درباره شرایط اجتماعی در کره شمالی، رسانه های غربی زیاد داد سخن گفته و از فقر و محرومیت می گویند، بی آن که کوچکترین گزارشی از وضع مردم، بویژه کارگران در کره جنوبی منتشر کنند. به همین دلیل گزارش زیر را برای ترجمه از نشریه اومانیته چاپ فرانسه انتخاب کرده ام.

«شاید عجیب بنظر برسد که یک لقمه نان (یک کیسه ساده رشته فرنگی) میتواند صلح و یا شورش اجتماعی را در کشوری آغاز کند. بعد از مرگ یک کارگر 24 ساله «کیم یونگ کین» در 11 دسامبر 2018 دریک معدن زغال سنگ در کره جنوبی (امپراطوری «رامیون » نوعی رشته فرنگی خشک شده در حال رونق است). کره جنوبی با مصرف 74.1 بسته برای هر فرد در سال یکی از بزرگترین مصرف کنندگان رشته فرنگی در جهان است. بسته ارزان قیمت رشته فرنگی خود سمبل فقر، بی ثباتی و استثمار در کشور است. کیم یونگ کین کارگر معدن زغال سنگ مانند هموطنانش یک مصرف کننده بزرگ بود. در واقع این تنها وعده غذای او در روز بود. دستمزد ناچیز او اجازه نمیداد تغذیه شایسته ای داشته باشد. پس از مرگ او  پلیس در کوله پشتی کیم یک چراغ قوه شکسته و سه بسته رشته فرنگی یافت. با وجود آنکه کیم جان خود را در معدن از دست داد، اما به دلایل اقتصادی کارفرمایان شرکت ترجیح دادند از ایجاد امنیت در معدن خوداری کنند. از سال 2010 این پانزدهمین قربانی در معدن زغال سنگ «کواپو» است. و کارفرما فقط 4 حادثه مرگ را اعلام کرده است. کارگران کره جنوبی اکنون در تلاش برای تغییر شرایط کار در محل کارشان می باشند. کیم در میان 97 در صد از مردم کره در تلاش برای استخدام تمام وقت دربخش خدمات عمومی بود که با شکست مواجه شد. کشوری که نرخ بیکاری در میان جوانان 9.4 درصد است و این بالاترین سطح بیکاری از سال 1999 است. کیم با دو مدرک مهندسی  موفق نشد کاری در سطح تحصیلات خود پیدا کند. او فقط  با سه ساعت آموزش ایمنی در کارگاه معدن زغال سنگ استخدام شد. آموزشی که برای کار در معدن کافی نیست. کارگران کره جنوبی که با دستمزدی معادل 1300 یورو بدون مزایای اجتماعی در معادن کار می کنند مجبورند هزینه چراغ قوه و کلاهخود را هم خود بپردازند. دستمزد کارگران موقت اجازه نمیدهد که آنها به درستی تغذیه کنند و با بلعیدن رشته فرنگی «رامیون» و یا غذای خریداری شده از دستگاههای اتوماتیک شکم خود را سیرمی کنند. با کشته شدن 1000 کارگر در سال، کره جنوبی در رده بالاترین میزان مرگ و میر در محل کار در کشورهای عضو سازمان همکاری و توسعه اقتصادی « او .ث. د .ای» است. یعنی 76 در صد از کارگران موقت در شرایط خطرناکی کار می کنند. اتحادیه کارگران علیه صرفه جویی کارفرمایان  در امنیت محل کار کارگران بارها به آنها هشدار داده اند و حتی دولت را محکوم کردند که شیوه های فعالیت شرکتها را نادیده میگیرند. در ماه اکتبر کیم تازه ترین قربانی  معدن زغال سنگ در یک کمپین رسانه ای برای بحث در مورد لغو قوانین «غیر منصفانه » و گسترش قراردادهای استخدام موقت و کوتاه مدت خواستار دیدار با رئیس جمهور شده بود. رئیس جمهور قول داده بود «اشک کارگران مضطرب را خشک میکند»، اما مانند گذشته در مورد سرنوشت کارگران بی تفاوت است. یکی از رهبران حزب کارگران کره جنوبی اعلام کرد «مرگ کیم کارگر جوان بار دیگر مردم ما راعمیقا اندوهگین کرد. این ماهیت واقعی جامعه ما را نشان میدهد». در پایان ماه دسامبر نمایندگان چپ مجلس موفق به تصویب اصلاحیه قانون امنیت صنعتی شدند. هدف آنها پذیرش مسئولیت لازم کارفرمایان در کارخانه ها و بهبود شرایط کار کارگران  بود. به دعوت کنفدراسیون اتحادیه کارگران کره اکنون در سراسر کشور حرکتی آغاز شده است که خواستار پایان دادن به استفاده از قراردادهای موقت برای مشاغل خطر آفرین است. نسل جوان نقش چشمگیری در این جنبش اجتماعی دارند.  

ادبیات و فرهنگ سینمای کره جنوبی پر از مراجع به «رایمون » رشته فرنگی است سوپی که وجود گوشت در آن یک توهم است. توهمی که اکنون یک سمبل در جامعه است.  این غذا در ژاپن متولد شد و در سال 1936 به شبه جزیره کره وارد شد.  پس از جنگ کره ایالات متحده از گرسنگی متحد خود کره جنوبی برای فروش تولید مازاد گندم خود بهره برداری کرد و دولت صنایع غذایی را تشویق به تولید این غذای فقیرانه کرد. در طول سال 2000 در کادر بخشی از سیاست «طلوع خورشید» این محصول حتی یکی از ابزار همکاری میان دو کره شد. کشتی های باربری مملو از کیسه های رشته فرنگی روانه منطقه صنعتی کائو سونگ در کره شمالی میشدند و شرکتهای کره جنوبی با توزیع این محصول غذای به کارگران کره شمالی در هزینه دستمزد کارگران صرفه جوئی میکردند.»

.https://www.humanite.fr/asie-en-coree-du-sud-les-nouilles-de-la-revolte

        پیج فیسبوک راه توده