«مورالس» نماینده (جنبش برای سوسیالیسم) بولیوی که 59 سال دارد با ۴۷.08 درصد آرا بر رقیب انتخاباتی خود «کارلوس مسا» از حزب «جبهه انقلابی چپ» (سوسیال دموکرات) پیروز شد و دوران جدید ریاست جمهوری خود را آغاز کرد.

«اوو مورالس» از سال 2006 به‌عنوان نخستین بومی چپ‌گرا به مقام رئیس جمهوری انتخاب شد. وی در انتخابات سال‌های 2005، 2009 و 2014 با کسب بیش از 50 درصد آرا به ریاست جمهوری برگزیده شد. مورالس در سال 2016 با برگزاری یک رفراندوم، خواستار لغو محدودیت زمانی ریاست جمهوری شد. با وجود مخالفت 51 درصد مشارکت‌کنندگان در رفراندوم با مراجعه قانونی او به دادگاه قانون اساسی بولیوی این دادگاه به نفع طرح رئیس جمهوری این کشور رای داد تا او بتواند برای چهارمین بار پیاپی در انتخابات ریاست جمهوری نامزد شود.

براساس قانون در صورتی که یکی از نامزدهای بیش از ۴۰ درصد آراء را کسب کند و از نزدیک‌ترین رقیب خود نیز ۱۰ درصد بیشتر رای آورده باشد، انتخابات به دور دوم کشیده نمی‌شود. رقیب در این دوره انتخاباتی اعتراضاتی نسبت به برگزاری انتخابات داشت که در این رابطه مورالس در جدیدترین اظهارنظرش پس از اعلام نتیجه نهایی شمارش آرا گفت: نهادهای بین المللی آزاد هستند برای بازرسی نتیجه نهایی انتخابات و روند شمارش مجدد آراء اقدام کنند. ما هرگز در مورد نتیجه انتخابات دروغ نگفته ایم و چیزی هم برای پنهان کردن نداریم. نمایندگان سازمان کشورهای قاره آمریکا، اتحادیه اروپا و دیگر نهادها و سازمان های بین المللی آزاد هستند نتیجه انتخابات بولیوی را مورد بررسی قرار دهند. ما آماده میزبانی از آنها هستیم.

جامعه بولیوی با 11 میلیون ترکیب جمعیتی با  55 درصد سرخپوست، 30 درصد «می ستیزو» (دورگه های اسپانیائی ـ سرخپوست) و 15 درصد سفید پوست تشکیل می شود. پیش از حضور استعماری اروپاییان منطقه کنونی بولیوی بخشی از امپراتوری سرخ‌پوستان «اینکاها» بود. استعمار اسپانیا در سده شانزدهم این منطقه را با خون ریزی و غارت تسخیر کرد.

پس از اعلام استقلال این منطقه در سال ۱۸۰۹، منطقه با ۱۶ سال جنگ روبه‌رو شد و این جنگ‌ها در ۶ اوت ۱۸۲۵ به تشکیل جمهوری بولیوی انجامید که این نام «سیمون وبولیوار» رهبر انقلابی منطقه گرفته شده‌است.

از لحاظ هویت فرهنگی، تاکنون سفید پوستان در اغلب کشورهای آمریکای جنوبی با درصد جمعیتی کم، نقش مسلط در جامعه را ایفا کرده اند و پس از سفید پوستان دورگه ها که با اصطلاح اسپانیائی «می ستیزو» نامیده می شوند دارای نفوذ بیشتری هستند و در نهایت سرخ پوستان با وجود اینکه میزان درصد جمعیتشان بالا است اما بخش غیر غالب و زحمتکش جامعه را تشکیل می دهند. در این جا منظور از غلبه جمعیتی به معنی دارا بودن ثروت و حضور مسلط در بخش های تصمیم گیری جامعه است. سرخ پوستان منطقه تا حدودی ناامیدانه خود را سرخ پوستانی اصیل نمی دانند و معتقدند که استعمار اسپانیا در منطقه آمریکای لاتین همزمان با غارت ثروت های سرخپوستان بویژه صدها تن طلا از معابد و مراکز دینی سرخپوستان، تاثیری به مراتب منفی در اختلاط نژادی و ضعیف شدن نسل سرخپوستان، تحمیل مسیحیت به زور اسلحه و تضعیف کامل باورهای دینی مردم ایجاد کرده است. مردم منطقه تا قبل از غلبه استعمار که با پرچم مسیحیت و اسلحه و باروت خود را تحمیل کرد، دارای باورهائی خام به طبیعت و محیط زیست بوده اند، نوعی از ادیان اولیه که در ترکیبی از طبیعت پرستی آمیخته به خرافات همراه بوده است. 78 درصد جمعیت بولیوی مسیحی کاتولیک، 16در صد پروتستان و 3 درصد بقیه پیرو دیگر شاخه های پراکنده مسیحیت می باشند. سرخپوستان ساکن حتی در روستاها بولیوی می گویند متاسفانه ما در اصل سرخپوست های اصیل نیستیم و بقایای سرخپوستان اصیل مثل اینکا ها و مایا ها در مناطق دورافتاده و کوهپایه ای در اشکالی هنوز بدوی زندگی می کنند. تعداد نیروی کار این کشور حدود پنج میلیون تن می باشد که 32 درصد از آن در بخش کشاورزی، 20 درصد در بخش صنعت و 48 درصد در بخش خدمات مشغول به فعالیت هستند..

بر اساس گزارش بانک جهانی، میزان تولید ناخالص داخلی بولیوی بر حسب برابری قدرت خرید در سال 2015 برابر با 74.39 میلیارد دلار و سرانه تولید ناخالص داخلی آن 6.500 دلار بوده است. همچنین نرخ تورم این کشور در همین سال معادل 4.1 درصد و نرخ رشد تولید صنعتی آن برابر با 3.6 درصد بود. ارزش کل صادرات بولیوی در سال 2015 برابر با 9.5 میلیارد دلار و واردات آن 10.5 میلیارد دلار بوده است. به واسطه سیاست های خردمندانه «اوو مورالس» بولیوی تا سال 2015 به طور میانگین 4.8 درصد رشد ناخالص داخلی داشته است. درنتیجه رشد اقتصادی نسبتا خوب این کشور، سطح فقر از 59 درصد در سال 2005 به 39 درصد در سال 2014 کاهش یافت. با این حال، سطح نابرابری درآمدی در این کشور بالاست و تقریبا نیمی از جمعیت آن از فقر رنج می برند. البته به دلیل شرایط نامساعد بین المللی، رشد تولید ناخالص داخلی از 5.5 درصد در سال 2014 به 4.8 درصد در نیمه اول سال 2015 رسید.

کشور بولیوی به منظور حفظ رشد اقتصادی، همچنان درصدد کاهش فقر بوده و دسترسی به خدمات اولیه را بهبود می بخشد. دولت بولیوی برنامه ملی توسعه اقتصادی اجتماعی 2020-2016 را تصویب کرده است. به موجب این برنامه، دولت مورالس قصد دارد نرخ رشد را در سطح میانگین 5درصد حفظ کند و فقر را از 17 درصد به 10 درصد کاهش دهد. به این منظور، یک برنامه وسیع سرمایه گذاری از منبع درآمدهای حاصل از دوره شکوفایی اقتصادی و نیز سرمایه گذاری های خارجی در دست اجرا دارد. حوزه های سرمایه گذاری شامل زیرساخت، استخراج منابع هیدروکربنی و تولید برق آبی و حرارتی است. همچنین، برنامه توسعه بر افزایش مشارکت بخش خصوصی و سرمایه گذاری خارجی متمرکز است.

اوو مورالیس رشد اقتصادی این کشور در سال ۲۰۱۷ را ۳.۸ درصد اعلام کرده است. بدین ترتیب بولیوی پرچمدار رشد اقتصادی منطقه آمریکای جنوبی محسوب می شود.

تارنمای «تله سور» که به زبان اسپانیائی دیدگاه نیروی های چپ در آمریکای لاتین را منعکس می کند گزارش کرده است که در کنفرانس خبری سال 2017 که در کاخ ریاست جمهوری بولیوی برگزار شده است، مورالس طی سخنانی از جمله دلایل رشد اقتصادی بولیوی را رشد تقاضای داخلی به عنوان عامل اصلی این رشد و هم چنین افزایش بهای جهانی نفت بوده است. او گفته است: با صداقت باید بگویم که سال موفقی را پشت سر گذاشتیم. مدل اقتصادی ما بسیار مهم است نه تنها برای مردم بولیوی بلکه در سطح جهانی. قطعا کشورهایی در منطقه (آمریکای لاتین) هستند که اوضاع اقتصادی بهتری دارند اما نباید فراموش کنیم که آن ها به دریاهای آزاد دسترسی دارند.

رئیس دولت بولیوی، شتاب گرفتن سرمایه گذاری در بخش عمومی در سه ماهه آخر سال ۲۰۱۷ که به وسیله همکاری مشترک بین دولت های محلی استان های مختلف به دست آمده است را از دیگر عوامل مهم رشد اقتصادی بولیوی برمی شما رد.

بسیاری از سازمان های بین المللی نظیر کمیسیون اقتصادی منطقه آمریکای لاتین و کارائیب (اکلاک) ، صندوق بین المللی پول و بانک جهانی، اذعان داشته اند که رشد اقتصادی بولیوی از اکثر کشورهای این منطقه بالاتر بوده است.

«موسسه مطالعات آمریکا»در رابطه با مقایسه مدیریت مورالس در رهبری کشورهای چپ‌گرای این منطقه معتقد است: «عوامل مهمی همچون ثبات و رشد اقتصادی بولیوی، پایداری سیاسی کشور، ارتقای رهبری سیاسی اوو مورالس در بخش‌های مختلف کشور و عدم توانایی مخالفین برای طرح الگویی جایگزین، ملی‌سازی منابع هیدروکربوری و توزیع درآمد حاصله در بین اقشار آسیب پذیر جامعه و اجرای پروژه‌های زیر بنایی از جمله راه سازی، احداث مراکز آموزشی و بهداشتی، ساخت مسکن، تأمین آب آشامیدنی و کشاورزی، آغاز روند صنعتی‌سازی منابع طبیعی، اجرای پروژه‌های تولید برق، ساخت و پرتاب نخستین ماهواره ارتباطاتی بولیوی، اعلام ملی بودن نفت و گاز بولیوی در سال 2006، افزایش رشد اقتصادی 6.7 درصدی در سال 2013 و ثبت رکورد تاریخی آن در بولیوی، افزایش سرمایه‌گذاری دولتی کشور از 600 میلیون دلار در سال 2005 به 6 میلیارد دلار در سال 2014 و .... علاوه بر عوامل یاد شده مواضع ملی و دموکرات دولت مورالیس و همسویی با جریان‌های سوسیالیستی منطقه آمریکای لاتین موجبات محبوبیت و مقبولیت روز افزون او را در داخل کشور و حتی فراتر از مرزهای بولیوی فراهم کرده است. رسانه های خبری اروپا موفقیت مورالس را در جلب توجه و حمایت بخش های زحمتکش جامعه بولیوی از جمله کشاورزان و کارگران بویژه نفت می دانند. وام های دراز مدت، فروش وسائل و ابزار آلات کشاورزی مثل تراکتور و نیز امکان خرید قطعه زمینی که می توان در آن کشت کرد، موجب حمایت اقشار زحمتکش جامعه بولیوی از مورالیس شده است.

تلگرام راه توده:

https://telegram.me/rahetudeh

        پیج فیسبوک راه توده