راشا تودی- ترجمه آزاده اسفندیاری

هنگامی که یک خون آشام دچارضعف و سستی می شود، به دنبال موجودات نا توانی است تا با مکیدن خون قربانی توانایی خود را باز یابد. در این جا می‌توان شیوه رفتار ایالات متحده آمریکا را با ونزوئلا مثال آورد.

ونزوئلا یکی از کشورهای ثروتمند آمریکای لاتین، طی مبارزات مردمی و به قدرت رسیدن شخصیت‌های میهن دوست به استقلال دست یافته است. این کشور توانست در راستای منافع ملی با کشورهای کوبا، چین و روسیه رابطه برابر ایجاد کند. روشی که با تمایلات واشنگتن همخوانی ندارد. به همین مناسبت همواره توسط آمریکا تحت محاصره اقتصادی و فشار های سیاسی قرار گرفته است. طی یک سال گذشته با تشدید تحریم ها، اقتصاد این کشور دچار مشکلات مضاعف شده است. سپرده های مالی و ثروت دولت و شرکت های ونزوئلا از طرف واشنگتن مصادره شده‌ اند و سازمان سیا به عملیات خرابکارانه در این کشور شدت بخشیده است. دولتمردان کاخ سفید سعی فراوان کردند تا یک رئیس جمهور دست نشانده خود را به جای رئیس جمهور منتخب مردم به این کشور تحمیل کنند. از سویی دیگر، با همه امکانات از طریق خاک کلمبیا تلاش کردند تا با کودتا بر این کشور حاکم شوند اما ارتش و مردم ونزوئلا با حمایت از دولت خود به مقابله با کودتاچیان برخاستند و مزدوران را از خاک خود تار و مار کردند.

از سویی آمریکا، رئیس جمهور و دولت ونزوئلا را به تجارت مواد مخدر و ارسال کوکائین به ایالات متحده، جهت تضعیف سلامت مردم این کشور متهم کرده است. تنها می‌توان جواب این اتهام سخیف را با یک لبخند تلخ پاسخ گفت.

ایالات متحده آمریکا اصلی‌ترین توزیع کننده مواد مخدر در جهان است. اکنون بیست سال از اشغال کشور افغانستان توسط آمریکا و متحدین این کشور می گذرد. طی این مدت تولید مواد مخدر به بالا ترین سطح خود رسیده است. هواپیما های وابسته به سازمان سیا، مواد مخدر را به بزرگترین پایگاه نظامی آمریکا در اروپا ( کرزوو که در اشغال این کشور است) می‌برند و از آنجا به مافیای آلبانی تحویل می‌دهند و سپس در سراسر اروپا توزیع می شود. بخش دیگر فعالیت سیا پخش و توزیع تریاک و هروئین در آسیای میانه است و از آنجا به روسیه فرستاده می شود. نتیجه این عمل تبهکارانه پخش مواد مخدر، اعتیاد میلیون‌ها انسان به این مواد خانمان سوز است.

دستیابی امپراتوری انگلو- آمریکا به حربه مواد مخدر به قرن نوزدهم میلادی می رسد. آن‌ها توانستند میلیون‌ها شهروند چین را بوسیله تریاک معتاد کنند و ثروت آن ها را به یغما ببرند. طی دوران طولانی روح و روان صد ها میلیون چینی را نابود کردند تا سر انجام با انقلاب رهایی بخش و به قدرت رسیدن حزب کمونیست این کشور مائو تسه دون، رهبر فقید این کشور با سازماندهی هوشیارانه و سخت توانست خلق های چین را از بلیه مواد مخدر نجات دهد.

بهانه قرار دادن مواد مخدر توسط واشنگتن جهت سرکوب کشورهای مخالف، امر جدیدی نیست. در اواخر دهه 80 و آعاز دهه 90 قرن گذشته، پاناما به رهبری رئیس جمهور مانوئل نوریگا، توانست کانال پاناما را تحت کنترل کشور خود قرار دهد. در آن زمان بخت با نوریگا یار گشت و جیمی کارتر رئیس جمهوری آمریکا پذیرای تصمیم رئیس جمهور پاناما شد. پس از چند سال رونالد ریگان، هم مرام و هم مسلک دونالد ترامپ، به قدرت رسید و تصمیم به کنترل مجدد کانال پاناما توسط واشنگتن گرفت.

ایالات متحده نوریگا را متهم به دست داشتن در امر قاچاق مواد مخدر کرد و به همین بهانه چتربازان ارتش آمریکا، کشور پاماناما را اشغال کردند. در نتیجه دهها هزار نفر از مردم این کشور توسط نظامیان متجاوز کشته شدند و نوریگا را نیز دستگیر کردند و در آمریکا به زندان انداختند و در همان جا در گذشت.

حال ترامپ، با تأسی از سلف خود ریگان، با همان بهانه‌های واهی قاچاق مواد مخدر، در سودای لشگر کشی به ونزوئلا است.

زمان تغییر کرده است و امکان شکست طرح اشغال ونزوئلا توسط آمریکا وجود دارد. حمله نظامی به کشور پاناما و اشغال این کشور آغاز یک دوران جدید- جهانی بدون روسیه بود. سال 1985 ادوارد لیمونوف، شاعر و نویسنده روس، نوشت: اگر روسیه نابود شود چه بر سر جهان خواهد آمد. طبق پیش‌ بینی او اولین اقدام ایالات متحده آمریکا اشغال کشور مکزیک خواهد بود. هر چند طبق تعبیر لیمونوف، مکزیک اشغال نشد اما فقط نام کشور ( پاناما) تغییر کرد. اشغال پاناما سرآغازی از حمله نظامی به دیگر کشورها بود.

فتح پاناما در سیاه ترین زمان، یعنی در دوران گورباچف، اتفاق افتاد. اگر حل بحران موشکی کوبا، پیروزی مردم ویتنام…همین طور گرفتار نشدن نیکاراگوئه به سرنوشت پاناما از یک دوران خاص حکایت دارد، دوران وجود اتحاد شوروی که میدان را برای یکه تازی آمریکا خالی نگذاشته بود.

شرایط جهانی و زمان نشان داد که صلح جهانی نیازمند روسیه ای مقتدر و قوی است. پناه بردن گورباچف به دامان غرب خصوصا به ایالات متحده و تن دادن به هژمونی آن‌، شرایط را برای اشغال نظامی بغداد، کابل، شرق برلین، اوکیناوا و استونی فراهم کرد. هیچ حاکمیتی در جهان احساس امنیت نداشت. ضمن این که کشورها مجبور بودند پول‌های منابع زیر زمینی خود را به دلار آمریکایی تبدیل کنند.

در حال حاضر جهان شاهد تغییرات بنیادین است. روسیه با رهبران سرنوشت ساز خود قاطعانه به جایگاه گذشته خود برگشته است. ارتش قدرتمند و دیپلماسی خردمند این کشور وارد میدان شده اند. واشنگتن بیهوده بر این تصور می‌باشد که می تواند ونزوئلا را همچون پاناما تسخیر کند. ارتش این کشور در کنار مردم از دولت قانونی مادرو حمایت می‌کند. کوبا با بهترین و زبده ترین سربازان جهان آماده دفاع از استقلال ونزوئلا است. بمب افکن های استراتژیک روسیه راهی ونزوئلا هستند. از همه مهم تر، تجربه همسایه های ونزوئلا به مردم این کشور ثابت کرده است که  مداخله آمریکا جز تباهی ارمغان دیگری برای آن‌ها در بر ندارد. به همین دلیل آماده اند تا از استقلال کشور خود دفاع کنند.

امید واریم واشنگتن به این نتیجه رسیده باشد که فصل دخالت های نظامی در دیگر کشورها به سر رسیده است. روسیه دیگر این اجازه را نخواهد داد و بیش از این تحمل نخواهد کرد که آمریکا  کشور های دیگر را اشغال کند. دنیایی که روسیه در تصمیم گیری های آن نقشی نداشته باشد، چنین دنیایی، همان‌طور که ولادیمیر پوتین تأکید کرد جهان مورد نظر ما نیست.

https://russian.rt.com/opinion/733210-shamir-ssha-venesuela-maduro-presledovanie

تلگرام راه توده:

https://telegram.me/rahetudeh

        پیج فیسبوک راه توده