|
میدان انتخابات را نباید در اختیار حکومت گذاشت!
مسئله میزان مشارکت مردم در انتخابات 1400 به یکی از مسائل اصلی تبدیل شده است. قدرت می داند که مردم مخالف حکومت هستند و در این مسئله دچار تردید و توهمی نیست. بنابراین مسئله اصلی برای آن میزان مشارکت مردم است. هر قدر مشارکت گسترده تر باشد یعنی اراده مردم به تغییر جدی تر و آمادگی آنان برای حضور و دخالت و مبارزه بیشتر، در نتیجه میدان عمل قدرت محدودتر است. برعکس مشارکت اندک مردم نشانه آن است که مانورهای قدرت کارساز بوده و موفق شده مردم را از امکان تغییر ناامید یا آنها را متقاعد کند که آمدن و رفتن این یا آن مجلس یا رئیس جمهور تاثیری در وضع آنان نخواهد داشت و قدرت در برابر مردم عقب نشینی نخواهد کرد. بزرگترین بحران های قدرت حاکم در جمهوری اسلامی همواره با بالاترین میزان مشارکت ها همراه بوده است. مانند بحران انتخابات دوم خرداد، یا مجلس ششم یا انتخابات ۸۸ که بالاترین میزان مشارکت تاریخ جمهوری اسلامی را داشت و بزرگترین بحران را هم برای باند حاکم بوجود آورد. برعکس انتخابات مجلس یازدهم که امسال و با مشارکت اندک مردم همراه شد به قدرت این پیام را داد که می تواند برنامه های خود را بدون انتظار مقاومت جدی به پیش برد و چنین نیز کرد که حاصل آن روی کار آوردن مجلس کنونی است. برخی، مرعوت مقاومت حکومت در برابر رای مردم شرکت در انتخابات را نشانه "توهم" آنان به امکان تغییر در چارچوب حکومت کنونی و عدم شرکت را نشانه آگاهی و "رادیکالیسم" وانمود می کنند. آنان به خود زحمت نمیدهند که بیاندیشند اگر تحمیل انتخابات به حکومت بی نتیجه است پس چرا حکومت اینهمه تلاش می کند انتخاباتی بدون حضور مردم برگزار کند؟ آنان به این نمی اندیشند که باید کارزاری را علیه انتخاباتی شبه انتصابات به پیش برد و اجازه نداد حکومت هر آنچه می خواهد با انتخابات بکند. شاید آخرین تصمیم مردم واکنشی بصورت عدم شرکت در انتخابات فرمایشی باشد اما تا رسیدن به آن احتمال چرا نباید تلاش کرد جلوی انتصابات بجای انتخابات را گرفت؟ در واقع این عده درکی سطحی از "تغییر" دارند و همچنان در فضای پیش از انقلاب ۵۷ سیر و سیاحت می کنند. انقلاب ۵۷ درک مردم ما را از تغییر یک گام تاریخی به پیش برده و البته همه دستآوردها و تناقضات آن انقلاب نیز در این درک بازتاب پیدا کرده است. مردم ما امروز می دانند که صرف سرنگون کردن یک حکومت می تواند به تغییرات دلخواه در همه عرصه ها منجر نشود اگر توام با پیش بینی و تدارک شرایط بعدی نباشد. اکثریت مردم کشور ما امروز نه تنها به احتمالات پس از رهبر کنونی جمهوری اسلامی می اندیشند بلکه بیش از آن به این فکر می کنند که بودن یا رفتن وی چه پیآمدهای مثبت یا منفی برجای خواهد گذاشت و اوضاع را بهتر یا بدتر خواهد کرد. این یعنی سطحی بالاتر از آگاهی و تصور آنها که فکر می کنند با رفتن این یا آن فرد، یا حذف این یا آن نهاد از قانون اساسی الزاما همه چیز درست خواهد شد. درک بخشی از نیروهای اپوزیسیون به ویژه در بیرون کشور و سیاسیونی در داخل کشور از تغییرات در همین سطح است. اینکه این یا آن اصل از قانون اساسی کنار گذاشته شود یا این یا آن فرد جای خود را به دیگری بدهد یا این یا آن نهاد حذف شود. در حالیکه اتفاقا مردم ما درکی عمیق تر از تغییر دارند. رفتن و بودن این فرد یا آن نهاد تاثیری ندارد اگر نیرو و شرایط جایگزین آن پیشتر فراهم نشده باشد. در مبارزه برای ایجاد شرایط لازم برای تغییرات است که این یا آن فرد یا نهاد یا اصل قانون اساسی زائد بودن خود را نشان می دهند و امکان کنار گذاشته شدن آنها فراهم می شود. اینان مبارزه برای تغییر را از خود تغییر جدا می کنند. گویی مردم براثر سختی معیشت و وضع زندگی به طور ناگهانی به ضرورت تغییر معتقد شده اند و شورش ناگزیر یگانه راه حل است. در حالیکه مبارزه برای تغییر جزئی از روند تغییر است. در این مبارزه است که هم آن نیروی لازم برای تغییر گرد می آید، هم نهادها و اشخاصی که باید کنار روند و حذف شوند آشکار می شوند و هم نیروی جایگزین آن ساخته می شود. تغییر را باید پیش بینی کرد، تدارک دید و شرایط تغییرات بعدی را درون وضع کنونی ساخت. برای این کار فشار به حکومت برای عقب نشینی – حتی محدود- برای پذیرش انتخابات راه حلی است که نباید آن را دست کم گرفت. چنان که حکومت نیز خود آن را دست کم نگرفته و علیه آن به اشکال مختلف اقدام می کند!
تلگرام راه توده:
|
راه توده شماره 765 - 12 آذر ماه 1399
اشتراک
گذاری:
