حقوق بازنشستگان و پایین آمدن نرخ مالیات از شرکت های بزرگ اقتصادی رقم خورده است.

آخرین اقدام دولت که اعتراض همگانی را در پی داشت، حذف سوبسیدد از مواد سوختی بود که از دهه 1970 نیروهای دست راستی حکومتی نتوانسته بودند آن را لغو کنند. در این زمینه مونرو، آشکارا می‌ گوید، یارانه ها از پیشرفت اقتصادی جلوگیری می کند. اقدام دولت مبنی بر حذف سوبسید از سوم اکتبر به اجرا گذاشت . در همان روز قیمت بنزین 25 در صد و دیزل دو برابر افزایش یافت. بالا رفتن قیمت سوخت، افزایش قیمت ارزاق عمومی را در پی داشت و متعاقب آن خشم عمومی شعله‌ ور شد. در ابتدا، اعتصاب سراسری توسط اتحادیه های کارگران حمل و نقل شروع شد. هر چند رهبران این اتحادیه ها عقب نشینی کردند اما با به میدان آمدن دیگر تشکل ها از جمله، کنفدراسیون بومیان، بزرگترین تشکیلات کارگری، به نام جبهه کارگران متحد و حزب چپ انقلابی رهبری می شدند، اعتراضات همگانی همچنان ادامه پیدا کرد. در عین حال، ویرجیلیو ارناندز، رهبر حزب چپ انقلابی خواستار استعفای رئیس جمهور و برگزاری انتخابات زود هنگام شد.

مورنو، هراسانه با اعلام حکومت نظامی وضعیت فوق العاده اعلام کرد. هر چند دولت شروع به دستگیری مخالفان و سرکوب تظاهرات مردم کرد اما نتوانست قانون مورد نظر خود را اعمال کند. دانشگاه‌ ها نیز تعطیل شد و اعتصابات و تظاهرات ادامه پیدا کرد. برای روز 9 اکتبر اعتصابات سراسری و حرکت کاروان معترضین از همه سو، به سمت پایتخت برنامه‌ ریزی شد.

با تنگ تر شدن عرصه به حکومت، مونرو همراه اعضای دولت از کویتو، پایتخت به شهر ساحلی گویاکیل گریخت. رئیس جمهور از شهر گویاکیل با اعلام صرف نظر کردن از برنامه اصلاحی خود، رافائل کورره، رئیس جمهور سابق و دولت ونزوئلا را متهم به کودتا کرد.

وزارت امور خارجه آمریکا در حمایت از رئیس جمهور اکوادر اعلام کرد، ما خشونت را به عنوان نوعی از راه حل‌ های سیاسی رد می کنیم. ما راه دشوار دولت اکوادر جهت رشد اقتصادی و برقراری دمکراسی را تائید می کنیم.

واشنگتن با زدن نعل وارونه، حکومت های کوبا، ونزوئلا و دیگر حکومت های ترقیخواه آمریکای جنوبی را به نقض حقوق بشر متهم می‌کند و حمایت خود را از دولت اکوادر جهت سرکوب مردم اعلام می دارد. مورنو، با اطمینان از حمایت واشنگتن، روز 9 اکتبر با صدور فرمان شرایط اضطراری، دستور کشتار مردم توسط پلیس و ارتش این کشور را صادر کرد. در نتیجه حمله نظامیان به تظاهر کنندگان 7 نفر از جمله یکی از رهبران کنفدراسیون بومیان این کشور کشته و صد ها نفر زخمی شدند و ده‌ ها نفر نیز مفقود الاثر گردیدند.

طغیان مردم را سر باز ایستادن نیست. در نهایت حکومت اجبارا تن به لغو شرایط اضطراری داد. با این وجود شکی نیست که این اقدام دولت یک گام تاکتیکی است. روز 15 اکتبر موجی از دستگیری مخالفان کشور شروع شد. با این حال، مبارزات طبقاتی در اکوادر اجتناب نا پذیر است. همانطور که کورره، اعلام کرده است، رئیس جمهور از ترس انتقام خیانت به مردم متواری شده است. این سیاست مدار افزود، رئیس جمهور فراموش کرده است که مردم، بالا ترین سرمایه کشورهستند و جامعه از بازار با اهمیت‌ تر می باشد.

https://gazeta-pravda.ru/issue/116-30903-18-21-oktyabrya-2019-goda/neoliberalnyy-fashizm-nastupaet/

تلگرام راه توده                                                                                                        

                                                                                        https://telegram.me/rahetudeh 

        پیج فیسبوک راه توده