کم اطلاع ترین ایرانی – حتی در میان نسل بعد از انقلاب- با خواندن اخبار رسمی و منتشر شده سال 54 متوجه بحرانی می شود که مانند بهمن از قله ثباتی که شاه تصور آن را داشت سرازیر شده بود. این بهمن کمتر از سه سال بعد به دامنه (خیابان ها) رسید و شاه و رژیم را با خود برد. سال 54 درحالیکه اعدام و ترور سیاسی در تهران و برخی شهرها همچنان ادامه داشت ( دو سازمان چریک های فدائی خلق و مجاهدین خلق) و زندان ها از زندانیان سیاسی پر بود، شاه در سفر به امریکا در یک مصاحبه گفت: زندانی سیاسی نداریم! درست شبیه استدلالی که در جمهوری اسلامی می شود و درست همان ثباتی که شاه هم به آن اطمینان داشت.

در آن سه سالی که به انقلاب انجامید، تولید خوابیده و هنوز با استفاده از پول باد آورده نفت واردات ادامه داشت، گرچه دیگر نه مثل گذشته، بلکه لنگان لنگان.

حاشیه تهران و برخی شهرهای بزرگ ایران بتدریج از جمعیت ورم می کرد. آنها روستائیان بی پناهی بودند که در جستجوی کار و نان خود را به حاشیه شهرها رسانده و دو سال بعد به موتور انقلاب 57 تبدیل  شدند. در آن سه سال آخر رژیم شاه، بنادر ایران ظرفیت تخلیه کالاهای وارداتی را نداشت. همین پول بادآورده بزرگترین فساد مالی را در دستگاه حکومتی موجب شده بود و این همان بلائی است که از دوران احمدی نژاد به بعد گریبان جمهوری اسلامی را گرفت و مانند آوار بر سر مردم ایران فرود آمد.

کانون فساد در راس حاکمیت و خود دربار شاه قرار داشت. مبارزه با باصطلاح گرانفروشی جای تغییر جهت گیری اقتصادی کشور را گرفت. سرمایه داری وابسته و تجاری که سر نخ آن در دربار بود و بسیاری از ژنرالهای ارتش را نیز به کام خود کشیده بود، به جان سرمایه داری نیمه ملی افتاد. دستگیری سرمایه داران داخلی بعنوان رقیب سرمایه داری وابسته (کمپرادور) آغاز شد. شاه می دید که تا زیر گوشش در دربار، رشوه و فساد و اختلاس راه یافته، اما چون خود آلوده به این فساد و رشوه های بین المللی نفتی و پورسانت های خرید نظامی بود، چشم بر واقعیت می بست. فساد مالی سپهبد و ارتشبد و سرلشکر فاش می شد اما آب از آب تکان نمی خورد. حتی نام سپهبد ایادی، پزشک مخصوص او بعنوان یکی از سرنخ های فساد مالی رژیم اعلام  شد اما ایادی همچنان پزشک ویژه در کنار شاه باقی ماند و سرانجام نیز همراه او از ایران فرار کرد.

آنها که در این 40 سال خود را فریب داده و سقوط رژیم شاه را تبانی امریکا و انگلیس میدانند و یا با اشاره به وضع کنونی جمهوری اسلامی می گویند "گذشته بهتر بود"، حتی یکبار هم این اخبار را صادقانه مرور نکرده و نمی کنند تا بدانند ریشه انقلاب و سقوط در کجا بود. همانگونه که حاکمیت و قدرت در جمهوری اسلامی در خواب غفلت است و از دیدن چهره واقعی خود در آینه حوادث و رویدادها می گریزد.

در همان سال 54، شماری زندانی مشهور سیاسی (8 زندانی) را ساواک به تپه های اوین برده و به رگبار مسلسل بست. آنقدر جنایت در جمهوری اسلامی شده که آن نوع اعدام ها و حوادث در پشت این حوادث قرار گرفته است، اما جنایت در جمهوری اسلامی هرگز نباید بهانه ای شود برای فراموش کردن آن جنایات و رویدادهائی که هر کدام به نوبه خود انقلاب 57 را شکل بخشیدند.

فرو ریختن سقف فرودگاه مهرآباد تهران، یک فاجعه بود. فاجعه ای که بیش از 400 قربانی گرفت. شرکت خارجی سازنده سالن فرودگاه مقصر اعلام شد اما آن دست هائی که در دربار شاه رشوه گرفته و با آن شرکت ها قراردادها را بسته بودند فاش نشدند. مطبوعات با زیرکی به بذل و بخشش های شاه به کشورهای غربی و حتی پادشاه کشوری مانند اردن هاشمی و یا به پادشاه سرنگون شده افغانستان (ظاهر شاه) که در ایتالیا زندگی می کرد و... نوشتند. مطبوعات با زبان بی زبانی می نوشتند که 7 میلیارد دلار پول نفت را شاه به باد داده است. شاه نیز همان روشی را برای مقابله با قاچاق مواد مخدر و معتادان اتخاذ کرده بود که بعدها در جمهوری اسلامی دنبال شد: اعدام رقیب مافیای مواد مخدر که خواهر او "اشرف" در راس آن بود. شاه نیز همان روشی را با اوباش و چاقوکش هائی که خودسر بودند و نه در کنار شعبان جعفری های مطیع دربار، همان کرد که در جمهوری اسلامی می کنند. همین اوباش در انقلاب در شهرهائی که تبعیدگاهشان بود شبکه های اوباش را درست کرده و درکنار مساجد قرار گرفتند و شدند بخشی از نیروی روحانیون در انقلاب 57.

حیرت آور است این تشابه رویدادها. از انقلاب مشروطه تا انقلاب 57 و سپس از انقلاب 57 تا همین روزهائی که در آن هستیم.

تلگرام راه توده:

https://telegram.me/rahetudeh

        پیج فیسبوک راه توده