گهگاه از ما سئوال می شود که چرا به فلان مطلب در فلان سایت اینترنتی که مرتبط با نظرات ومقالات راه توده است پاسخ نمیدهید و یا چرا در بحث هائی که روی فیسبوک ها راه می افتد ورود نمی کنید؟ و یا چرا مانند دیگران و به شیوه آنها از کاستی های روحانی انتقاد نمی کنید و ....

پاسخ ما به  این دوستان اینست که گاه مسایلی مطرح می‌شود که در صورتی که بطور دقیق چارچوب آنها روشن نشود می‌تواند به جدل‌‌های بیهوده و بی حاصل بیانجامد. در حالیکه هر بحثی برای یافتن راهکار است. از کسانی که علیه روحانی شمشیر از رو بستند و تقسیم قدرت و موانع را در جمهوری اسلامی نادیده گرفتند باید پرسید که راهکار شما چیست؟ ما به سهم خود در راه توده و به سبک و مشی خود از کاستی ها و اشتباهات دولت روحانی انتقاد کرده و می کنیم اما نه آن که با مخالفان داخلی دولت هم زبان شده و شعار سرنگونی دولت را بدهیم. از این منتقدان راه توده باید پرسید که راهکار شما چیست؟ باید هر انتخاباتی را تحریم کرد؟ باید جنبش اصلاحات و تغییرات را بی چشم انداز و محکوم و تمام شده محسوب کرد؟ در برابر دولت روحانی باید موضع براندازی میداشتیم و یا داشته باشیم؟ اگر منظور چنین است، مشی و روش ما اینگونه نیست و اگر راهکارها چنین نیست و این اعتقاد وجود دارد که مبارزه‌ای که درحاکمیت جریان دارد بازتاب مبارزه‌ای است که در جامعه وجود دارد و در این مبارزه چاره‌ای جز این نیست که از یک جریان حتی اندکی مترقی تر در برابر یک جریان ارتجاعی تر پشتیبانی کرد، در اینصورت اختلافی وجود ندارد که بر سر آن وارد بحث شویم و وقتی را که باید صرف تدوین و تنظیم و انتشار راه توده کنیم صرف این بحث ها کنیم و سرانجام آنها که طرف بحث اند بروند دنبال کار و زندگیشان و ما بمانیم و نشریه ای که باید منتشر کنیم و وقتی که از کف داده ایم.

ما معقتدیم که دوران تاریخی که با انقلاب 57 در کشور ما آغاز شده هنوز به پایان نرسیده است. در این مفهوم انقلاب 57 شکست نخورده و پایان نیافته است. عمده ترین هدف و محتوای این انقلاب عبارت بود از تامین استقلال کشور و برقراری آزادی‌‌های دموکراتیک، یعنی همان چیزی که بدان انقلاب ملی و دمکراتیک می‌گویند. ما در این عرصه‌‌ها به هیچوجه نمی‌توانیم بگوییم که به گذشته و به عصر سلطنت بازگشته ایم، همانگونه که نمی‌توانیم مدعی آن باشیم که استقلال و آزادی در ایران تثبیت شده است. در هر دو این زمینه‌‌ها نبرد در جامعه و در حکومت همچنان ادامه دارد. سیاست اتحاد و انتقاد و مبارزه که حزب توده ایران در برابر انقلاب 57 مطرح کرد و اکنون کفه ترازوی آن بشدت به سود انتقاد است برای یک روز و دو روز و یک سال و دو سال نبود، برای یک دوران تاریخی بود. همه تجربه 41 سال گذشته نشان می‌دهد که این سیاست فاقد جایگزین است و هر زمان که این واقعیت نادیده گرفته شده حاصل آن اشتباهات سنگین بوده است. ما همانگونه که نمی‌توانستیم در برابر دولت بازرگان و بنی صدر و رجایی و موسوی بی تفاوت باشیم و مخالفان و موافقان آنان را با یک چوب برانیم، بعدها هم نمی‌توانستیم و نمی توانیم در برابر دولت‌‌های هاشمی و خاتمی و احمدی نژاد و روحانی بی تفاوت می ماندیم و خود را از موضعگیری و شرکت در مبارزه یکی علیه دیگری برکنار نگاه میداشتیم. بنابراین واقعیت کشور نشان داده که هیچ راهکار دیگری جز حضور در نبرد جناح‌‌های حکومتی – که بازتاب نبرد و مقاومت های طبقات مختلف مردم در درون جامعه است- وجود نداشت و همچنان و هنوز وجود ندارد.

کسانی که خلاف این را می گویند می‌توانند نظر خودشان را داشته باشند و ما دلیلی نداریم که بخواهیم وارد بحث هائی شویم که در نهایت نتیجه عملی ندارد.

تلگرام راه توده:

https://telegram.me/rahetudeh

        پیج فیسبوک راه توده