روز بیست و چهارم ژوئن همزمان با برگزاری مراسم هفتاد و پنجمین سال پیروزی اتحاد شوروی بر آلمان نازی، در میدان سرخ مسکو، در "دنباس" جمهوری خود مختار شرق اکراین، نیز مراسمی به همین مناسبت برگزار شد.

با وجود ادامه گلوله باران و گرفتن قربانی توسط حکومت اکراین در دنباس، مردم جمهوری های خلقی دونتسگ و لوگانس مصمم هستند تا سرنوشت آینده خود را در سر زمین اجدادی خود رقم بزنند، نه آنکه اراده کیف به آنها تحمیل شود. مردم دنباس خود را روس می‌دانند و به همین مناسبت از گذشته تاریخی خود و هم سرنوشت بودن با مردم روسیه در مقابل فاشیست ها و ناسیونالیست های وابسته به اردوگاه سرمایه داری در اکراین دفاع می کنند.

با شیوع کروناویروس در منطقه و در هماهنگی با مردم روسیه، مبارزه با این بیماری آغاز شد. به مناسبت صد و پنجاهمین سال روز تولد لنین، مراسم بزرگداشت بنیان‌گذار کشور شوراها جشن گرفته شد، تعطیلات و جشن های ماه مه و روز زبان روسی توامان با مردم روسیه بر گزار گردید. همزمان با مراسم رژه و نمایش‌های نظامی در میدان سرخ مسکو، در جمهوری های دنباس نیز نیروهای نظامی و شرکت کنندگان در جنگ دوم جهانی با مارش پیروزی رژه رفتند. در این مراسم بیش از صد ها واحد تجهزات نظامی از جمله شانزده واحد از تجهیزات جنگ کبیر میهنی قدرت نمایی کردند.

لئونید پاسینک، رئیس جمهور جمهوری مردمی "لوگانسگ" در مراسم بزرگداشت پیروزی مردم اتحاد شوروی گفت، در جمهوری ما خانواده‌ای نیست که در جنگ بزرگ میهنی تلفات نداده باشد. امروز نیز ما با نیروهای شبه فاشیست حاکم بر اکراین که از سال 2014 جنگ را آغاز کردند مواجه می باشیم. ما اطمینان داریم نیروهای متجاوز قادر به در هم شکستن اراده مردم ما نیستند و قله‌های جنگ نا برابر را ما فتح خواهیم کرد.

در دونتسک نیز مراسم سالگرد پیروزی بر فاشیسم همزمان با انجام رژه در میدان سرخ مسکو و لوگانسگ بر گزار شد. در این مراسم دنیس سننکو، ژنرال نیروهای انتظامی پس از دیدن سان از رژه نظامی، در سخنانی اظهار داشت: در جنگ کبیر میهنی، از منطقه دنباس نزدیک به نیم میلیون نفر از ساکنان این منطقه در جنگ شرکت کردند و تنها تعداد اندکی از آنان زنده از جبهه ها برگشتند. در همین منطقه تعداد 275 نفر موفق به دریافت مدال قهرمان اتحاد شوروی شدند.

ویژگی بارز برگزاری مراسم سالروز پیروزی بر فاشیسم آلمان در دنباس، به اهتزاز در آمدن پرچم سرخ و دیگر سمبل های اتحاد شوروی، پرچم و نماد پیروزی، پرچم جمهوری های خلق لوگانسگ و دونتسک، مارش های نظامی ارتش های اتحاد شوروی و روسیه بود. شکل راهپیمایی ها و سرود های زمان اتحاد شوروی به نحو برجسته ای سازماندهی شده بود.

در دنباس مردم و رهبران آن‌ها طی تاریخ به اشکال مختلف پیوند خود را با روسیه به اثبات رسانده اند و خواهان آن هستند تا رهبران روسیه هویت واقعی آنان را به رسمیت بشناسند. آیا رهبران کرملین چنین اراده ای را از خود بروز خواهند داد؟

 در ارتباط با حوادث منطقه دنباس و اکراین، روزنامه ساویتسکایا راسیا از گنادی زوگانف، رهبر حزب کمونیست روسیه در خواست کرد تا نظر خود را در ارتباط با حوادث شرق اکراین ابراز کند. زوگانف چنین پاسخ داد:

مردم جمهوری های خلقی دنباس در فضای معنوی، سیاسی و مردمی فدراسیون روسیه زندگی می کنند. هر دو جمهوری لوگانسگ و دونتسک، سال‌ها است منتظر به رسمیت شناخته شدن و پیوستن به فدراسیون روسیه به عنوان بخشی از کشور ما هستند. لذا بر کسی معلوم نیست چه زمان این تصمیم اتخاذ خواهد شد؟ به رسمیت شناختن دنباس یک امر ضروری و حیاتی مردم ما می باشد.

اولاً، باید بپذیریم که کیف توسط « باندراها» و همدستان آن‌ها آشغال شده است. من اکراین را کشوری می‌دانم که توسط افرادی که از روسیه و دیگر اقوام اسلاو نفرت دارند اداره می شود.

دوم، ما باید تمام تلاش خود را بکار ببریم تا سازمان نظامی ناتو در اکراین استقرار نیابد، چرا که تهدیدی مستقیم برای روسیه خواهد بود.

سوم، هر ملتی حق دارد بر سرنوشت خویش حاکم باشد. جمهوری های دنباس سال‌ها پیش با رأی مردم، عدم وابستگی و استقلال خود را از کیف اعلام داشتند. اگر برای من امکان‌ پذیر بود، بدون تردید استقلال آن‌ها را به عنوان جمهوری های مستقل به رسمیت می‌شناختم و در صورت تمایل مردم آنجا با آرامش در چارچوب فدراسیون روسیه می پذیرفتم.

تنور جنگ در آن منطقه همچنان داغ است و کیف، آنجا با آتشباری از مردم بطور روزمره قربانی می گیرد. فکر می‌کنم برای پایان دادن به تجاوز و کشتن شهروندان آن منطقه نیاز به تصمیم های سخت و دشوار داریم.

 در کیف همچنان نواهای شوم سر داده می شود. از آن جمله ممنوع کردن زبان روسی برای شهروندان اکراین. این در حالی است که بیش از هشتاد در صد مردم در زندگی روزانه، به روسی صحبت می کنند. بیش از نیمی از جمعیت آنجا زبان روسی را یک زبان بومی می‌داند و حکومت با یک فرمان این زبان را ممنوع اعلام می کند.

باندراها و همدستانشان با تفرقه افکنی در حال ارائه و اجرای قوانینی هستند تا به دشمنی با روسیه تدوام بخشند و کوره جنگ برادر کشی همچنان داغ نگه داشته شود.

من واقعاً امیدوار بودم با آمدن ولادیمیر زلنسکی، در صدر حکومت اکراین، از تجارب چند سال گذشته بهره گیری کند و با توسل به عقلانیت حداقل به جنگ بی حاصل نقطه پایان بگذارد. متأسفانه او نیز راه پراشنکو رئیس جمهور سابق را در پیش گرفت و برای صلح در اکراین قدمی بر نداشت.

تلویزیون اکراین از صبح تا شام با برنامه‌های معین، نفاق افکنی می کند. در ادامه این تبلیغات زهرآگین باید توجه داشت چه نیروهایی بر طبل جنگ می کوبند، دستور تخریب صادر می کنند و چه نیروهایی در ارتش اکراین به عنوان مشاور در حال انجام وظیفه هستند و سلاح در اختیار آن‌ها قرار می دهند. ما مردم اکراین را برادران خود می‌دانیم و وظیفه داریم مشکلات آن‌ها را درک کنیم و بفهمیم که دچار مشکلات پیچیده‌ای شده‌ اند و نیاز به کمک دارند. این همان موضوعی است که ما باید از آن نتیجه بگیریم و به راه حل بیاندیشیم.

در کشور ما متأسفانه الیگارش های حاکم، حساب جیب و امکانات بانکی خود را مد نظر دارند و موضوعی به نام برادری و اتحاد برادرانه در مخیله آن ها نمی گنجد.

به باور من بدون همکاری و به هم پیوستگی و بهره گیری از توانایی‌های اکراین، بلاروس و روسیه ما نمی‌توانیم در قرن بیست یکم جای شایسته خود را در جهان باز یابیم. کاری که مدت ها قبل رهبران، اندیشمندان پیشرو باید اراده خود را برای همبستگی برادرانه بکار می گرفتند.

 http://www.sovross.ru/articles/1991/49141

        پیج فیسبوک راه توده