بحران بیماری کرونا در ایران لجن دهه ها مردم ستیزی، بی تدبیری، خودی و غیرخودی، فساد، بی برنامگی، حاکمیت اقتصاد رانتی و تجاری، ملوک الطوایفی، تبلیغ شبانه روزی خرافات، برکشیدن چاپلوس ها و خالی کردن مدیریت ها از میهندوستان صادق و کارآمد، رواج دروغ و پنهانکاری، اهمیت ندادن به خواست و به جان مردم، تبدیل کردن برخورد نظامی و اطلاعاتی و سرکوب و زندان به یگانه راه حل همه بحران‌ها، و ده‌ها و ده ها پدیده اسفناک دیگر را بر روی آب آورد. نتیجه همه اینها بی اعتمادی و بی اعتنایی مردم به حکومت است که این روزها در بحران بیماری کرونا به اوج خود رسیده است.

حکومت مردم را مقصر گسترش بیماری کرونا معرفی می کند که به گفته آنها دستورات بهداشتی برای قرنطینه خانگی را رعایت نمی کنند و به مسافرت می روند. ولی مردم نمی فهمند چگونه در اداره، در بانک، در مغازه‌ها، یا با ایستادن در اتوبوس سینه به سینه دهها تن دیگر کرونا نمی گیرند ولی سوار بر خودرو خود در جاده‌ها در خطر قرار می گیرند. حتی در اینجا هم مردم از رفتار حکومت جز بی صداقتی و دروغ و پنهانکاری و مسئولیت ناپذیری چیزی دیگر درک نمی کنند. 

تبلیغ حکومت برای مقابله با کرونا همان پرگویی‌های همیشگی است. یعنی هرکس خود مسئول خویش است. به همان شکل که اشتغال، آموزش، سلامت مردم به خودشان واگذار شده که هرکس به هر شکل که می تواند ولو با دست کردن در جیب دیگران خود را نجات دهد، در بیماری کرونا نیز هرکس باید خود را با قرنطینه کردن در خانه نجات دهد. ولی هیچکس تا به امروز توضیح نداده که مردمی که در خانه قرنطینه می شوند نان و خوراک خود را چگونه تامین کنند و مخارج زندگی آنان را چه کسی خواهد داد؟ بنابراین شعار قرنطینه خانگی جز یک شعار توخالی و بی محتوا برای اکثریت مردم نیست.

تبلیغات حکومت که می خواهد گناه گسترش کرونا را به گردن مردم بیاندازد تا چه زمان کارآیی خواهد داشت؟ شاید بخشی از قشرهای متوسط و مرفه جامعه بتوانند این تبلیغات را جدی بگیرند و آن را باور کنند ولی تهیدستان و کارگران و حقوق بگیران و بخش مهمی از کسبه خرد که اکثریت بزرگ مردم را تشکیل می دهند برای این تبلیغات تره هم خرد نمی کنند و همین‌ها هم هستند که بیش از همه در خطر بیماری قرار دارند و ناگزیر خطر را به کل جامعه و کشور گسترش می دهند. این تبلیغات اکنون روی خانواده‌های زحمتکش فشار مضاعف وارد می کند. از یکسو برای تامین معاش روزانه باید کار کنند و از خانه خارج شوند و خود و همسر و فرزندانشان را در خطر قرار دهند و روزهای پراضطرابی را بگذرانند، هم نمی دانند در صورت بیماری بر سرخانواده شان چه خواهد آمد و چه فردای دردناکی خواهند داشت، و بالاخره مسئول "بی مبالاتی" و گسترش بیماری هم معرفی می شوند. زمانی که بیماری بطور گسترده وارد این خانواده‌ها و میلیون‌ها تن حاشیه نشین شهرها شود که بسیاری از آنها از آب اشامیدنی سالم هم محروم هستند و کمترین امکانات بهداشتی ندارند باید منتظر چه حوادثی بود؟

شاید انتظار دارند که ستاد مدیریت بحران با بودجه 29 میلیارد تومانی آن (که از بودجه کاروان های راهیان نور کمتر است) برای مقابله با کرونا کاری انجام دهد، در حالیکه از احمد جنتی و سپاه 600 هزار نفره شورای نگهبان که کار تجسس در زندگی مردم و رد و تایید صلاحیت‌ها را دارند کسی در میدان نیست. از طلبه‌هایی که جامعه مصطفی سالی 350 میلیارد تومان و حوزه علمیه 897 میلیارد تومان بنام آنها می گیرد و سپاه راه پیمایی‌های حکومتی را تشکیل می دهند نیز کسی سراغی ندارد. از بسیج ده میلیونی و فرماندهان آن و امثال سردار ذوالقدر و سردار جعفری و نقدی هم خبری نیست.  آیا برای مقابله با اشوب و آشفتگی‌ها بعدی می خواهند به آنها اتکا کنند؟ یا خود در این خیال هستند که با رفتن کشور به سوی آشوب و هرج و مرج حالت فوق العاده اعلام کنند و حکومت را بدست گیرند؟ یا منتظرند بیماری، کشتار و تلفات خود را بر جای گذارد و به روزهای پایانی نزدیک شود تا مانند قهرمان وارد میدان شوند و پایان آن را به خود نسبت دهند؟

در حالیکه فرصت طلب‌ها و خودی‌های پروار شده به ویلاهای خود پناه برده اند و در فکر جایگاه و سهم خود در دوران پس از کرونا هستند، همین اکثریت مردم غیرخودی، پزشکانی که صلاحیت نمایندگی در انتخابات نظام پزشکی را ندارند، پرستاران و بهیاران و کارگرانی که نمایندگان آنها در زندانها هستند، و بالاخره سازمان‌های مدنی و مردم نهاد زیر شدیدترین فشارهای حکومتی و بسیاری از توده مردم عادی که هر روز زیر فشار تحقیر نهادهای امنیتی و امر به معروف و آتش به اختیارها هستند که در وضع کنونی بار اصلی مقابله داوطلبانه و فداکارانه با بیماری را بر دوش می کشند. به همه آنان باید درود فرستاد و برایشان آرزوی سلامت کرد.

تلگرام راه توده:

https://telegram.me/rahetudeh

        پیج فیسبوک راه توده