انتخابات ریاست جمهوری 1400 نزدیک می شود و از هم اکنون شمار بسیاری از چهره های حکومتی خود را آماده نامزدی و حضور در انتخابات می کنند. در میان کسانی که از نامزدی آنان سخن می رود شماری نظامی فعلی یا سابق دیده می شوند که بیشتر آنها چهره‌های تکراری از نوع قالیباف و محسن رضایی هستند که چندین بار در انتخابات مختلف شکست خورده‌اند ولی هربار مانند مهره‌های خیمه شب بازی به میدان می آیند تا دستور از جایی برسد و کنار بروند. کسانی دیگر نیز مانند سردار حسین دهقان وجود دارند که برخلاف دیگر نظامیان کمتر حرف می زنند و به همین دلیل نسبتا برای مردم ناشناخته هستند و نسبت به نامزدهای تکراری بخت بهتری دارند. البته همه اینها بشرطی است که انتخاباتی نسبتا قابل قبول برگزار شود و مردم در آن شرکت کنند.

حضور نظامیان می رود که در انتخابات کنونی یک دو قطبی جدید ایجاد کند که هنوز پیامدها و سرنوشت آن قابل پیش بینی نیست. یعنی دو قطبی انتخابات 1400 ظاهرا دیگر اصلاح طلب و اصولگرا نیست، بلکه نظامی یا غیرنظامی است. این دو قطبی خطرها و امکان‌های خاص خود را دارد که باید بدقت بررسی و درباره آن اندیشیده شود. آیا حضور نظامیان در صحنه موجب وحشت روحانیان خواهد شد؟ یا برعکس شرایط سازش روحانیان و تن دادن آنها به پذیرش یک نظامی که آنها را از آتش خشم مردم نجات دهد بوجود خواهد آورد؟ آیا یک جبهه وسیع و عمومی در مقابل نامزدهای نظامی ایجاد خواهد کرد؟ یا برعکس بخشی از مردم به امید حفظ وحدت سرزمینی کشور و پایان دادن به منازعات پایان ناپذیر از آن استقبال خواهند کرد؟

اینها یک بخش از مسئله است. بخش دیگر مسئله بازی‌های پشت صحنه ایست که در بیت رهبری جریان دارد و کسی از آن خبر ندارد. آیا آنها که امروز جلوی صحنه آمده‌اند قرار است تا پایان در صحنه بمانند؟ یا نقش قالیباف و لاریجانی در انتخابات سال 84 را خواهند داشت، انتخاباتی که با تقلب بسود احمدی نژاد پایان یافت؟ آیا اجازه ورود نظامیان تدبیری است که بیت رهبری‌اندیشیده تا انتخاباتی پرشور برگزار شود بدون آنکه نامزدی که کمترین خواست تغییر داشته باشد در انتخابات اجازه حضور داشته باشد؟ یا وضعی است که شرایط کشور آن را تحمیل کرده و بیت رهبری هم می کوشد خود را با این وضع هم انطباق دهد و هم آن را بسود خود مهار کند؟ آیا رئیس جمهوری قرار است سر کار آید که بی اعتبارتر از مجلس کنونی باشد تا مقدمات جانشینی مجتبی خامنه‌‌ای را بجای پدرش فراهم کند؟ یا آنکه نه نظامی‌ها و نه سیاسی‌ها مجتبی را جدی نمی گیرند؟

می شود پیش بینی کرد که در سایه دو قطبی نظامی و غیرنظامی بار دیگر مسئله برنامه انتخاباتی نامزدها به کنار می رود. در جناح راست حکومتی که خودش به خودش نام اصولگرا داده معمولا بجای برنامه یک سلسله وعده به مردم داده می شود، وعدهایی پوچ از نوع "آوردن پول نفت به سفره مردم" یا "یارانه 500 هزار تومانی" که با دادن آنها می خواهند رای بخشی از مردم را جمع کنند، بدون اینکه هیچ برنامه‌‌ای به آنها ارائه کرده باشند. اگر هم مجلس و شوراهای شهر دستشان باشد و از این نظر خیالشان راحت باشد می توانند مثل سال 88 کودتا کنند و از این جهت نیز نیازی به برنامه ندارند. اصلاح طلبان هم همیشه منتظرند که اول صلاحیتشان تایید شود تا بعد برنامه ارائه دهند. آنها نمی دانند یا نمی خواهند بدانند که برنامه را قبل از رد یا تایید صلاحیت و برای مردم می دهند، نه برای تایید یا عدم تایید در شورای نگهبان. اصلاح طلبان جدی و رادیکال که می توانند برنامه قابل عرضه به مردم داشته باشند که همه فرصت‌های انتخاباتی دو دهه اخیر را برای حضور در صحنه و طرح برنامه‌ها و بردن آنها به میان مردم و قرار دادن آن دربرابر دیگر نامزدها را از دست داده‌اند و فرصت انتخابات آینده را هم از دست خواهند داد. اصلاح طلبان غیرجدی نیز که برنامه‌‌ای برای ارائه ندارند مگر در نفی خطر طرف مقابل. 

به هر صورت شرایط انتخابات 1400 هنوز در مجموع مبهم است و برای همه احتمالات آماده باید بود ضمن اینکه تا زمان برگزاری انتخابات هنوز خیلی مسائل می تواند تغییر کند. بخش مهمی از ابهام‌ها پس از اعلام نام نامزدهای انتخابات روشن خواهد شد ولی آنچه قطعی است آن است که مردم به اهمیت رای خود پی برده‌اند و آن را به پای هرکسی که حکومت خواست نمی ریزند. اگر حکومت بخواهد انتخابات ریاست جمهوری را هم مانند مجلس برگزار کند نتیجه انتخابات هم مانند مجلس یک رئیس جمهور ده درصدی خواهد بود و حتی بی اعتبارتر از نمایندگان کنونی و رئیس آنها.  

تلگرام راه توده:

https://telegram.me/rahetudeh

        پیج فیسبوک راه توده